Ik maak graag foto's.
Het helpt me om vast te houden wat ik niet vergeten wil.
Het fotograferen opent ook deuren die voor anderen gesloten blijven.
Zo ben ik inmiddels 'vast in dienst' op de basisschool van onze jongens.
Dus bij de sportdag, projectfeestjes, musicalavonden, Sinterklaasfeesten en de Kerstviering loop ik altijd rond en mag ik overal met mijn neus bovenop staan.
Ik weet dat menig ouder daar jaloers op is en dat begrijp ik. Dus ik koester het en bovenal geniet ik ervan.
Dit jaar werd ik ingezet om een heuse reportage te maken. Op locatie.
En mensen, het is daar zo mooi. Abtswoude heet het. De naam suggereert al dat het er groen en ruim moet zijn. En dat is het. Elke keer als ik er ben, waan ik me ver van de bewoonde wereld. Net vakantie.
Maar weet je, daar woont gewoon iemand. Iemand die ik ken. Goed ken.
En daarom voel ik me er ook altijd welkom.
Het was haar droom, om ooit zo te wonen. En het is haar gelukt, samen met haar gezin.
Je kunt er je eigen appels plukken in de boomgaard, je kunt er urenlang op een vlot ronddwalen, je sjouwt je een breuk tijdens het knotten van de vele wilgen die er staan, er zijn stallen en een heuse hooiberg. En als je lol hebt in het eindeloos plukken van onkruid kun je er je hart ophalen.
Er zijn schapen van de buurman en, sinds april is haar wens uitgekomen met de komst van twee ezels.
Tel dit alles bij elkaar op en je hebt een pachtig decor voor een Kerstspel.
En dus trokken we met 12 kinderen, uit elke groep 1, met ieder hun mooiste schoenen aan naar het modderige Abtswoude. Ooit herders, wijzen en Maria op laarzen gezien? Bij ons kan het gewoon.
Ondanks de korte tijd, een ontsnappend schaap, de kou en de onervaren sterspelers is het gelukt om de juiste sfeer te pakken. En wie denkt op de achtergrond in Nazareth een trampoline te zien, die heeft gewoon gelijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten