Hallo, Kerstsfeer

Goed dat je er weer bent ♥.

Buiten mijn raam hagelt het. De wolken laag. De wind buldert. De lucht is grijs.
Het zijn grijze dagen. Maar in december is grijs een warme kleur.

Binnen mijn woning lekte het. Erg.
Als ik aan tafel zit en omhoog kijk zie ik de plassen in het plafond staan.
Plassen buiten, plassen binnen. Hier kan momenteel alles. Boven die plassen is het nog natter. En een chaos.

Maar in december zijn de plassen knus. Want nu slapen we al bijna 2 weken vlak onder de sterrenhemel, met zijn 4-en bij elkaar. Met de lichtjes van een klein boompje brandend. Kamperen in je eigen huis, hoe leuk is dat?!

Ik denk steeds aan wie er thuis moet komen. Hoe lang nog, voor Jelmer thuis komt uit school? Hoe lang nog voor Wim's werkdag er op zit? Hoe lang nog, voor Wessel terug is van Musical-training? Ik tel de minuten tot ze thuis zijn. Van werk, van vriendjes, van voetbaltrainingen.

Het is koud buiten, de dagen zijn kort. Waar in de zomer iedereen uitwaaiert om elkaar ergens te treffen aan het eind van de avond, is de winter voor thuis.
Voor iedereen om me heen, hier, waar het beneden warm is en gezellig.

In mijn hart wordt gevochten tussen verdriet en zorgeloosheid. Er gebeurt veel in gezinnen om ons heen.

In mijn hoofd heerste onrust, want ik moest heel veel. Van mezelf.
Maar behalve de lege slaapkamers en daardoor tot de nok vol gestampte zijkamertjes, weggerotte laminaatvloer, gaten in muren, contacten met verzekeringen en vele uren klushulpverleners over de vloer, waren er ook veel leuke dingen.

Allemaal gerelateerd aan deze tijd van het jaar. Die ik zo graag doe. Zelf doe.
Die ik ook zo leuk met mijn Gio op de foto had gezet. Voor mijn maandoverzichtje straks. Maar mensen: hij komt er niet.
Gisteren gaf Gio de melding dat de geheugenkaart beschadigd was en dus is alles verdwenen. Maar hé, natuurlijk niet van mijn harde schijf. Ik kan best heel goed zelf onthouden.

Maar toch, hoe ouder ik word, hoe meer mijn herinneringen aan vroeger beginnen te vervagen. De tijd tussen toen en nu laat een laagje mist landen op de details die ik me ooit zo goed voor de geest kon halen: alle namen van de kinderen in mijn klas. Verjaardagscadeautjes. Maar sommige herinneringen zijn zo bijzonder dat ze de tand des tijds doorstaan. Dat heb ik met onze decembermaanden.

Ik hoop dat mijn twee die later ook nog weten.
Ooit vergeten ze vast de Kinderboekenweekposter die in hun kamer hangt, of de reuze keepershandschoen. Of de zachte badstofpyjama die ooit hun lievelings was.
Maar de tradities die ons bij elkaar brengen - van de tijd van het jaar die het dagelijks leven versiert met licht en warmte.......die blijven hopelijk bij ze.