Zeewandeling

 zaterdag 17 juli 2021

Al meerdere keren kreeg ik van mijn vader een leuke schilderijtje. Altijd mét mooie bloemen er op,
of drie damesfiguren. Beiden berusten niet op toeval. 

Omdat ons twee jaarlijkse buitenlandse tripje in de koelkast staat, tot we weer veilig kunnen vliegen en reizen, kozen we een zaterdag uit om bij te kletsen.

Wij drieën hebben weinig nodig om het fijn te hebben met elkaar.

Maar we kregen zoveel meer.

Het toeval wilde dat het een prachtige zomerdag werd.

Met badpakken, kite surfers, ligbedjes en vooral heel veel vrolijke mensen.

Onze akela vond een gratis parkeerplaats op het drukste punt van Kijkduin, waar we startten met een drankje en taartje. 

Vandaar liepen we langs het water naar Scheveningen.

Waar we uiteraard een lunch verdiend hadden.

Toen ik de foto op het strand maakte, hoorde ik naast me : "Ik voel een blogje aan komen..."

En terwijl dat niet de bedoeling was, want er staan nog wel wat onderwerpen in de wachtrij, heb ik het nu toch gemaakt. Want deze foto's hebben toch ook niet veel meer nodig?

Pippi Langkous Koekjes

Over de Gijs Giraf koekjes die ik maakte, heb ik al uitgebreid verteld. In die periode kreeg ik nóg een verzoek. De aanleiding was helemaal niet leuk, maar over de uitkomst van mijn aandeel ben ik meer dan tevreden. Dus dat verpak ik hier graag in een verhaaltje.

Het begon zo:

Veel mensen kennen deze quote. Sommige mensen leven ernaar. En wéér anderen dragen hem uit.

Eén van haar vriendinnen is er zo eentje. Plotsklaps in haar nek gegrepen door monsters van het leven. Overvallen en overdonderd. Maar klaar om deze monsters met open vizier te betreden. Dat ging ze doen in háár ziekenhuis. Op de afdeling waar zij met heel haar ziel en zaligheid, veel van haar werkdagen doorbrengt.

Dat is enerzijds gek en confronterend. Maar biedt anderzijds ook steun en vertrouwen.

Zij bedacht iets liefs. Elke behandeldag - of ze er nu wel of niet zelf werkte die dag - zorgde ze voor een aardigheidje. Dat legde ze dan voor haar klaar op de afdeling.

Soms een cadeautje, vaak een lief briefje. Gewoon, een aardigheidje om te laten weten dat ze aan haar dacht. Vooraf had ze geen idee van de impact, maar die was er. Absoluut. Aandacht blijkt één van de liefste dingen om weg te geven.

Omdat de quote van Pippi altijd al haar motto was, had ze bedacht dat Pippi koekjes wel toepasselijk zouden zijn. En zo kwam ze bij mij.

En tja, dat vond ik wel een uitdaging. Er was geen haast bij, want de behandelingen gingen nog weken duren. Ik had die tijd ook wel nodig om uit te vinden hoe ik dit aan ging pakken én of het überhaupt wel te realiseren was. Want àls ik ze zou maken, dan wilde ik ze ook wel herkenbaar laten zijn. Het moest gaan lijken op de echte Pippi.

Op zulke momenten is G**gle mijn beste vriend. Maar er waren weinig koekjes te vinden. Eén set uitstekers kwam ik tegen.

Maar een prijs van €25 vond ik veel te gek. Kijkend naar de dunne benen, armen én staartjes zag ik dat het een enorme uitdaging zou worden om het deeg heel uit de vormpjes te krijgen. Zo niet, onmogelijk. Ik durfde deze gok, voor dit bedrag, niet aan.

Daarom klopte ik aan bij Rosan *klik, de Koningin van de Koekebakkers in Nederland. Zij hielp me met het omzetten van een door mij aangeleverd plaatje, naar een bruikbaar 3D ontwerp.

Zij weet precies wat valkuilen en kwetsbare onderdelen zijn. Et voilà, ik had een unieke Pippi uitsteker.

De eerste proefbaksels stuurde ik in plaatjes door. Om te testen of zij iets bekends zou zien?

Ja dus. Ze herkende het silhouet. 

Toen kon ik aan de slag met de kleurtjes. Allemaal verschillend, was het verzoek.

Het was best een gepriegel met al die kleurtjes en verschillende vlakken. Dat moet tussendoor ook steeds weer drogen, anders gaan de kleuren door elkaar lopen. Echt arbeidsintensief dus.

Maar beetje bij beetje verschenen er reuze echte Pippi's. Het meest lastige waren de gezichtjes.
Daar kan ik nog wel een cursusjes voor gebruiken.

De reacties van gever én ontvanger waren goud waard.
'Ze vond ze geweldig!','Super toffe koekjes. Onwijs origineel'. Ja, dat laatste klopt zeker, want dit is een wereldwijde primeur kan ik met trots melden. Pippi Koekies.

Zelf schrijft ze ook een blog waarin ze verhaalt over wat ze meemaakt en doorstaat. Ik mocht even meelezen en mijn hart maakte een sprongetjes toen ik las dat ze overspoeld werd met Pippi Langkous merchandising, zoals ze het noemt. Kaarten, een mascotte, sleutelhanger, sokken en nu dus ook koekjes.

Twee dingen leerde ik van deze periode. Ten eerste natuurlijk het maken van de koekjes zelf. 

Maar belangrijker nog, dat je áltijd iets kunt doen om een ander die het moeilijk heeft te steunen.
Te laten weten dat je meeleeft. En dat dat juist niet zit in grote dingen, maar in de kleintjes. Zoals een lief kaartje of briefje, met een kort "Ik ga aan je denken vandaag."

Of met een koekie. Daar kan ik je dan wel bij helpen.

De Utrechtse Waterlinie Wandeltocht

zaterdag 3 juli 2021 

Vorig jaar was ons oog op deze Waterlinie Wandeltocht aan de Zuiderzee gevallen. Hij dankt zijn naam aan de 19-eeuwse verdedigingslinie die de grote steden in het westen van ons land beschermden tegen de aanvallers in het oosten. Bij oorlogsdreiging werd het gebied van Muiden tot aan de Biesbosch onder water gezet. Zwakke plekken in de linie werden versterkt met forten.

De Nieuwe Hollandse Waterlinie is genomineerd voor UNESCO werelderfgoed.

Dit leek ons leuk. Eens een ander wandelgebied. Maar uiteraard werd deze in 2020 gecanceld.

~ Met de stempelkaart om onze nek ~

Bij het weer openstellen van ons land, was deze tocht de eerste die weer op de agenda kwam.
We schreven ons direct in. Op de minst lange afstand, want we waren beiden niet zeker van wat we (aan)konden.

~ Koffie is áltijd een goed idee ~

Verder dan dat, hadden we niet gekeken. Dat hadden we, achteraf gezien, beter wél kunnen doen.

~Fort Ossenmarkt in Weesp ~

Wat bleek? Er waren drie afstanden te kiezen. De langste was 27,5 kilometer, die liep van Weesp naar Naarden-Vesting, en weer terug naar Weesp. Een rondje dus. Langs onder andere Muiderberg, het Markermeer, IJmeer en het Muiderslot.

~ Molen De Onrust van Natuurmonumenten ~

Maar daar kwamen wij dus niet.

De andere twee afstanden waren beiden een half rondje. Waarbij onze helft van Weesp naar Naarden-Vesting liep. Maar dus niet terug.

Met andere woorden: we liepen geen rondje. Het start- en eindpunt waren niet het zelfde. Hoe onhandig is dat zeg.

Daarbij was de omschrijving van de wandeling als volgt: 'Onderweg zie, beleef en proef je van alles!' 

 

~ Een glaasje sinas van tante Annie ~

Eerlijk? Onze helft was eigenlijk behoorlijk bloedsaai. De verkeerde afstand gekozen dus.

De natuur was mooi, maar eenzijdig. Er viel weinig te beleven en bekijken onderweg.

Geproefd hebben we alleen een muizenblokje kaas en een glaasje appelsap.

We keken enorm uit naar een terrasje, maar dat was er nergens langs de route.

Gelukkig hadden we wél tante An. Die had haar schuurtje en garage open gedaan, een klein koelkastje aangezet en alle tuinstoelen die ze vinden kon voor de deur geposteerd.

Voor een euro schonk ze wat fris voor je in, of kreeg je koffie uit de thermoskan.

Dit had voor haar duidelijk niets met geld verdienen te maken. Maar met open armen en een goed hart. En wat was haar rustplek welkom. Heerlijk. Even zitten.

~ Bij de finish nog even een drankje doen ~

Ze bleek vol verhalen te zitten. Eén van ons gooide er een kwartje in en hoppa...daar ging ze. 

Tante Annie Mostert Pieterse - 96 jaar - woont al 74 jaar op dit adres. Lang geleden was ze gaan inwonen bij haar kersverse echtgenoot en zijn broer. 

Ze woonden in De Machine. 

Een voormalig gemaal met twee stoommachines. Waarmee een toenmalig Tweede Kamerlid het Naardermeer droog wilde leggen. En daarmee een fortuin dacht te gaan verdienen. Maar het experiment mislukte en werd veel te duur. Want door kweldruk kwam er zoveel water naar boven, dat de machines dag en nacht moesten draaien om de Naardermeerpolder droog te houden. 

De familie ging failliet en wilde van het Naardermeer af. Gemeente Amsterdam toonde zich toen belangstellend, want zij dachten er een huisvuil dumpplaats van te kunnen maken. Doordat Natuurmonumenten het gebied in 1905 aankocht, ging dat gelukkig niet door. Het Naardermeer werd daarmee het eerste beschermde natuurgebied in Nederland. 

Nadat de stoommachines waren verwijderd, kon het gemaal als woonhuis gebruikt worden. Zo is het gekomen dat de schoonouders van tante Annie en later Annie zelf, deze woning al zolang huren van Natuurmonumenten.

(Dit was mijn spreekbeurt.)

Gelukkig waren we in goed gezelschap. En liepen we druk kletsend de hele route af.

Met wat knie- en pees-pijntjes voor hem, en zonder moeite voor mij, verzamelden we onze drie stempels en konden we 13,5 kilometer aftikken.

Dat was een mooie opsteker. 

Dus ondanks het tegenvallende evenement - wat gewoon pech was doordat we de minst leuke helft liepen - hadden we een fijne dag samen. Dat smaakt naar meer.