Is het geen plaatje?

Enkele jaren geleden kozen we onze bank uit op basis van 4 criteria.

- Op pootjes - zodat we eronder kunnen stofzuigen én het oogt minder log midden in de woonkamer.
- Stof, niet te donker - onze vorige bank van leer was niet zo goed bevallen én we zijn knoeipotten.
- Comfortabel qua zit én geschikt om op te liggen - we hebben enorm veel proef gezeten en opvallend genoeg zaten de meeste banken erg beroerd.
- Mèt lounge gedeelte - op speciaal verzoek van Oudste

Er was ook één no-go: géén losse rugkussens. In onze jonge jaren hadden we zo'n bank en die kussens waren een ramp. Ze vervormden en dat bleek onherstelbaar. Uiteindelijk zag het er niet meer uit.

~ Onze bank met lounge gedeelte ~

Maar wat hebben we er toen lang over gedaan om dé bank te vinden. Tot het uiteindelijk 'bingo' was. Hij had alles, zat als een vorst en had losse rugkussens. Dat dan weer wel. Maar nog langer zoeken wilden we niet. De koop werd gesloten en we hebben er al hartstikke veel plezier van gehad.

Ruimte voor een comfortabele losse stoel in de zithoek was er niet meer. Wel geprobeerd, maar het was geen gezicht. Ik miste het wel. Oudste en ik 'vechten' vaak om de loungehoek. Het is een fijne plek om aan het eind van een werkdag op gestrekt te gaan en je lichaam te rusten te leggen. Gedachteloos een tv programma te kijken of in je telefoon te koekeloeren.

Het komt regelmatig voor dat ik géén televisie wil kijken, en dat de mannen samen sport kijken. In periodes komt dat zelfs heel veel voor. Oudste zit dan te loungen, Wim ligt aan het andere uiteinde. Mijn plek zou dan het midden van de bank zijn, maar dan is er geen kans om aan de tv-beelden te ontsnappen. Want dan zit ik er met mijn snufferd midden voor.

Ik doe dan liever mijn eigen ding. Of aan de eettafel, of aan het bureau. Op een harde houten of metalen stoel. Niet comfortabel en wanneer ik moe ben is dat helemaal niet relaxed.

Ik bleef dus denken aan een stoel. En vorig jaar om deze tijd zag ik een beauty. Tijdens een kerstshow in een tuincentrum. Oudste beaamde dat hij fantastisch zat. Nonchalant bekeek ik het prijskaartje en verschoot van kleur. Misschien ben ik niks gewend, maar ik vond het veel geld. Ik maakte foto's en googelde thuisgekomen op de naam van de stoel - William. Dat kon natuurlijk geen toeval zijn. Die stoel leek wel voorbestemd.
Ik vond veel verschillende verkoopadressen, met overal exact dezelfde verkoopprijs.

Het jaar erna keek ik eens in de maand online de prijs na. Er zou toch wel ooit ergens een kortingsactie komen? Nou, niet dus. Na mijn verjaardag hakte ik de knoop door. Ik wilde niet langer een houten reet krijgen. Ik wilde voortaan lekker zitten. Ik wilde die stoel! Niet dicht op de tv, maar vanaf een gepaste afstand. In mijn eigen hoekje.

~ Het uitzicht vanaf de stoel ~

Nu staat hij er. Op de plek waar 3 weken per jaar de kerstboom staat. Ik vind het een plaatje. Die boom gaat straks maar een ander plekje zoeken. Er is nog wel een houten of metalen stoel vrij.