Trailclinic

"Ga je mee?", vroeg één van mijn Nextdoor-ren-maatjes.

Het leek me wel wat, en dus ging ik met haar mee. Zondagmorgen half tien meldden we ons bijna als eersten, in het clubhuis van de Wassenaarse hockeyvereniging. Of de tijd er stil had gestaan. Het had meer weg van een hol, dan een kantine. Maar rete-gezellig.

~ foto van internet ~

Na een koffie en een klein half uur wachten, was de groep compleet. Juf Ingrid stelde zich voor en gaf direct haar visitekaartje af. Bevlogen, enthousiast, tot the point en informatief. Ik vond het tóen al leuk. Hadden we nog geen stap gelopen.

Rond tien uur liepen we in draf naar buiten. Binnen enkele minuten bestegen we een steile trap, die ons toegang gaf tot duin- en natuurgebied Meijendel. 
Al lopend ontdekte ik wat een gevarieerde mensen er mee deed. Zo was er iemand, die nèt vijf kilometer kon rennen. Iemand herstellend na een kruisband blessure. Dames die dit bijna elke zondag hier deden. Maar ook een vrouw die na een voor haar saaie Amsterdam Marathon een nieuwe uitdaging had gevonden in een andere, met iets meer spanning. In april gaat zij namelijk de eerste marathon van Teheran lopen, op gezicht en handen na volledig gekleed en bedekt. En dat bij een graad of dertig, 

En ik, ik was er ook. Niet in dertig graden, maar in een druilerige zeikregen.

Ik leerde verschillende technieken en loophoudingen. Kreeg adviezen voor als ik trailschoenen wil gaan kopen. Intussen werden de paden waarop we renden steeds muller én steiler. Ineens stond ik te hijgen als een postpaard, want dat heuvel op viel om den drommel niet mee.

De omgeving was prachtig. Het moment dat we midden door een groep wilde paarden liepen, maakte het vakantiegevoel compleet.

Na ruim acht kilometer - en de conclusie dat De Knie dit (nog) niet goed aan kan - waren we terug waar we begonnen. In het clubhuis, mét koffie.