Twaalf

Goedemorgen jongen.

Vandaag ben je jarig.
We beginnen de dag bijna als al die jaren ervoor.
Als je je ogen open doet, is het eerste dat je ziet de slingers, ballonnen en het 1e cadeautje van de dag. Zo word je al direct feestelijk wakker.

Het is nog vroeg als je wakker wordt, of beter gezegd móet worden. Want dat is het verschil met voorgaande jaren; we zijn nog niet compleet.
We gaan zo je vader en broertje van de boot ophalen; zij waren in Londen de afgelopen dagen.

Daarna vieren we met zijn 4-en je verjaardag, met het cadeau dat je al zo lang zo graag wilt hebben. Met de kwarktaart die je gisteravond zelf hebt gemaakt en met een etentje bij de shoarmaboer, waar ze je meest favoriete eten hebben.

Goed spul, dat shoarma. Je bent er tenminste goed van gegroeid afgelopen jaar.
Veel sneller dan in andere jaren, en op een heel andere manier.
Vorig jaar om deze tijd was je echt nog een jongetje. Nu niet meer. En het ging niet geleidelijk, zoals in andere jaren. Het ging met sprongen. Er waren momenten,
iedere keer opnieuw, waarop ik met plotselinge verbazing naar je keek.
Omdat het jochie dat je was in het verleden, ineens tegenover me stond met trekken van de puber die je binnenkort gaat worden.

Het gebeurde bijvoorbeeld toen we schoenen gingen kopen, en je ineens een grotere maat had dan ik.

Het gebeurde toen ik naar je keek toen je op de bank lag, en ik plots zag dat je de héle bank vulde met je lengte.

Het gebeurde toen ik kleren voor je had klaargelegd en je riep: "Ja mam, dat trek ik dus echt niet aan!".

Het gebeurde toen we bij MacDonald's gingen eten en je ineens een gewoon menu wilde, in plaats van een Happy Meal.

Het gebeurde ook toen ïk een pot niet open kreeg en je heel terloops zei: "geef maar", KLIK deed, en hem met losse deksel in mijn handen zette.

Het gebeurde toen je naar een vriendje ging en in het voorbijgaan tegen me zei: "Ik weet niet hoe laat ik thuis ben mam, maar ik bel je wel, OK?". 

Het gebeurde toen je me vroeg of het lampje in je slaapkamer 's avonds uit mocht.

Het gebeurde helemaal toen je me vertelde dat je van de zomer een midweekje met je vriend (en naamgenoot) mee naar de camping wilde, op vakantie. Ik was nog maar net ontwend dat je hele avonden op de trap zat, omdat je weigerde in je bed te gaan liggen om te gaan slapen.

Het gebeurde ook toen ik me realiseerde dat je op zondag uit ging slapen, en je steeds vaker op je kamer bleef chillen, liggend op je bed en met de TV aan.

Het gebeurde toen ik op straat een beetje uitbundig deed en ik achter me hoorde mompelen 'doe normaal, ik schaam me dood!'

Het gebeurde toen je om deo vroeg en bij het douchen de badkamerdeur op slot deed, terwijl je de legendarische woorden 'dat is privé mam' tegen me uitsprak.

Het gebeurde toen je op de afscheidsdiscoavond zelf de gel in je haar wilde doen.

En het gebeurde toen je me thuis je natte schouders liet voelen, nat van de tranen van de afscheid nemende meiden uit je klas.

Iedere keer als het gebeurde, stond mijn hart even stil.

Vandaag word je twaalf. Vandaag is het twaalf jaar geleden dat je in het ziekenhuis klein, warm en helemaal beduusd van al die gebeurtenissen op mijn borst werd gelegd. Een moment dat ik nooit vergeet, maar dat jij je nooit zult herinneren.
Jij kijkt vandaag gewoon voetbal op TV, eet je taartje, belt met je vrienden.
Over anderhalve week moet je weer naar school. Naar je nieuwe school, die je met de jou zo bekende nonchalante houding hebt uitgezocht. Na een leuke, lange periode van afscheid nemen van jouw basisschool en de zomervakantie vol Vrijheid Blijheid,
is dan voor jou alles eigenlijk weer normaal.

Maar voor mij nog niet.

Wat word je groot. Wat gaat het snel.

Gefeliciteerd met je twaalfde verjaardag, grote vriend.

Liefs,
Mama