Het zijn steeds maar van zulke leuke maanden, deze april - mei - juni - maanden. Elk jaar weer.
De vakantie was fijn. Met de kinderen gaat het goed.
Jelmer slaat zijn vleugels uit en geniet van Zijn Groep 8 en hun schoolweek Oosterhout.
Wessel doet zijn best op school en het lijkt verdorie wel of zijn judolessen nu al resulteren in meer gemoedelijkheid en minder uitbarstingen en confrontaties.
Wim geniet met zijn maten op Terschelling.
En ik, ik geniet van hen.
Maar zéker ook van ons jaarlijkse Rademaker Familieweekend.
Traditie sinds 2002 en wat een warm bad is het toch elke keer weer.
Met elkaar tellen we zo'n 50 personen, uit 3 generaties.
De jongste is 4, de oudste 71. Onderweg lopen we verliezen op en dan zijn we met en voor elkaar verdrietig.
Maar als het mei is gaan we wéér en man man man, wat een lol hebben we dan.
Ze zijn allemaal prettig gestoord en als we op zondag weer naar huis rijden, heb ik het gevoel echt vakantie te hebben gehad. Mijn accu is weer bijgeladen.
Zondagavond kan Wessel niet slapen. Hij komt steeds opnieuw naar beneden en is intens verdrietig.
We zijn krap 3 uur thuis en hij heeft heimwee. Naar iedereen. Of hij echt weer een heel jaar moet wachten ?? Ja jochie, dat moet.
En ik geniet ook zo van het weer, want het weer is steeds maar fantastisch. Warme zomerdagen al vroeg in de lente, met af en toe een voorjaarsstorm waardoor alles fris ruikt buiten.
Buiten krijgt de tuin steeds meer kleur en binnen staan de pioenrozen al een week in volle bloei.
Mijn hele leven staat in volle bloei, lijkt wel.
Ik weet het, ik weet het. Nog even en ik ga lopen vertellen dat er een eekhoorn in de tuin staat te grazen die regenbogen poept.
Vroeger was ik wel eens bang dat geluk 'op' kon raken. Dat iedereen in het leven maar een bepaalde hoeveelheid geluk verdiende, en dat als je je portie had gehad, ergens in de wolken iemand de kraan dichtdraaide.
En nog heb ik wel eens die neiging - om, als alles zomaar ineens de hele tijd leuk is,
te verwachten dat er nu iets Naars moet gebeuren.
Voor de balans, weet je wel.
Alsof het dagelijks leven te mooi is om waar te zijn.
Maar zo gaat het niet, en hoe
Helemaal niemand wordt er beter van als je je geluk voorwaardelijk maakt,
door alvast voorzichtig te gaan wachten op dat ene moment dat je je kleine teen keihard stoot tegen de poot van je tafel, dat je een paaltje raakt met inparkeren of de dakgoot eindelijk gaat lekken.
De grote momenten van klein geluk moet je koesteren, gewoon zoals ze zijn.
Je wordt er dankbaar van. Voor alles. Voor de hoogtepunten, de dieptepunten, de gekkigheid en de leermomenten.
Het leven heeft geen scorebord, met de slechte dingen links en de goede dingen rechts. De hoeveelheden hoeven helemaal niet gelijk te zijn. De kunst is om tevreden te zijn met waar je bent, ongeacht je omstandigheden. Je hoeft niet te wachten tot de storm voorbij is. Je kunt ook alvast gaan dansen in de regen.
En als de zon dan doorbreekt, want dat gebeurt altijd, staat je leven gewoon weer in bloei.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten