Familie Weekend

11, 12 en 13 mei 2012

'Hé, gezellig dat jullie er ook al zijn.'
'Hoe komen we nu aan de sleutel?'
'Heeft er iemand zin in jus d'orange?'

~ bijpraten onder de sterrenhemel ~

'Wat is het nog lekker om buiten te zitten zeg."
'Wil jij ook iets drinken?'
'Zou Aad nou ook komen dit jaar? Dat zou wel erg leuk zijn, niet dan?'

~ de traditie van de zelf gemaakte taarten ~

'Jij hebt die rumtaart gemaakt, toch? Lekker man.'
'Ja hoor kind, pak maar, die slagroom.'
'Oh, dat boerengolf vorig jaar, weet je nog? Was ook zo leuk.'
'Leuk! Die blauwe broek! Dat moet je meer doen, van die felle kleuren dragen.'

~ de hele bowling was door ons afgehuurd ~

'Mag ik echt hier zelf mijn cola bestellen van mijn eigen bonnen?'
'Hier. Hou die bal even voor me vast, voor zij er weer mee vandoor gaat.'
'Leuk joh, dat bowlen. Dat heb ik al lang niet meer gedaan.'

'Wessel! Goeie strike!'
'Nee zeg, die frikadelletjes heeft mijn vader voor mij besteld.'
'Niet rennen! Jongens, niet rennen!'
Waar is ze nou? Oh wacht, ze loopt op baan 9.'

'Bel jij ze eens, om te zeggen dat ze niet moeten betalen, omdat die slagboom gewoon open staat.'
'Iemand koffie?'
'Weet iemand waar die bezem is gebleven om de bal mee uit de sloot te vissen?'

'Heb je het niet gezien dan? Ze zaten net allemaal achter op die motor.'
'Mam, kom je mee tafeltennissen?'
'Ga dan even boven kijken, daar staan je slippers.'

~ er is altijd wel iemand die met je wil spelen ~

'Pas op, die pan is hartstikke heet!"
'Hier. Hou jij die schaal even vast.'
'Doen we nog een biertje? Die bbq is toch nog niet zover.'

'Pak eens een beker voor die siroop.'
'Heb jij gezien waar ze die DS heeft neer gelegd?'
'Kijk uit! Niks omstoten! Onder de tafel door, je kunt er niet omheen.'
'Eet nog wat, kind. Heb je genoeg gegeten? Eet nou nog wat.'

~ we speelden Ik Hou Van Holland ~

'Ik blijf wel even bij hem liggen. Misschien valt ie dan wel in slaap.'
'Ja, en net zeggen ze dat ik bij die tafel moet zitten. Nu weet ik het niet meer hoor.'
'Als je nu ook eens bij ons begint, is het eerlijker. '
'Hou jij dat kind nou even in de gaten.'

'Ik weet heel veel van films.'
'Als jij je nu alvast uit gaat kleden, kom ik zo bij de douche kijken en neem ik je handdoek mee.'
'Waarom krijgen we dat punt er nou niet bij?'

~ 50 gekookte eitjes op tafel ~

'Geef jij de boter even door.'
'Maak nou niet allemaal nieuwe pakken melk tegelijk open!'
'Weet ik veel. Die slaapt geloof ik nog.'
'Oh ja. Eet smakelijk, allemaal.'

'Wat duurt dat toch lang voor die machine warm is.'
'Staan die kopjes nog niet op tafel dan?'
'Ga jij daarheen? Meid, wat leuk. Waneer dan? En met wie?'

~ en heuse zevenkamp ~

'Dat kan toch niet dat hier helemaal geen emmers zijn.'
'Ja da-hag, zij springen toch ook niet met de hele groep tegelijk.'
'Ik moet nu echt héél nodig. Ik ben even weg.'

'Kijk dan zelf, zij spelen vals.'
'Als je harder trapt, hoef je niet zo te bukken. Ja, je wordt er wel natter van.'
'Geef mij even die pen. Hij ligt daar naast die stoel. Nee, die andere stoel.'
'Mam. Kunnen we niet nog héél even blijven?"

Chaos. Dat is het. Ieder jaar weer. Maar weet je, een moment per jaar hebben, een plek om samen naar toe te gaan is thuis komen, bij familie.

En dat hebben - dat is een enorme zegen.

Ook al praten ze allemaal veel te hard en door elkaar.

Dit zag Gio in mei.

Weet je wat zo leuk is aan die telefoonfoto's? Dat je zomaar allerlei dagelijkse momenten terugvindt die je anders niet had vastgeled - kleine, onbetekende dingen.... en dat je je dan realiseert wat een gezegend leven je toch leidt.

Hier komt onze meimaand van 2012.



Ik heb wel eens geroepen dat 4 kinderen me leuk leek. Ik ben erop terug gekomen.

Het zit niet stil aan tafel en na het eten gaat het stoeien. Allemaal tegelijk. Mân, wat een prikkels!

We maken er graag grappen over. Jel doet altijd alles op het laatste moment. Het begon al met geboren worden - 19 dagen te laat. Naar bed gaan - liefst te laat. Aan huiswerk of boekverslagen beginnen - standaard te laat. Melktanden en kiezen wisselen - uiteraard ook heel laat.
Anderhalf jaar geleden was hij voor het eerst bij de ortho. Hij mocht daarna gerust een poosje wegblijven. Eerst maar eens wisselen.
Er is sinds die tijd niet veel veranderd. Nog steeds moet er boven 5x en onder 2x gewisseld worden.
Lekker laat dus.

~ Naar de bioscoop ~

Inmiddels was het plafond in de woonkamer droog genoeg om gesausd te worden. Nu echt. Dus alles weer inpakken. Met speciale materialen dekt het dan in 1x. Zeggen de professionals. Prima. Fijn. Maar niet bij ons dus. Het is zéker opgeknapt, maar de plekken zijn nog wél te zien. Dus binnenkort gaan we voor de 3e keer alles inpakken *zucht*.

~ cupcakes bakken ~

~ en appelkruimeltaart om mee te nemen naar Het Rademaker Familie Weekend ~

~ een gedicht voor moederdag ~

~ echte liefde ~

~ de lente is begonnen; we kunnen 's avonds weer een rondje fietsen om een ijsje te halen ~

~ tijdens mijn rek- en strekoefeningen schiet hier vaak de GPS aan ~

~ nee, geen UFO's, maar tuinlampjes ~

~ als je kids in je tuin laat spelen met waterpistolen, heb je daarna wél een klusje te klaren; ramen zemen dus ~

~ favoriete zaterdagmaaltijd ~



Jelmer keek de Champions Leage Finale bij een vriend, met zijn voetbalmaten. Vriend had ook een zwembad in de tuin. Ik geloof niet dat ze heel veel ballen hebben zien rollen.


Met Pinksteren deden we een dagje Oostvoorne. Deze heren deden het per fiets. Beiden hebben iets te verbergen. En vinden ze die vrouw met dat mobieltje redelijk irritant worden.

Het was een heerlijke dag.

Afgesloten met onze eerste bbq van dit jaar.

~ er woont van alles in onze tuin ~

~ partners in crime ~

Omdat we boven nog (steeds) niet kunnen starten met kluswerkzaamheden, zijn we beneden maar aan de gang gegaan.

Hij wil privacy

Als er een schooltoernooi georganiseerd wordt, is hij er altijd bij. Zo ging hij al korfballen, schaken, zwemmend redden en voetballen. Deze woensdagmiddag stond er honkbal op het programma.
Hij borrelt altijd van de spanning, wil zo graag, zo veel, zo snel en o zo graag de beste zijn. In de loop der jaren heeft hij gelukkig geleerd te verliezen. Met zijn verlies om te gaan. Maar eerlijk is eerlijk: hij kan ook heel goed winnen en draagt zijn winst dan als een echte kampioen.
Sporten doet dat met mensen. Sport stript je van je normale manier van doen en laat je karakter doorschijnen. Je kern. Sport geeft kinderen de kans zichzelf te leren kennen.

Twee potjes hadden ze al gehad. Beiden gewonnen.
Waar ze de eerste wedstrijd nog moeite haden de bal te raken, mepten ze hem gedurende de tweede al een stuk verder het veld in. Ze begrepen nu ook dat je dan best nog een honk kunt lopen en dat je niet hoeft te stoppen op het eerste.
Rekenen kunnen ze als de beste, dus dat die 3e pot belangrijk zou worden in de kans op een prijs, voerde de spanning maximaal op.
De tegenstander had er ook 2 gewonnen en stapte overduidelijk met dezelfde motivatie het veld op. En met een loeifanatieke coach.

Zij hadden de eerste slagbeurt. Onze veldspelers namen hun posities in en spraken nog even door wie wat wanneer zou gaan doen.

Het was spannend. De teams waren aan elkaar gewaagd. Vrij snel werd duidelijk dat we met kenners van doen hadden. Prachtige slagen, snele loopacties, op de juiste momenten een honk stelen. Eigenlijk technisch gezien een veel beter team.

Toen alle 8 spelers hun slagbeurt hadden gehad, stond de teller al op 7. 7-0 dus.

Onder het toezicht van de opa's begonnen ze aan hun eigen slagbeurt. Het leek mij een onmogelijke opgaaf om met hun 8 spelers ook minimaal 7 punten binnen te lopen. Maar evengoed stonden wij op scherp, langs de kant.

De eerste slag was mis...............

......en ook de 2e werd niet geraakt.

Maar toen sloeg ie een hele mooie honkslag. Rennen Wes, rennen!

Er werden punten gescoord. Ze kregen kansen. Een slag leek zo in de handen van een veldspeler te komen, maar hij miste hem op een haar na. Oh, dat was mazzel. Een collectieve zucht van verlichting ging door het publiek langs de lijn.

Ik weet het wel, ik weet het - het gaat helemaal nergens over. Zesdegroepers zijn het nog maar, in een schoolcompetitie, waar een schepnet bij de team uitrusting hoort om de ballen uit de bosjes en tussen de brandnetels vandaan te vissen.

Maar weet je, deze snakies hadden zo hard gewerkt.

De tijd leek steeds langzamer te gaan. Nog 2 slagmannen. We werden er fanatiek van - we moedigden aan, prezen, juichten bij iedere stap die ze zetten.
Tot de laatste geslagen had en de punten werden geteld.
7. Gewoon ook 7 punten binnen gelopen. Gelijkspel.

De heren van de wedstrijdleiding gingen tellen. Voor- en tegenpunten van beide teams.
En toen hè.

TOEN WAREN ZE KAMPIOEN!

Ze waren zo blij.
Tranen bij de tegenstanders, die het ook zo graag hadden gewild. Bijna tranen bij mij, want ik jank al als er iemand een mixer wint bij een prijsvraag.
En dit was niksniet een mixer.

Dit waren een beker én medailles!

Dit was mijn dappere jongste, die keer op keer bewijst dat grootse dingen komen in kleine verpakkingen.
Mijn kampioen. Die won. Die feestvierde. Zelf. In een team.

Zijn liefde voor deze sport was weer aangewakkerd. Hij herinnerde me aan een belofte die ik hem deed. Als hij na een jaar judo, dit nog steeds deed en niet tussentijds zijn zinnen weer op een ander sport had gezet, mocht hij ook nog op honkbal.

Morgen. Morgen mocht ie komen voor een proeftraining. Van mij mocht het ook.

Maar toen kwam het: "Mam, doen ze daar ook douchen na de wedstrijd?"

"Ja, natuurlijk".

"O, dan ga ik er toch maar niet op. Verkleden enzo, dat ze mijn onderbroek zien, vind ik wel OK. Maar ik ga er niet douchen. Ik wil gewoon wat privacy".