Moeilijk. Enorm moeilijk.

Het is moeilijk.

Ik kijk naar deze foto.

14 November hoorden we "hersenbloeding".

Toen overviel ons de angst.

Angst voor de gevolgen.

Later de angst dat ze dood zou gaan.

Dat was vreselijk.

Maar angst geeft ook hoop.

Hoop dat het goed komt.

Nu is er geen angst meer.

Maar ook geen hoop.

Leven tussen hoop en vrees is verschrikkelijk.

Maar leven zonder hoop is nog erger.

Stafjes en mijters

Dit zijn twee verantwoorde tussendoortjes: hartige stafjes en zoete mijters. 

De stafjes maak je zo:

- 5 plakjes deeg voor hartige taart, bevroren

- 1 ei

- kerriepoeder

- paprikapoeder

- zeezout

- Laat de plakjes deeg een beetje ontdooien, niet  helemaal, want dan zijn ze te zacht

  om te snijden.

- Snijd per plakje twee stafjes uit het halfbevroren deeg. (Ga snel te werk, want voor

  je het weet is het deeg te zacht.)

- Leg de stafjes op een bakplaat met bakpapier.

- Meng een theelepel kerriepoeder met een klein beetje water.

- Klop het ei los en meng het kerriewater er door.

- Bestrijk de stafjes met het eimengsel en strooi er wat zeezout over.

- Meng een theelepel paprikapoeder met een paar druppels water.

- Maak stipjes met het "paprikapoederpapje", met bijvoorbeeld de achterkant van een

  eetstokje.

- Bak 10 minuutjes op 180 graden.

Het deeg dat je over hebt kun je kneden, uitrollen en nog meer hartige koekjes van maken.

De mijters zijn eenvoudig:

- 1 rode appel

- sinaasappelsap

- kurkuma

- Meng twee theelepels kurkuma door wat sinaasappelsap.

- Snijd een grote rode appel in kwarten.

- Snijd de stukken bij zodat je een mijtervorm krijgt.

- Snijd voorzichtig met een scherp mesje een kruis in de mijter en verwijder het 

  schilletje.

- Leg de mijter in het sapmengsel en dep het af met wat keukenpapier.

Door de kurkuma wordt het kruis en de achterkant van de mijter mooi geel en het sap zorgt ervoor dat de appel niet bruin wordt.

bron: leukelunch.nl

Morgen

Lieve Morgen,

Jij bent mijn beste vriend.
Aan jou kan ik overlaten waar ik vandaag niet aan toekom.
Je bent mijn excuus voor alle dingen die ik uit wil stellen.
Over jou kan ik dromen als ik vandaag niet zie zitten.
Ik kan je in gedachten invullen zoals ik dat wil,
voordat je veranderd bent in een nieuwe vandaag,
met alle bijbehorende verplichtingen.
En ik weet: jij bent altijd maar één dag bij mij vandaan.
Morgen, je bent mijn beste vriend. Op één na dan.
Want mijn allerbeste vriend, dat is vandaag.

Piekeren is

de verkeerde kant op fantaseren.

Beschilder je broodje

Wist je dat je pitabroodjes kunt beschilderen?

Zo kun je er een grappig patroon op maken, of een

lieve boodschap of een hart.

Wat heb je nodig? 

• een pak pitabroodjes 
• 1 ei 
• 1 eetlepel stroop  
• een kwastje of penseel 

Hoe ga je te werk?

Verwarm de oven voor op 250 graden. Klop het ei los en meng de stroop er goed door. Beschilder de broodjes met het eimengsel. Leg de broodjes een paar minuten in de oven tot ze bruin zijn en je tekening goed zichtbaar.

bron: leukelunch.nl

De Van Hasseltschool

vrijdag 4 november 2011

Vandaag moest ik in Vlaardingen-West iets ophalen.
Nog niet zo heel lang geleden reed ik er met de jongens langs en heb ze even vlug laten zien waar ik heb gewoond, gesport en op welke 2 scholen ik mijn jeugdjaren heb doorgebracht. Ik had er toen al veel langer rond willen kijken, maar aan dat soort nostalgisch sentimenteel geneuzel en gedoe hadden zij natuurlijk geen boodschap.

Vandaag was ik alleen, en ik nam mijn fototoestel mee. Raar, maar de jaren vielen een beetje weg, toen ik daar liep.

Ik hing een tijdje rond bij het schoolplein. Hoorde dat er nog 1 juf en 1 meester lesgaven, die er "in mijn tijd" ook al waren. Van beiden heb ik zelf geen les gehad. Voor de één kwam ik te laat, want zij was en is nog steeds een kleuterjuf en ik starte op deze school in de 2e klas. En voor de ander was ik te oud en ging ik al bijna van school toen hij in een lagere klas begon met lesgeven.

Dus, ik heb nooit bij ze gehoord.

Rondkijkend zocht ik naar herkenning. Ik vond het, deels. Natuurlijk herkende ik de omgeving, het plein, het oude gedeelte van de school, de straatligging, en ook de bomen op het plein.

Daarna wachtte ik op de herinneringen. Maar ze wilden niet erg doorkomen.
Ik weet eigenlijk bar weinig van mijn tijd hier op school. Ik voel wél iets; een knoop in mijn buik en een ik-hoorde-er-niet-bij gevoel.
Ik geloof niet dat ik het zo leuk gehad heb op deze school.

Hoe anders is het met mijn jongens. Hun hele basisschooltijd zijn we ongemerkt bezig (geweest) herinneringen te maken. Het gebeurt vaak dat één van hen zegt weet-je-nog-mam, dat we toen-en-toen dat-en-dat deden en hoe leuk het was.
Ja jongen, mam weet het nog. Allemaal.

En van mijn lagere schooltijd weet, voel, ik alleen dat ik er niet bij hoorde.
Het zaadje was zo'n jaar of 5 daarvoor al gepland. Het was ontkiemd en geworteld.
Het was me al vaker overkomen. Ik hoorde niet bij ouders, bij een gezin, niet in een straat, een huis en ook niet bij een school. Als ik al dacht dat ik ergens aan kon sluiten, verhuisde ik weer en begon het opnieuw.

Zo ook aan het begin van het schooljaar 1973-1974. Vanuit wéér een nieuw gezin, ander woonadres en nieuwe kamer liep ik hoopvol mijn klas in. De 2e klas.
De eerste woorden die klasgenootjes tegen me zeiden waren Jij Hoort Hier Niet!!
Helemaal niet gek dat zij dachten dat dit voor hen vreemde meisje in het lokaal van de 1e klas moest zijn.

Maar de toon was gezet. Ik weet niet of zij op de hoogte waren van mijn achtergrond, waar ik vandaan kwam en of er ooit wel eens over werd gesproken.
Misschien wilde ik het er zelf wel niet over hebben, want opgaan in een klas gaat makkelijker als je niet opvalt.

In tegenstelling tot mijn jongens, heb ik bijna geen foto's van deze tijd.
Er zijn een paar klassenfoto's, niet eens van elke klas, maar van activiteiten of feestjes heb ik niets. Ongetwijfeld zijn die er wél geweest, maar samen met het gat in mijn herinnering, blijft het beeld op zwart.

Deze foto heb ik wél. Gemaakt tijdens een schoolkorfbaltoernooi. Precies op het juiste moment genomen, want veel speelde ik niet die dag. Ik mocht meedoen, maar hoorde er niet bij. Ik kon namelijk geen bal vangen en de fanatieke schoolmeester die het team begeleidde kon me daardoor niet gebruiken en zette me steeds buiten de lijnen.

Wat hij niet wist en ik toen ook nog niet, was dat hij me hiermee een grote dienst heeft bewezen.

Mijn nieuwe papa was totally pissed off en maakte me direct lid van de naast school gelegen korfbalvereniging. Daar liepen mensen rond die de moeite namen het gooien en vangen met me te oefenen en het duurde niet lang voor ik uitgroeide tot een waardevolle jeugd- en selectiespeler. De mooiste jaren van mijn jeugd bracht ik er door.
 

Ik hoorde er helemaal bij, net als later op de middelbare school, waar ik opnieuw kon beginnen, gesteund door een fijn gezin. Mijn gezin. Zij hebben mij in hun huis, maar vooral in hun hart laten wonen. Zij zorgden ervoor dat het hélémaal goed kwam met mij.

En dus was het toch fijn om daar vandaag te staan, daar bij dat schoolplein.
Want het voelt nog steeds als mijn school. 

Onze oktober maand, gezien door Gio