zondag 16 oktober 2011
Het was zo mooi vanmiddag. Zonnig en fris. De herinnering aan de zomer en de verwachting van de winter hingen tegelijk in de lucht.
We gingen een stukje lopen. Het was een middag van ons samen. Vader en broer zijn in Engeland en wij, wij zijn op Landgoed Ockenburgh, in Den Haag.
En ik geniet er net zo van als hij.
Negen is zo'n leuke leeftijd.
Nu hij groter wordt beginnen we gezamenlijke interesses te krijgen. Hij deelt zijn vader's liefde voor vis en mijn liefde voor het buitenleven.
Langzaamaan beginnen we ook echt met elkaar te praten. Onze gesprekken worden gelijkwaardiger. Hij vertelt me over de dingen die gebeuren op school,
over wat hij er wel niet allemaal van vindt en toont keer op keer een groot gevoel van rechtvaardigheid.
Hij is slim, mijn grote jongen, en hij verrast me regelmatig met zijn doordringende kijk op de dingen. Hij wil alles weten, vindt dat hij overal een mening over mag hebben, hoort graag bij de 'groten', maar is soms ook weer zo klein.
Mijn negenjarige bundel van energie, talent, nieuwsgierigheid en fantasie.
Hij die me met één blik van zijn ogen kan vertellen dat hem iets dwars zit.
Het kind dat bruist van de ideeën, dat het huis vult met een onbewust gevoel van opwinding, want zijn plannen en dromen geven je altijd het idee dat er Iets Spannends staat te gebeuren.
Ik geloof in hem. Met heel mijn hart.
Vandaag was zalig. Een lieflieflief jongetje dat in mijn buurt bleef drentelen.
Vallende bladeren.
Een grote stapel pannenkoeken voor mijn kind met rozige wangen, na een middag buiten zijn.
Deze dag voelde als een geschenk. Iedere minuut ervan.
En alles gloeide.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten