Raar maar waar

Vorige maand maakte ik een blog  *klik , over de scholeksters bij ons achter. 

Eén van de reacties die ik daarop kreeg was van iemand die nooit een scholekster in de bewoonde wereld had gezien.

Een ander van een buurtgenoot en vogelvriend, die ze vlakbij in de bedrijvenbuurt regelmatig zag. Ik herkende die locatie, want ik zag en hoorde ze daar ook wel eens op een dak zitten.

Vanmiddag spotte ik iets aparts. Althans, ik had het nooit eerder gezien. 

Ik reed over die weg, langs de bedrijven, richting de oprit van de snelweg. En echt, dat is best een drukke weg. Met veel verkeer.

En wie liepen daar op het gemakkie naar wormen te zoeken? 

Twintig minuten later had ik mijn taxiklant - Jongste zoon - afgeleverd en besloot ik niet de korte weg terug te nemen, maar die weg langs de bedrijven. Gewoon, omdat ik nieuwsgierig was of ze er nog waren. En omdat ik twijfelde aan mijn waarnemingsvermogen.

Maar ja hoor. Ze liepen er nog steeds. Rustig overstekend van grasstrook naar grasstrook, over het asfalt en weer terug. Ik stopte de auto op het secundaire weggetje, draaide mijn raampje open en nog bleven ze zitten. 

Jammer dat ik alleen een smartphone bij me had. Maarre...hoezo niet in de bewoonde wereld? 

Dàt verdient een standbeeld - DIY

10 juli 2019

In mei wijdde ik er al een speciaal stukje* aan. *klik, om het te lezen  
Aan de man die met veel geduld, plezier én tijd onze jongens bijspijkert met Engels, Duits, Scheikunde en inmiddels ook Natuurkunde.

Op 13 juni kreeg Jongste zijn examenuitslag te horen. Hij werd gebeld door zijn mentor, die begon met de vraag hoe hij zelf dacht dat hij het gedaan had. Jongste vertelde toen eerlijk dat hij twijfelde over het vak van deze mentor, Scheikunde. Ondanks de bijlessen van Opa had hij niet veel chocola kunnen maken van het examen.

De mentor was verbaasd. "Je hebt er toch een 7,5 voor gehaald!".

Echt, we rolden over de grond van het lachen. Nou ja, bij wijze van spreken dan. 
Want inmiddels heb ik de leeftijd én flexibiliteit bereikt, dan ik na een eventuele rol over de grond nooit meer zelfstandig op zal kunnen staan.

Gierend van de lach zeiden we tegen elkaar: "Oh, die Opa hè, die man verdient ècht een standbeeld!"

Terwijl we elkaar aankeken, dachten we hetzelfde. 'Dàt gaan we regelen!'

Dus maakte ik een ritje naar de kringloop, op zoek naar een Barbie Ken of andere pop. 
Die vond ik niet. Maar tussen de beeldjes zag ik dit manneke staan. Ik vond hem er slim uitzien, zo met dat boek onder zijn arm.

Bij de bouwmarkt kocht ik een bus met gouden spuitlak.

Binnen enkele uurtjes straalde manneke me chic tegemoet.

Daarna zocht ik in de opgeruimde schuur naar een latje. Bijna, bijna waren ze er niet meer. Want hij vindt dat rommel, wat het natuurlijk ook is. Maar ik zag er mogelijkheden in. 
'Er komt vast nog wel eens een moment dat ik latjes zoek en dan is het zonde dat we dit weg hebben gegooid.' Het zijn trouwens latjes, afkomstig van een lattenbodem. Van een bed dat we al heel lang niet meer in huis hebben. Wie wat bewaart...

Nu kwam het van pas. Eigenhandig zaagde ik er kaarsrecht een stukje vanaf.

Toen had het mannetje een sokkel.

Die ik zwart spoot. En klemvast lijmde. Jongste bedacht een titel.

En tadáááá, we hadden een heus standbeeld. Nou, OK, standbeeld-tje dan.

We hadden bedacht hem uit te reiken op de avond dat Jongste zijn diploma kreeg.

Hij schreef een kaart en we pakten het in, alsof het een wijnfles betrof.

Toen het tijd was voor de officiële overhandiging, bleek de verrassing geslaagd.

De verrassing wél, de foto's minder.

Kijk maar. 

Lekker onscherp. Maar scherp genoeg om de glimlach op zijn gezicht nog te kunnen zien.

Alsjeblieft. Dàt verdient een standbeeld. Dik verdiend.

Ken je ook iemand die een standbeeld verdient, ik maak er zo eentje voor je. Ik weet nu hoe het moet. En heb nog tig lattenbodemlatjes in de weg liggen.

Zeventien

dinsdag 23 juli 2019

Dag jongen,

Vandaag ben je zeventien, en dus is het tijd voor mijn jaarlijkse brief aan jou.

Kind, wat ben je veranderd dit jaar. Je armen zijn langer, je handen zijn groter, en er zit geen spoortje babyspek meer aan je wangen. Je gezicht is hoekig en stoppelig, je schouders ook en je maakt je druk om je 'sixpack'. Je bent geen jochie meer, en je torent boven me uit. 

De laatste maanden waren woelig voor je. Een overgang, een keerpunt. 
Examen doen. Aan de bak voor twee inhaal- schoolvakken, je eerste baantje en het starten met je rijlessen. 

We moesten met jou wennen aan een nieuw ritme, nieuwe verantwoordelijkheden en je nieuwe uithuizigheid. Je maakt lange dagen en hoewel ik je vaak nog achter je broek zit of voor wekker speel, moet ik eerlijk toegeven dat ik diep in mijn hart vind dat je best veel op je bord krijgt.

Met dit laatste HAVO jaar kwam ook echt de pubertijd, nog niet met volle kracht, maar toch. Je weet wel, de puberteit - die periode in je leven waarin je ouders niet meer voor rede vatbaar zijn?

Ja, dat.

We botsen over van alles. Soms over huiswerk en school. Veel vaker nog over op tijd komen, het rommel-spoor dat je overal achterlaat en gamen. Maar vooral - en deze is structureler - over slapen gaan en weer wakker worden.

Je bent lief, enthousiast, sociaal, verantwoordelijk, slim, aanwezig en gezellig. Je brengt de zon in huis, maar je hebt je eigen ideeën over hoe de dingen moeten gaan. 
Die ideeën begrijp ik blijkbaar niet altijd, want ik ben dan namelijk 'oud en niet van deze tijd.' Nou kan ik je daar op zich geen ongelijk in geven, maar even voor de duidelijkheid, dat ben ik niet altijd geweest hè? Dat ben ik geworden door het verschonen van jouw luiers en het plakken van pleisters op jouw knieën. 

Soms ben je bezig met je imago, en dat is ok, want dat hoort bij deze periode in je leven.
Je bent aan het zoeken naar wie je bent en naar hoe je in het leven staat. 

Je bent best een coole jongen, met steeds vaster omlijnde ideeën over wat je wilt. 
Over sport en opleiding bijvoorbeeld. Je neemt je eigen beslissingen over waar je leven heen zal gaan. Ik weet dat je het in je hebt om slimme keuzes te maken in je zoektocht naar onafhankelijkheid. Daar werk je ook zorgvuldig aan. 

Maar laat mij je nog wat vertellen over coolheid, goed?

Er zullen dagen zijn dat je het idee hebt dat je de hele tijd toneel loopt te spelen. 
Dat je fake bent. Dat niemand ziet wie je echt bent, dat je de hele dag maar de schijn ophoudt, en dat als mensen de echte jou zagen, dat ze je dan misschien wel helemaal niet leuk zouden vinden.
Vriend, geloof me, er zijn er meer in jouw vriendenkring die doen alsof. Er zijn er die bezig zijn met het zorgvuldig in stand houden van wat ze willen dat de wereld van ze ziet. Onder die maskers zijn ze ook onzeker. Bij sommigen prik je daar doorheen, als je dichterbij ze komt, en dan zie je hoe iemand echt is en dat is lang niet altijd zo mooi of stoer of cool als de buitenkant je deed geloven. 

Ik wil dat je begrijpt, of in ieder geval gelooft, dat niet iedereen zo is als ie lijkt. 
Net zoals jij dat ook niet bent. Zelfs de meest beheerste, gepolijste vet lauwe gast op YouTube is van binnen af en toe net zo verloren als jij. Sommige mensen kunnen beter doen alsof dan anderen, da's alles. Maar soms zie je hun gezicht als ze denken dat niemand naar ze kijkt, of zie je er eentje stomdronken worden, of deelt iemand zijn problemen met je, en dan zie je dat ook zij maar wat aanklooien, in het dagelijks leven.

Ik denk dat je precies weet wat ik bedoel, want op school had je zo'n fijn groepje vrienden gevonden, waarbij iedereen echt zichzelf kon zijn en geen verstoppertje speelde. Waar jij ervaarde wat je voor iemand kan betekenen door er te zijn, te luisteren en te helpen.

Als je je dat realiseert, gaat dat je helpen. Je wordt er niet beter van in Cool Doen. 
Dat dan weer niet. Maar als één of andere eikel je dan voorbij Coolt, voel je je vast wel zekerder van jezelf.

Het komende jaar wordt er weer eentje vol uitdagingen. Zoals je het afgelopen jaar er al veel bent aangegaan, én hebt volbracht. We verkennen opnieuw onze grenzen. Ik hou zijdelings in de gaten wat je doet en met wie. Ik preek, ik verlies mijn geduld af en toe, ik achtervolg je met al je spullen en wasgoed, en ik drijf je tot het uiterste. Reken daar maar op. 

Dat is allemaal omdat ik om je geef, hoe afgezaagd dat ook klinkt. De dag dat je je dat realiseert, is de dag dat je volwassen bent geworden. Ik weet dat die dag al heel dichtbij is.

In de tussentijd is er niemand op de hele wereld die zo met je begaan zijn, als je vader en ik, ook op de momenten dat we lijnrecht tegenover je staan. En als ik zeg dat ik van je hou, dan is dat nooit uit gewoonte. Dan is dat omdat moeder worden van jou, mijn leven rijk heeft gemaakt.

Vandaag vieren we je verjaardag op een plek waar je zo graag bent. Tussen de rollercoasters en andere woest aantrekkelijke snelheidsduivels. Ga ervan genieten, dan zal ik dat ook proberen te doen ;-).

Gefeliciteerd en veel liefs, van mama.

* Deze foto's zijn op je verjaardag gemaakt.

En de award is voor...

Woensdag 10 juli 2019

Het was zover. De dag dat hij ook echt zijn HAVO diploma in handen zou krijgen. Hij had er zo NIET naar uitgekeken. Het was of ik teruggeworpen werd in de tijd, naar toen zijn broer gediplomeerd was. Die wilde uit de grond van zijn hart dat het diploma opgestuurd kon worden. klik* Jongste had er ook geen zin in. "Dan moet ik al die mensen weer gaan zien waar ik geen zin meer in heb."

"Als je toevallig iets anders te doen hebt, hoef je niet mee hoor.
Pap hoeft er echt geen vrij voor te nemen.
Broer moet alleen mee gaan als hij er zelf zin in heeft.
Nee, ik hoef geen speciale kleren aan. Waarom zou ik?
Ja hoor, ik zorg heus wel dat ik op tijd ben.
Nee, ik wil daarna niets meer drinken en direct naar huis. Kan dat?"

Dus daar gingen we. Het was er best druk. 

Er waren 120 HAVO geslaagden. 8 Leerlingen hadden het uiteindelijk jammer genoeg niet gehaald.

Terwijl alle familieleden binnen druppelden en een zitplaats zochten, keken we met een half oog naar de fotopresentatie. Ineens zagen we onze piramide-bouwer voorbij komen. 
Hierboven, op die meest rechtse foto. Vijf jaar geleden alweer gemaakt, toen hij een brugpieper was.

Er waren veel culturen, want het is een enorm gekleurde school. Zo'n school waarbij je bij het noemen van een naam, geen idee hebt of er een jongen of meisje op gaat reageren. Maar wat is het een goede en fijne school voor hem.

~ Kijk hem eens enthousiast zijn ~

Het geroezemoes was deze avond niet van de lucht. Het was erg onrustig. Best lastig om te kunnen blijven luisteren naar wat er gezegd werd. En er werd véél gezegd, want er was voor iedereen een persoonlijk woord. Dat was leuk. En doordat er afwisselend uit de 4 klassen geslaagden naar voren werden gehaald, bleef het toch boeiend.

Maar als opening werden eerst alle gediplomeerden onder luid applaus naar voren gehaald. De meesten met hun net gekregen geslaagden-cap op. Jongste uiteraard niet. Dat had ook wel een mop geweest. Hij had namelijk vriendelijk bedankt voor ons aanbod van €50, als hij met een cap op naar school zou zijn gegaan. Dan zou hij nu toch niet voor noppes met zo'n ding voor l*l gaan lopen?

Op de voorste rijen zochten ze allemaal een plek, waarna het officiële gedeelte kon beginnen.

Zijn mentor had iets ludieks bedacht. Hij maakte een award-show voor zijn klassenleerlingen voor wat betreft zijn vak, Scheikunde. Er waren een aantal categorieën waar onze student volgens ons niet voor in aanmerking kwam. Zoals 'Hakken over de sloot', 'Most improved' en 'Personality'.

Wij gaven hem wel een kans bij 'Scheikunde, wat een lastig vak'. Maar in die categorie hoorde hij niet tot de genomineerden. 

En precies waar we het echt niet verwachtten, werd hij opgeroepen om naar voren te komen. Bij de categorie 'Hoogste gemiddelde bij het Centraal Examen, jongens'. 
Daar stond hij dan, samen met zijn maat. 

Onder tromgeroffel werd de envelop geopend.

Kwam daar zomaar de naam van Jongste uit tevoorschijn. "Wàt een studie-nerd", hoorde ik Oudste naast me lispelen.

Ik zag dat gêne en trots vochten om voorrang, toen hij de award in ontvangst nam.

~ Creatief gemaakt van een reageerbuisje ~

Gelukkig voor hem, kon hij toen uit de spotlights stappen. 

Op weg naar de foto met de schooldirecteur

en het tekenen van het diploma.

Nadat iedereen zijn of haar diploma in de knuisten had, eindigde het officiële gedeelte met het gooien van de caps. 

Wat werd vastgelegd door de aanwezige pers. 

Nee hoor, dat zijn natuurlijk allemaal familieleden die hun foto wilden maken.

Toen zat het er op. Jongste hield zich aan zijn woord. Niets drinken, maar zo snel mogelijk naar huis.

Waar hij zich wél liet overhalen tot een heuse kijk-ons-eens-trots-zijn-foto.

Want dàt zijn we. Apetrots.

Family first

Zaterdag zat ik 'ineens' op deze prachtige plek.

Er was voor ons een tafel gedekt. Binnen. Maar het was zulk lekker weer en we hadden behoefte aan zuurstof. Gelukkig was het geen probleem om de hele boel naar buiten te verhuizen.

Toen zaten we hier.

Als we bij elkaar zijn, lukt het de laatste tijd niet meer om het alleen over koetjes en kalfjes te hebben. Ja, we proberen het dapper, maar het duurt nooit lang voor we toch weer fronsen op ons gezicht hebben.

Het valt dan ook niet mee als alle bouwblokken van je leven ineens uit elkaar vallen. 
In de lucht gegooid en weer neergekomen. Maar dan zonder veel herkenning. 
Het vertrouwde is er uit. De blokken passen niet meer.

Het is niet leuk en heel verdrietig als er aan je getrokken wordt, geknepen, gepord en geprikt. Daar wordt zelfs een sterke, onverwoestbare, sprankelende vrouw een bang en klein vogeltje van.

Dat gevoel kunnen we niet wegnemen. "Morgen is alles beter", zeggen helpt niet, want ook wij weten dat dit niet zo zal zijn. Daar is meer tijd voor nodig. Veel meer. Maar ooit. Ooit gaat ze weer wennen aan het nieuwe normaal. Dat brengt de tijd...zo gaan die dingen. En zij doet het geweldig, ook al twijfelt ze daar zelf - te - vaak aan.

Tot die tijd doen we wat we kunnen. Verdiep ik me in materie waar ik tot voor kort 
he-le-maal niets van wist.

En als je dan hier zit, voel je dat het kleine beetje dat je bijdraagt er iets toe doet.

Till the end. De drie musketiers.

Schijt aan je ouders

Ik was even van huis. Een hapje eten en bijpraten. Dat was nodig. Dat praten iets meer dan het eten, maar ja, eten moet je toch hè? Waarom dat dan niet combineren?

Ik had geregeld dat intussen thuis wat boodschappen afgeleverd zouden worden. Die mijn huisgenoten dan in ontvangst zouden nemen en op zouden ruimen. 

So far so good.

Op afstand volgde ik de digitale gesprekken die mijn mannen met elkaar voerden, via onze gezins-app.

Kijk even mee. Zeker weten dat de lezers met gezinnen dit herkennen.

Jongste heeft altijd zijn woordje klaar. Hij heeft een grote woordenschat, presentatie vermogen en overredingskracht. Is een prima onderhandelaar, die altijd uit is op een compromis, zelfs als hij weet dat de nederlaag al geleden is. En een pitbull, dat ook. Lult alles recht wat krom is.

Dan krijg je dit.

Maar wat hij altijd achter de hand heeft, zijn de goedmakertjes. Waarvan hij nog steeds denkt dat ze altijd helpen. Een soort van 'kusje-er-op's'.

Hij heeft twee favorieten. De eerste is 'SORRY!'.

En dit is de tweede.

Houden van is tenslotte altijd goed.

Toen ik om 22.30 uur thuis kwam, stond het toiletpapier er uiteraard nog steeds. Had jij anders gedacht?

Blij met een aardbei

Er zijn veel redenen waarom ik de zomer waardeer, maar de aardbei staat toch wel in de top 10. Net als buiten eten.

Laatst kwam dat samen in een gezellige middag en avond, waarbij ik had geroepen wel  voor iedereen een toetje te willen maken.

Dat werd best nog even zoeken. Want wat vindt iedereen lekker, is niet te complex om te maken, kan goed van te voren worden bereid en vraagt niet om allerlei mooie opmaak technieken?

Simpel gezegd: wat is van mijn niveau en hoef ik min of meer alleen maar in een bak bij elkaar te kwakken?

Ik besloot terug te vallen op een gouwe ouwe - apple crumble met vanille ijs *klik - en iets nieuws uit te proberen. 

Het werd aardbeien tiramisu. Of eigenlijk maakte ik er twee, want er moesten 13 mensen van eten. Niet moeilijk, wél lekker.

Om er óók 1 te maken, heb je dit nodig:

- ovenschaal
- 450 gram Griekse yoghurt
- 200 gram monchou
- 5 eetlepels poedersuiker
- 500 gram aardbeien
- 150 gram lange vingers
- 1 appeltje

De monchou is de reden waarom ik dit nooit eerder maakte, want de heren hier in huis blieven dat niet. Onder de 10 andere aanwezigen zou toch wel iemand zitten die dit lekker zou vinden? En anders kon ik me altijd nog opofferen en alles alleen oppeuzelen. Het bleek niet nodig.

Aan de slag dan maar. Eerst doe je de yoghurt, monchou en poedersuiker in een kom, om het vervolgens door elkaar te mixen, tot er geen klontjes meer in zitten. 

Daarna pureer je de helft van de aardbeien met behulp van een staafmixer. Met een vork zal dit trouwens ook prima lukken. Dit meng je door middel van een lepel bij de yoghurt en monchou. 

Vervolgens maak je het appeltje tot moes. De bodem van de ovenschaal bedek je met lange vingers die je met de niet-besuikerde kant eerst door de appelmoes haalt. In plaats van moes kun je trouwens ook appelsap gebruiken.

Daar overheen gaat ongeveer de helft van het yoghurt-aardbeienmengsel. Daarna weer een laag lange vingers en de rest van het mengsel. Daarbovenop doe je de andere helft van de aardbeien.

De hele schaal kan dan de koeling in om in enkele uren wat op te stijven.

Conclusie: het was héérlijk! Maar toch scoorde de apple crumble de meeste punten.

* het recept komt van lekkerensimpel.com.