7, 8 en 9 juni 2013
Het stond al een jaar in de agenda. Vanaf de zondagavond dat we vorig jaar weer thuiskwamen tot nu, werden alle dagen hier in huis afgeteld.
Eén keer per jaar trekken we er met (bijna) de hele familie op uit.
Drie generaties. De broers en zussen van mijn moeder. Hun kinderen. En hún kinderen. Alles bij elkaar uitgegroeid tot een kleine 50 man.
Het gonsde. Er werd over gepraat.
Want er speelde vanaf de vorige zomer iets. Tussen de broers en zussen. Geïnitieerd door een vervelend voorval en door een sneeuwbaleffect uitgegroeid tot iets.......naars.
De oorspronkelijke wond leek genezen, maar onderhuids puste er nog van alles.
Toch gingen ze (bijna) allemaal mee, met de beste bedoelingen. Een Familie Weekend sla je niet over. Want 'Life isn't about waiting for the sun to shine, it's about learning to
dance in the rain'. En dat deden we.
Vrijdagavond om 18.06 uur trokken we de deur achter ons dicht. Beetje jammer was wel dat we al snel tot de ontdekking kwamen dat niemand van ons een huissleutel mee naar buiten had genomen.
Reservesleutels ook allemaal binnen, want die hadden we sinds de nieuwe voordeur nog niet uitgedeeld.
Uiteindelijk konden we om 19.17 uur vertrekken. Een dik uur wachten op onze redder later, en 85 euro lichter, terwijl meneer in welgeteld 4 seconden met bovenstaande briljante haak de deur had weten open te krijgen.
In Otterlo wachtte ons een warm ontvangst. Het was begonnen.
Zaterdagmorgen rond 10 uur hadden we de klup compleet en vielen we na het welkomstwoord aan op de taarten. Je krijgt wat je verdient, dus dat het juist dit weekend van dat heerlijke weer was, verraste niemand.
Begin van de middag verplaatsten we ons naar het nabijgelegen Klimbos.
Daar maakten we kennis met De Wilma's, werd er gepast en gesjord en luisterden we ademloos naar de instructie.
En toen mochten we los. Gaaf was het. Vermoeiend ook en na een half uurtje keek niemand meer op van een blauwe plek meer of minder. Het was één groot avontuur, daar hoog in de bomen.
Ook op de begane grond gebeurde spectaculaire dingen.
Het was er goed toeven.
Weer "thuis" gekomen werden opnieuw de handen uit de mouwen gestoken, want buitenlucht maakt hongerig. Er waren patatjes voor de jeugd en een bbq voor de zich nog altijd jeugdig gedragende ouderen.
Intussen werd het hout verzameld dat uit alle hoeken en gaten van ons land meegenomen was. Want hout moet er zijn. Hout moet fikken aan het eind van de dag. Altijd.
Wat niet moet, maar wél altijd gebeurt valt onder de categorie gek - gekker - gekst.
Allereerst was daar de Familie Bingo. Compleet met presentatie-juffrouw, balletjesmachine, bingokaarten een grote tafel vol prijzen. Allemaal geschonken door vrijgevige familieleden die hun kasten gingen opruimen en alles wat nieuw, maar niet gewenst was, in hadden geleverd.
Via de bingo zouden wij ervoor zorgen dat anderen met die spullen opgescheept zouden komen te zitten.
De verwachtingen waren énorm
en de ontlading het énormst als er gewonnen werd.
Na een kleine pauze was het tijd voor de eerste verrassing. Drie dappere nichten hadden zich al 2 dagen in het zweet staan werken om de pasjes onder de knie te krijgen. Bewondering, bulderende lachsalvo's en tranen over de wangen. Dat brachten ze teweeg.
"Welkom welkom, bij De Drie Biggetjes.
Kom maar snel naar hier."
Ape-trots was ik op ze.
Ook hadden we een verzameling internationale sterren in laten vliegen.
Sterren die pas tijdens het weekend waren benaderd of ze mee wilden doen.
Y.M.C.A.
Goed gek zijn ze. Allemaal.
Daarna mocht dan eindelijk de fik er in.
Zondag was er de Vossenjacht. Bij elk spelelement dat we organiseren komen de fanatiekelingen bovendrijven. Ook vandaag weer.
Dat er een instinker in de Meneer-Van- Dalen-Wacht-Op-Antwoord -som zat, was bijna iedereen ontgaan.
Vreemde snoeshanen werden in het bos gespot.
De Boomblaadjesstrijker
Een Geldboomkweker
En een Frikadellentester. Waar zie je ze tegenwoordig nog los rondlopen?
Bij mij in mijn familie. Want daar kan alles. Als je maar durft.
