Ik heb helemaal genoeg van mijn rol als huiswerkpolitie. Zoveel strijd, zoveel boosheid, zoveel weerstand en gemakzucht.
Veel te veel tijdverspilling. Zijn tijd, maar óók die van mij.
In al die uren dat hij zich aan het verzetten is, hij mijn geduld op de proef stelt en ik eindeloos tot tien tel, had ik de hele zolderverdieping kunnen schilderen. Of mijn deken af kunnen haken. Of een boek kunnen lezen. Grrr.
Daar zit hij dan. Tien voor tien 's avonds. Aan zijn wiskunde. Alleen. Want dit keer was ik niet gevoelig voor zijn smeekbede of ik hem alsjealsjeblieft wilde helpen. Waarom niet? Omdat we vandaag al vier keer door dit proces heen gegaan waren.
Beginnen, boos worden, met boeken gooien, stampvoetend naar boven gaan, "ik doe het wel alleen" en dan toch weer terugkomen en om hulp komen vragen. Vier keer ging ik er in mee, legde mijn activiteit aan de kant en richtte ik me op hem.
Er kwam geen vijfde keer.
Hij hoopte er onder uit te komen. "Want het is al zo laat." "Ik moet al lang gaan slapen."
Maar vandaag niet. Eérst wiskunde af. Dan slapen.
Streng? Het zal wel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten