Hoog tijd om de november plaatjes te plaatsen. Niet allemaal even fraai. Op een groot scherm blijkt de kwaliteit vaak tegenvallend.
Maar evengoed geeft het een prima overzicht van deze herfstmaand.
De eerste zaterdag van de maand had ik een alweer-veel-te-lang-geleden etentje, met vier meiden van de Augustus99club. Een dierbaar clubje, waarbij we één groot ding delen: onze oudsten zijn allemaal geboren in augustus 1999.
Veertien jaar geleden bij elkaar gekomen via een oproepje op een internetforum. Digitaal zijn er heel wat tips en ervaringen uitgewisseld.
Met het groeien van de jaren veranderde de inhoud van de gesprekken, de vormgeving en ook de samenstelling van de club. Er kwamen ontmoetingen waarbij het voor de kinderen goed spelen en voor de ouderen goed eten was. Er haakten mensen af, maar na het afpellen van vele laagjes bleef er een mooie kern over.
Vijf vrouwen, uit verschillende hoeken van het land, die nog steeds veel delen. Het gaat natuurlijk al lang niet meer over luieruitslag, tandjes, spruw en berg. Maar onze pubers en persoonlijke levens en ontwikkelingen zorgen dat het nooit stil valt. De verbondenheid blijft en ook het enthousiasme om elkaar te zien en bij te praten.
Dat doen we nog steeds met veel en lekker eten, want het is prima om vast te houden aan dat wat goed is.
Dit keer reisde ik af naar Gorinchem, met in de CDspeler de CD die we zelf samenstelden ter ere van ons vijf jarig jubileum. Met daarop één favoriet song van elke moeder en ieder kind. Zo kwam het dat ik met Bob de Bouwer uit de speakers de parkeergarage binnen reed.
Onze eetlocatie bleek geen schot in de roos, want direct naast ons bord stond de kermis opgesteld. Mènn, wat een licht- en geluidprikkels. Na twee rondjes tapas werden we opgejaagd om een bestelling te doen voor een volgend rondje, voor ze de keuken ging sluiten. En om kwart voor elf hing het personeel te wachten over de bar tot we onze rekening betaalden en ophoepelden.
Beetje jammer, maar de gezelligheid was er niet minder om.
Begin november was de jaarlijkse Kethelloop. (onder deze link zit een blogbericht over de vorige Kethelloop) Een gezellige loop om de hoek, een weerzien met veel bekenden uit de omgeving.
Bietensap ging ik eens proberen. Schijnt héél goed te zijn. Maar ook enorm smerig. Dàt wilde ik zelf wel eens ervaren. Het is gelukt. Doorslikken gaat nog wel als je geen ademhaalt.
Maar die nasmaak......gatver de gatver. Het restant uit de fles heb ik zo weggespoeld. Iek. Wel een ervaring rijker.
Ik rende de tien kilometer in sterk wisselend weer, zonder muziek en zonder 'vaste-wedstrijd-loopmaatje'. Het was zwoegen met mezelf. Maar ik volbracht hem toch ruim binnen het uur.
Het volgende leuke evenement stond alweer voor de deur. Het blijft geinig, zo'n startnummer met je naam erop.
Kijk dan. Ik had er geen idee van dat het zou passen. Ik zette even de beslagkom op de keukenvloer en lette er verder niet meer op. Tot ik gerammel hoorde. Die Frits. "Zit je lekker?"
Onze Frits is een jager. Hij is jong en speels. Het liefst combineert hij dat.
Als één van ons thuiskomst of gaat zitten, gaat hij direct op zoek naar zijn bruine muisje zonder staart. Gek genoeg laat hij zijn grijze muis mét staart altijd links liggen. Hij brengt ons zijn muisje en het spel gaat beginnen. Wij gooien hem, hij sprint er achteraan, maakt een schuiver over de plavuizen, grijpt hem in zijn bek en huppelt ermee terug naar ons. Legt hem neer en wacht dan ongeduldig tot wij hem opnieuw gooien.
Een kat die apporteert dus. Ik dacht toch écht dat alleen honden dat deden.
Maar sinds kort weten we dat Frits wel degelijk weet dat muisjes behalve speelgoed, ook als voer bedoeld zijn. Hier vond ik hem namelijk terug.
Grote broer overhoort kleine broer.
Een cadeautje voor een verhuisde vriendin.
Dit keer lukte het me om alle drie de tandartsafspraken te onthouden en na te komen. Vorig jaar ben ik ze alle drie, - op twee verschillende data binnen twee weken na elkaar, glad vergeten. Heel dom voelde ik me toen.
Pa was jarig geweest en organiseerde een leuke middag. We hebben gebowld, gelachen, heerlijk gegeten, bijgepraat en nog meer gebowld. Een top-middag was het.
SchoolSchaakToernooi. De laatste. Want. Nooit meer BasisSchoolToernooien.
Daar was ie weer. De Sint. Al een aantal jaar leven wij aan de andere kant van Het Geheim. Dit jaar was het ècht anders. We keken niet naar de intocht, gingen niet in de stad kijken, hebben het Sinterklaasjournaal niet gevolgd, deden geen pakjesavond en ze vergaten na de eerste avond zelfs hun schoen te zetten.
Gesnapt. Ik deed een powernap op de bank. Je hebt van die dagen.......
Herfst doet wat ze wat doen moet. Alle blaadjes zijn er nu echt af.
Oudste kreeg het ook goed te pakken. Hoge koorts, goed beroerd en niet naar school.
"Ik heb mijn wagen vol geladen.......", met reguliere post én loterijagenda's. Handig, zo'n grote auto. Als ik het met alleen mijn fietstassen had moeten doen, had ik ontzettend vaak heen en weer moeten fietsen.
Een cadeautje van de baas. Lekker. Stroopwafels.
Klingeling! Hij liet hem uit zijn handen vallen. Oeps. Mijn favoriete Barcelona-beker. Snel maar weer nieuwe plannen maken voor een leuk reisje, meisjes.
Vrijdagavond samen thuis, met lekkers op tafel.
Hij wordt groter en groter. Tot we bij zijn geboortehuis zijn vader Frits zien. Allemachtig. Dat is er eentje van formaat tijger. Dat belooft nog wat voor onze Fritsie.
Eerst maar eens December vieren.