Fout

Ik kan niet door de Li*l lopen, zonder mijn favoriete suiker-snoepjes mee te nemen. Ik pak niet één zak, maar twee. Of drie. Zó fout.

Wat ik dit keer beter deed, was niet alles verstoppen, maar ook een volle pot in de keuken zetten. Zichtbaar voor iedereen. En dus was ie zó leeg. 

Dat is véél beter voor mij.

Hoe raar kan het lopen?

Gisteren ochtend was ik hem even kwijt. Ik wilde hem eigenlijk wél binnen hebben, voor ik voor een uurtje of wat de straat op zou gaan.

Maar toen zag ik de schuifdeur van de wandkast op een kier staan. Zou het?

En jawel. Nóg iemand die van mijn hardloopkleding houdt.

Gelukkig was het gisteravond donker, toen ik ging rennen. Want er zaten hier en daar wél wat witte haren op. Sportkleding met highlights. Het is weer eens iets anders.

Bijna had ik ze trouwens helemaal niet aan gedaan gisteren. Ik was om kwart over vijf thuis, na vijf en een half uur op straat met de post sjouwen. Eigenlijk was ik best wel versleten. En was mijn hoofdpijn weer op komen zetten. En meldde mijn buurvrouw-Vogelmaatje zich af.

Alle reden om niet te gaan en lekker op de bank neer te ploffen.

Maar ik deed het niet. Op karakter en discipline voegde ik me om zeven uur toch bij de Vroege Vogels.

En rende ik de negen kilometer training met sprintoefeningen fluitend uit.

Prima benen en geen centje pijn. Hoe raar kan het lopen?

Voetbalbroers

zaterdag 14-10-2017

Nederland heeft René & Willy van de Kerkhof. Gerrie & Arnold Mühren. Ronald & Erwin Koeman. Frank & Ronald de Boer. Rob & Richard Witschge. Luuk & Siem de Jong. Allemaal voetbalbroers.

En Nederland heeft John & Edward Metgod. Een voetbal-en een keeper-broer.

Maar. Nederland heeft ook de gebroeders Schuurmans. Niet (inter)nationaal bekend, maar berucht en beroemd binnen de stadsgrenzen van Schiedam.

Dit was een bijzondere voetbal-zaterdag. Voor mij dan hè.

Twee zoons, samen actief in één wedstrijd.

Elke week is er ouder-strijd over wie er met de vlag in de hand, voor grensrechter 'wil spelen'. Toen zei Grote Broer: "Ik kom dat wel doen deze week, Kleine Broer."

Met een 4-0 winst gingen we tevreden weer naar huis. De één de 0 gehouden, de ander zich van zijn sociaalste kant laten zien.

Ik was een héle blije moeder, zaterdag.

Spangen Boturun

zondag 1 oktober

Hoe kan je de nieuwe maand beter beginnen, dan met een rondje hardlopen?

Nou, op de vroege zondagmorgen na een late zaterdagavond, kan ik toch wel andere dingen bedenken. Ik noem maar eens wat: uitslapen en uitgebreid ontbijten bijvoorbeeld. Maar toch besloot ik anders.

Voor de tweede keer in één week had de Rotterdam Running Crew een loopje georganiseerd. Eentje extra - niet op woensdagavond, maar nu op zondagmorgen. In de wijk Spangen waren er voorgaande weken loopclinics voor jongeren uit de wijk georganiseerd. Deze ongedwongen samen-loop zou voor hen de afsluiting vormen.

Al mijn runningcrew-maatjes waren afgehaakt. En tóch ging ik. Want ik ben op missie. Ik wil mijn loopvermogen en conditie uitbreiden. Lopen met anderen, in een nieuwe omgeving helpen me daarbij.

Dus klom ik rond half tien de trappen naar Het Dakpark op.

Wàt een woei daarboven.

~ Links Het Dakpark, rechts de winkel boulevard aan de Vierhavenstraat. ~

Het was best behoorlijk fris.

Dus half struikelend over de rondhuppelende konijntjes, meldde ik me snel bij het kraampje met de merchandising. Want ik had nog een verjaarscadeautje tegoed en dat ging ik nú kopen. Al heel vaak heb ik gratis deelgenomen aan de Runnincrew-loopjes. De onkosten die zij hebben, bekostigen ze uit de verkoop van hun artikelen, zoals shirts, jasjes, lampjes en mutsen. Hoog tijd om daar ook een bijdrage aan te leveren.

Helemaal blij ben ik met mijn nieuwe fleurige hardloop-regen-en-wind-jasje.

Pa, bedankt!

En terwijl de wind nog een beetje aantrekt, doe ik het snel aan. Lekker warm.

Langzaam maar zeker komen er meer lopers voor de zes kilometer het terrein op.

Omdat ik een paar dagen terug pittige 9,5 kilometers had gelopen, vond ik voor vandaag die zes welletjes. Niet te gek, rustig opbouwen en vooral heel blijven is mijn motto. Bovendien verwacht ik dat de 6-kilometergroep er wat minder de sokken in zet en het lopen in een relaxter tempo zal zijn.

Rond tien uur klimt Errol op de truck om met ons aan de warming-up te beginnen.

Daarna vertrekken we. Het wordt een rondje kriskras door de straten en over de pleintjes van Spangen. Op twee daarvan houden we halt.

Hier liet de Taekwondoclub ons kort met hun sport kennismaken. Nou ja, ons? Ik moest héél nodig en heb gepauzeerd tussen de geparkeerde auto's. Sorry Wim.

Een paar kilometers verderop deden we tien minuten aan Yoga. 

En weer dóór! Ik neem mijn woorden trouwens terug: er werd bepaald niet rustig aan gelopen zeg.
Maar de voldoening was groot. Ik liep er toch maar mooi weer.

Uiteraard deden we ook een rondje om het Sparta Kasteel. Na de laatste klim Het Dakpark weer op, was ik verdorie toch gewoon moe zeg. Als beloning kreeg ik een sticker.

Nadat ik rennend de auto terug had gevonden, bleken er 7,5 kilometers op de teller te staan. Prima begin van de maand dus.

Heel Holland bakt

Wij kijken ook dit seizoen weer met veel plezier naar Heel Holland Bakt.

Vandaag vond ik tijd om zelf iets voor bij de koffie te maken.

Ik blijf steken op het simpele cupcake-niveau.

Zelfs de voorrondes ga ik er niet mee halen.

Het juryrapport vanavond luidde: 'Oersaai, maar de smaak en de structuur zijn prima.

Garbage Run

woensdag 27 september

Woensdagavond, Running Crew avond.

In de voorbereiding overheerste de afvalrace al. Het groepje meiden waarmee we deze loopjes meestal doen, dunde in de aanloop aardig uit. Aan het eind van het liedje waren we samen over. 

Dus stapten we, heerlijk ouderwets, met zijn tweeën in de auto. Op weg naar Waalhaven. Om weer eens te rennen op een bijzondere plek in Rotterdam. Een plek die normaal verboden terrein is en nu opengesteld voor de Running Crew.

~ Foto van Iris Hofland ~

De startlocatie was SUEZ Recycling & Recovering. Mijn chauffeur heeft nooit een Tomtom nodig, maar vandaag konden we ook gewoon onze neus volgen. Er heerste een onmiskenbare vuilniswagen lucht. Eentje die zelfs na een klein half uurtje niet wende.

Het bleef lang rustig op het terrein. Maar nadat ik achter een vuilniswagen een plasje had achter gelaten, was het terrein toch aardig vol gelopen.

We verzamelden bij de 9 kilometer zuil. Vandaag moest het er maar weer eens van komen. Na een voorzichtige en rustige opbouw tijdens de afgelopen weken, vond ik het tijd voor een volgende stap.

Nou, dat hebben we geweten. We waren even vergeten dat over het algemeen het tempo in deze groep iets hoger ligt dan bij de 6 kilometer groep.

We hebben dus ongelofelijk lopen zwoegen, puffen en keihard gewerkt. Héél hard gelopen - dachten we.

Met af en toe een welkome adempauze bij een oversteekplaats.

Maar het lúkte wel. Achteraf zag ik dat het met het tempo nog wel mee viel. De gemiddelde kilometertijd lag rond de 6 en een halve minuut. Maar het voelde veel sneller.
  

Mijn grootste tevredenheid lag bij het volbrengen van 9 en een halve hardloopkilometers. Dat is toch maar mooi weer gelukt.

Sluipreclame

Oeps. Lekke band.

Ik zag het toen ik thuis geparkeerd had. 

De boosdoener zag ik ook zitten. Een grote draadnagel. Met het kopje nèt buiten het rubber. Daardoor liep de band langzaam leeg en had ik het onderweg niet gemerkt.

Maar inmiddels, zat er nog maar weinig lucht in.

Ik besloot mijn ANWB jaarbijdrage aan te spreken, op deze stormachtige avond.

Mijn idee was om alle gestrande reizigers voorrang te verlenen en zelf voor morgen een afspraak te maken. Maar dat vond de callcenter-mevrouw niet zo'n goed idee. Volgens haar viel het reuze mee met de drukte op de weg en wilde ze liever nú actie ondernemen.

"Prima, ik zie wel iemand verschijnen". 

Al heel snel kreeg ik een SMS met een link naar een wachtrij. Daarna een bericht dat er iemand onderweg was en voor ik dit goed en wel gelezen had, stopte de gele kanarie al voor de deur.

En, nu komt het Pa, ik kom dus tòch uit een ei. Ik verwachtte een bezweette man in een bevlekte overall, die met een krik de auto omhoog zou pompen of draaien. Weet ik veel.

Het is gewoon waar. Als je maar over de juiste spullen beschikt, is elke klus een fluitje van een cent.

Dus. Kussentje eronder, lucht erin, automatische schroef afdraaier er op en hatsjiekiedee!

Had ik er toch een prachtig mooi thuiskomertje onder staan.

Binnen veertig minuten nadat ik belde, reed meneer alweer de straat uit. Klus geklaard.

Dus ik zeg: Ga altijd in zee, met de ANWB.

Naar een taartje, in een sneltreinvaartje - of toch niet?

zondag 24 september

Een prachtige nazomerzondagmiddag [dat zijn veel punten in Wordfeud] in september. Het weekend van de Schiedamse Brandersfeesten. Vanwege de hectiek en enorme drukte die dan in de stad heerst, zijn die niet zo aan mij besteed. Ik besloot dan ook mijn middag anders door te gaan brengen.

Vóór 5 juli van dit jaar had ik nog nooit van deze plek gehoord. Die avond renden we er doorheen, met de Rotterdam Running Crew, tijdens de Hortus Botanicus Run.*

Het bleek een onverwachte oase van rust middenin het drukke Rotterdam. Mooi. Groen. En met een Theehuis. Ik beloofde mezelf alleen daarom al eens terug te zullen komen en vandaag ging dat gebeuren. 

Op mijn gemak fietste ik de twaalf kilometers erheen.

Vanwege de Herfstfair die er georganiseerd was, stonden er verspreid door de tuin allerlei kraampjes met handgemaakte artikelen, pompoenen en tuinplanten.

Ik struinde de hele tuin door.

Kocht wat plantjes voor mezelf en cadeautjes voor anderen.

Het hoogtepunt bewaarde ik voor het laatst. Juist ja, het Theehuis. De beloofde taarten stonden me lachend aan te kijken. Om er ook één te kunnen kiezen en betalen had ik een flink portie geduld nodig. De wachtrij was lang en de medewerksters zo traag als dikke stront. Maar ik moest en zou dat stukje citroenmerengue hebben.

Uiteindelijk kon ik na 35 minuten een plekje in het zonnetje, op het gras, zoeken.

Nog twaalf kilometers terug fietsen naar huis en òm was de fijne zondagmiddag. Het was zéker geen slecht plan geweest.