Wereldhaventocht

zondag 3 september 2017

Eduard van Beinum - van die ene Schiedamse straat
Janny van der Heijden - van Heel Holland Bakt
Adam Curry - van Countdown en Curry & van Inkel
Charlie Sheen - de Amerikaanse acteur
Jeroen van Koningsbrugge - tegenwoordig een hele populaire meneer in Nederland
Bracha van Doesburgh - echtgenote van Daan Schuurmans

Een opsomming, met overeenkomsten tussen hen allen én mij. Welke?
Wij hebben 3 september als geboortedatum.

Ook het feestje van de Wereldhavendagen van Rotterdam valt vaak rond of op mijn verjaardag. Tot mijn schande moet ik bekennen dat ik er daarom nog nooit geweest ben de afgelopen 40 jaar.

Bij een verjaardag horen cadeautjes. Dit jaar besloot ik mezelf er eentje te geven. Een dagje Rotterdam. Gezinsleden gingen hun eigen gang en iedereen die langs wilde komen wimpelde ik vriendelijk af. Dus zette ik de wekker en stapte om half tien op de fiets.

Aangekomen in de Zeilmakersstraat, bij Wandelvereniging BoTu, ving ik een gesprek op. Het ging over de grote variëteit aan deelnemers, met elk hun herkomst en motivaties. 
Hóe dom, ik liet me ontvallen dat ik ook een bijzondere reden had. En wel, dat ik mijn verjaardag bij hen zou komen vieren. Dit leverde me direct drie dikke zoenen van Meneer Dick op.

Ik schreef me in voor hun 35e Wereldhaventocht. En moest tegelijk Meneer Dick een beetje afremmen, want als het aan hem lag werd direct het hele gebouw versierd en werd mijn signalement verspreid. Ik dacht het niet!

Om half elf verliet ik het terrein. Korte broek, zonnebril. Het was ge-wel-dig fijn wandelweer. In mijn linkerhand de route, in mijn rechter het boekje met omschrijving van bezienswaardigheden onderweg.

Via het Prinses Theater, de Lage Erfbrug en het Oorlogs Verzets Museum doorkruiste ik Delfshaven.

Bij de Noorse Kerk werd ik achteropgelopen door een dame uit Dronten. Ze had veel te vertellen. Bijvoorbeeld dat ze hier geboren was en haar eerste jeugdjaren hier gewoond had. Vandaag was ze voor het eerst terug. Samen passeerden we het Erasmus Ziekenhuis, de Kunsthal, het Boijmans van Beuningen, het Museumpark en de Swanmarket.

Bij het Maritiem Museum splitsten onze wegen.

Zij wilde doorlopen en ik wilde graag even van de route af, om rond te kijken in dit bedrijvige gebied.

Het was er op en in het water gezellig druk.

Veel grote schepen en overal mocht je aan boord.

Daar werd veel gebruik van gemaakt. Maar niet door mij, want ik pikte de route weer op.

Via de Pontonbrug liep ik over de Wijnhaven. Daar passeerde ik eerst het Shantykoor en daarna een grappig kunstobject.

Van papier. Verweerd, uitgehard en verkleurd. Maar nog steeds zo herkenbaar papier. Gewoon ergens op een pleintje. Zó leuk.

Via de Gelders Kade passeerde ik het Witte Huis. Met zijn hoogte van 45 meter, was het ooit de eerste "wolkenkrabber" van Europa.

Gelopen langs de Oude Havenkade, stond ik plots oog in oog met de kubuswoningen van architect Blom.

Aan de Spaanse Kade vond ik het tijd voor een Rotterdams Bakkie Pleur. Eén blik op mijn telefoon leerde me dat hij vol stroomde met berichten. Ik besloot offline te blijven en voorlopig alles te negeren.

Helemaal op mijn gemak zat ik niet, want ik had pas 5,5 kilometer onder de zolen en de middag was al een poosje bezig. Na een klein kwartiertje rekende ik dan ook af en besloot er flink de pas in te zetten.

Drie kilometer verderop passeerde ik het Clubhuis van de Roeivereniging Nautilus. Een handjevol wandelaars pauzeerden daar, dus die liet ik achter me. Inmiddels was wel duidelijk dat ik véél meer mensen voor dan achter me had. 

Langs de Maasboulevard was het echt genieten. Elke keer weer ben ik daar onder de indruk van het uitzicht op de stad.

Na de Boerengatbrug liep ik eerst onder en daarna over de Willemsbrug.

Langs de Maaskade ging ik door naar de kop van het Noordereiland. 

Over de Koninginnebrug, de Binnenhavenbrug en onder het Poortgebouw door.

Op de Wilhelminakade stuitte ik op een enorme mensenmassa. Ik moest "De Zwaan" over, maar ik was niet de enige die dat wilde. File-lopen, dat werd het. 

Maar wat een gaaf gezicht, al dat spektakel op het water.

Ik vind het niet gek dat de Wereldhavendagen elk jaar zoveel bezoekers trekt.

Inmiddels 15 kilometer onderweg, kwam ik op dàt deel van het parcours dat de routepijlen niet meer zichtbaar waren. Ze waren prima herkenbaar geverfd op het wegdek, dàt wel, maar ook volledig onder de voet gelopen. Opgejaagd door de tijd - ik wilde persé voor sluitingstijd weer terug bij meneer Dirk op het startpunt zijn - irriteerde de slenterende menigte me mateloos. 

In een wijde boog liep ik om iedereen heen, vertrouwend op mijn kennis van Rotterdam, geholpen door de route uitgeschreven in tekst. En dat is voor mij een kunstje hoor, want normaal gesproken is niet mijn sterkste kant. Waar zou ik zijn zonder mijn Tomtom?

Maar ik worstelde me de Veerhaven en Parkkade over.

Op de Parkheuvel hield ik, onder de schaduw van een boom, even rust. Niet op een overvol terras, maar op de trap. Zestien kilometer inmiddels onder de zolen.

Toen het water op was, vervolgde ik mijn weg. Achter het Maasgebouw langs, richting Parkhaven.

Daarna op weg naar de school van Oudste. 

Aan het eind van de Lloydkade bekeek ik dit Slavernijmonument. 

Gek, dat dit me nooit eerder is opgevallen. Dat is een voordeel van wandelen. Je gaat zo traag dat je tijd genoeg hebt om de omgeving goed in je op te nemen.

Zo viel me ook het terras op dat daar achter lag. Het was tegen vier uur, een uur voor 'sluitingstijd' en nog zo'n drie kilometer voor de boeg.

Omdat ik wel iets voedzaams verdiend had, zocht ik een stoel en een plek waar ik voor een minuutje of wat mijn benen omhoog kon leggen. Gretig pakte ik de menukaart aan, maar kon er weinig chocola van maken. Lounge Café A La Çati vertegenwoordigt namelijk de Egeïsche keuken. Met voornamelijk Turkse vleesgerechten op de kaart. Nou kan ik best veel, maar geen Turks. Dus bestelde ik het enige lunchgerecht, waar een voor mij bekend woord in stond. Panini.

Het bleek een pittige variant, maar het smaakte me uitstekend. Ik had uitzicht op een mevrouw die me eerder die middag ingehaald had. Nu ze stilzat, viel me de tekst op haar shirtje op.

Inmiddels heb ik gegoogeld en mijn nieuwsgierigheid bevredigd. Wim blijkt wandelreizen *klik te organiseren.

In het zonnetje rekende ik mezelf intussen voor hoelang ik nog nodig zou hebben om de resterende drie kilometers af te leggen. Snel afrekenen dus, want dat werd doorlopen geblazen. Het laatste stuk van de route heb ik dan ook snelwandelend afgelegd. Voor mij liepen gelukkig nog twee mensen, dus ze zaten bij de vereniging niet alleen op mij te wachten.

Via de lange Westzeedijk bereikte ik weer Delfshaven en uiteindelijk ook het Dakpark en zette ik de eindsprint in. Uiteindelijk huppelde ik vijf minuten voor sluitingstijd - als aller aller laatste - Clubgebouw De Bolder binnen. Waar Meneer Dick me me een grote glimlach opwachtte.

Ik kan niet anders zeggen, dat dit het een heel goed georganiseerde wandeling was. 

Duidelijk, informerend, vermakelijk en bezienswaardig. Met ruime keuze in af te leggen afstanden. En onderweg de mogelijkheid alsnog je route in te korten of juist uit te breiden. 

De eerste zondag van oktober kom ik hier terug. Want dan organiseert de Rotterdam Running Crew hier één van hun hardlooprondjes.

I'll be back!

Rare mensen

Er is een kindje geboren.

Ik zag het eerst aan de post die ik bezorgde op dit adres. Een sjieke straat, ruim opgezet, grote vrijstaande huizen met nóg luxere auto's voor de deur. 

Later zag ik het aan het busje van de drukkerij, dat de geboortekaartjes kwam thuisbezorgen.

Er werd een geboortebord aan de deur gehangen.

Overduidelijk dat daar, bij de Familie van Avezaath een zoon geboren was.

De dagen erna druppelden de felicitatiekaartjes binnen. Vandaag dacht ik: "Hoe zou hij heten?" Dus bekeek ik met iets meer aandacht de enveloppen, vóór ik ze door de gleuf duwde.

Bij de eerste envelop dacht ik aan een grapje. Bij de tweede kon ik het nog niet geloven. Maar bij de derde moest ik wél.

Baron. Het kleine kereltje van een pondje of zes, zeven heet Baron.  Baron van Avezaath.
Niet te geloven zeg. Hij heeft ook een grote broer, zag ik. Overduidelijk vernoemd naar zijn vader Barend. Deze, ik neem aan dreumes, peuter of kleuter heeft de naam Barendje gekregen.

Tja. Ik vind daar wat van. Uiteraard gaat het mij he-le-maal niets aan. Maar wat een rare mensen heb je toch. 

Net als de ouders van een jeugd-vakantie-vriendinnetje. De Familie Haver had hun dochter namelijk Maud genoemd. Ik vind dat zielig. Mijn HBOV-anatomie-leraar Meneer Nas vond ik dom. Zijn dochter kreeg de naam Anna.

Maar goed, ik ben benieuwd wanneer ik De Baron eens ga ontmoeten op straat. Is het héél gek dat ik steeds aan Bassie & Adriaan moet denken?

Ik voelde nattigheid

Wàt is er veel regen gevallen hè, de afgelopen dagen. Ongelofelijke waterpartijen, ondergelopen pleintjes, diepe plassen op de wegen en veel, heel veel nattigheid in de lucht.

Donderdag hield mijn regenpak geen stand meer. Na een aantal uur postlopen, was ik in de jas net zo nat als buiten de jas. Het was ook lastig om hem droog te krijgen voor de volgende werkdag. Maar dat lukte.

Met mijn schoenen lukte dat niet. Door en door nat. Ik zette ze weg, volgepropt met kranten. Maar de volgende dag waren de kranten doordrenkt en de schoenen nog bijna net zo nat. Die kon ik niet aan.

Dan maar over op Plan B, de winterschoenen, die waterdicht zijn. Deze vrijdag was het best aardig weer. Het zonnetje scheen voorzichtig, en hij zette mijn schoenen buiten te drogen. Goed plan.

Alleen vergat hij ze aan het eind van de vrijdag binnen te halen. En ik ook.
Die nacht regende het opnieuw énorm. Zaterdagochtend werden de voetbalwedstrijden afgelast, want het viel weer met bakken uit de lucht. 

Ik appte hem op zijn werk "Wat zullen ze lekker drogen zo hè?" Gelukkig had ik de winterschoenen nog.......