zaterdag 29 juli 2017

I see faces #5

Op weg naar een pannenkoek, wees jongste me op deze boom.

"Zie jij wat ik zie?"



En ik zie ik het ook.

donderdag 27 juli 2017

Ach.....

Zodra het buiten licht wordt en de vogels beginnen te fluiten, word Sjors onrustig. Wil hij naar buiten. Vanmorgen was dat even voor 6 uur. Een latertje, want het komt vaker voor dat het al om 4 uur of half 5 is. 

Hij blijft dan miauwen, onophoudelijk. Nou, ga er dan maar uit om hem de tuin in te laten. Want slapen doe je sowieso niet meer. Of je nou blijft liggen of niet.

Een kattenluik zou in dit geval een uitkomst zijn, maar jammer genoeg is er geen plek waar we dit netjes kunnen aanbrengen. Aan de voorkant van het huis zit een kunststof deur en kozijn. Aan de achterkant een schuifpui.

Dus staan we op, doen we het vouwgordijn omhoog, ontgrendelen we de schuifpui en doen we hem open. Sjors stuift dan altijd naar buiten.

In omgekeerde volgorde doen wij daarna dezelfde handelingen en gaan weer naar boven. In de hoop toch nog even in slaap te vallen. Als we daarna echt opstaan, laten we Sjors weer binnen.

Maar vanochtend ging het anders. Ik deed het vouwgordijn omhoog en zag hem zitten. Zielig, in elkaar gedoken. Tja. Zó hoef ik de kat er niet uit te laten. Dat is wél heel erg makkelijk vogeltjes vangen.

Ik zette Sjors weg in de gang en ging zelf de tuin in. Knielde neer naast het vogeltje. Deed nog een voorzichtige "kssst". Maar er gebeurde niets. Hij bleef zitten. Daar zat ik dan. Met een ziek vogeltje en een miauwende kat.

Nadat de pui weer dicht was, deed ik de gangdeur open.


Sjors bleef héél rustig. Ging er voor zitten. Nam de situatie goed in zich op. Ging niet wild doen A omdat hij naar buiten wilde en B omdat hij daar een vogel zag. Gewoon niet. Of hij het in de gaten had, dat dit gedrag hier niet op zijn plaats zou zijn.

Het liefst zou ik de vogel oppakken en weg zetten. Maar ja. Waar dan? Er lopen overal katten rond. En daarbij. Dat durf ik eigenlijk helemaal niet.

Na een minuut of 5 draaide hij zich om en liep naar de trap. Keek me aan met een blik van: 'Kom, we gaan. Laat hem maar met rust.' Eenmaal boven vielen wij in slaap. Terwijl Vogel zijn laatste adem uitblies.

Want toen we later beneden kwamen, lag hij ondersteboven. 
Ik weet heus dat ik er niets aan kan doen, maar waarom voelt het dan niet zo?

zondag 23 juli 2017

Vandaag word je 15.

Lieve Wessel,



Precies 15 jaar geleden kwam je, met een hoop geluid, ter wereld.

Natuurlijk liet je eerst lang op je wachten. We konden roepen wat we wilden, maar eigenlijk wisten we het wel. "Die blijft net zolang zitten, tot het echt te heet onder zijn voetjes wordt." 
Overtijd. Zo noemden ze dat. Vijftien dagen. Mooi getal, niet? We waren in het ziekenhuis geweest en er werd gedreigd. "Ga maar even naar huis. Als ie echt niet wil, gaan we hem halen!" We gíngen naar huis, maar eenmaal thuis konden we haasje repje terug. Het scheelde weinig of je was in de rolstoel geboren.

Eigenlijk is er niet zoveel veranderd. Je maakt nog steeds een hoop geluid en je bent een meester in tijdrekken.

Vijftien jaar. Ik had ze niet graag gemist. Je houdt me vaak een spiegel voor, want gut, wat bèn jij een Reijgersberg. Je stelt mijn geduld op de proef en je verbaast me nog bijna elke dag met je wijsheid, liefde voor mens en natuur.

Al 15 jaar ben je een impulsief kind. Wat gevatheid, originaliteit en creativiteit betreft zijn impulsieve kinderen nauwelijks te overtreffen. 
Geleerden zeggen echter ook dat impulsieve kinderen met sommige dingen ongelofelijk veel moeite hebben. 
Kritisch kijken naar je eigen doen en laten? Geen tijd voor. In geval van twijfel, is het altijd de schuld van een ander.
Wachten? Geen denken aan. Je wilt winnen en altijd de eerste viool spelen.
Langetermijndoelen stellen? Geen sprake van. De toekomst is eindeloos ver weg. Jij wilt nú doen wat je wilt.
Nadenken en pas op de plaats? Gaat niet! De woede moet er nu meteen uit en wel zonder remmingen.

In het verleden veroorzaakte je gedrag regelmatig problemen. Je was zo gehaast en je rem werkte niet. En wanneer je plankgas reed, vloog je weleens uit de bocht. Wij moesten vaak als spelbreker optreden. Maar de laatste tijd is dat steeds minder nodig. Je bent zelf beter in staat op tijd vaart te minderen. Je kunt nu eerst nadenken voor je iets doet. Of zegt. Je bent in staat je eigen gedrag bij te sturen. Je reacties te beteugelen. Door op tijd vaart te minderen, blijkt zelfbeheersing mogelijk.

Ongelofelijk trots ben ik daar op.

Ook op hoe jij je het afgelopen jaar op school hebt weten te handhaven. Je bent makkelijk over naar 4 Havo, terwijl de helft van je klas het jaar over moet doen. Terwijl in jouw testresultaat zwart op wit stond: 'Wessel is een matige Havo-leerling. Alleen door net zoveel inzet als nu én zijn enorme werklust, zal hij uiteindelijk een Havo diploma kunnen halen.'

Juist over die inzet hebben we veel strijd gehad. Wij zeggen juist: "Wat voor cijfers zou je gehad hebben, als je er ècht voor zou hebben gewerkt. Als school meer prioriteit gekregen zou hebben dan gamen en YouTube kijken, je favoriete bezigheden." 

Maar het doet er niet toe. Je hebt een fijn jaar gehad. Met lekker veel vrije tijd. Dat is dan ook het probleem dat je hebt met school. Het is allemaal wel leuk, maar kost zo verdomd veel tijd.

Je hebt je dit jaar ontwikkeld als voetbalkeeper. Hebt nèt een fantastische ervaring achter de rug met je oom en opa in Noorwegen. Slaapt nu tot grote tevredenheid in een bed dat past bij je lengte. Gaat eindelijk alleen naar de kapper. En hebt kipsaté leren eten.

Vijftien jaar. Je bent een gewèldig joch. Met een groot hart. Lief voor mensen en dier. En ontzettend zorgzaam voor mij.

Dit jaar, op jouw verzoek, geen groot verjaardagsfeest aan het eind van de zomervakantie. Je voelt je schuldig, zeg je. Omdat wij er veel werk aan hebben, en jij het liefst de hele dag met je vrienden boven zit. En wij dan met jouw visite 'opgescheept' zitten. Je voelt je schuldig, omdat je zelf tegenwoordig bijna geen verjaardag van anderen meer bezoekt.

Dus dat doen we niet. Maar we vieren het op een manier die nú bij je past. De slingers en ballonnen hangen. Cadeautjes zijn ingepakt. De taart staat in de koelkast. En de bowlingbaan is gereserveerd.

Lieve stuiterbal van me, gefeliciteerd met je 15e verjaardag.
Zoals ons liedje zegt: 'Ik hou van jou, alleen van jou, ik kan niet leven in een wereld zonder jou."

Kus!  Mama

vrijdag 21 juli 2017

Vrijdag, de slotdag.

Kwart over drie. Ik kijk rechts naast me en zie in het donker zijn silhouet op de bedrand zitten. Ik hoor een zucht en gemompel: "Pfff, morgen uitslapen."

Een half uur later rijden ze de camping af. Op weg naar de laatste ronde. De dag van Cuijk.

Het is droog en de zon laat zich zien. Dat is alvast een beter begin dan gisteren. Om 10 voor half 10 meldt hij zich voor het eerst. Ze zitten even lekker, in Beers, aan een broodje hamburger. Mooie tijd voor een vette bek.

Zelf heb ik vandaag een fietsplan. Ik twijfel even over mijn schoeisel en kies uiteindelijk voor makkelijke slippertjes. Dom dom dom. Maar daarover later meer. Even na 10 uur rijd ik weg, met de blik gericht op Mook. Dat is één lange, heuvelachtige, rechte weg, die direct op het centrum afstevent. Met een bloedgang van 36 kilometer per uur suis ik de Mookerbaan af. Onderweg gaat mijn telefoon. Pa. Vanochtend met zijn fiets in Venlo op de trein gestapt en vanuit Nijmegen naar Malden gefietst. Hij is daar al en ziet enkele lopers voorbij komen. Langs de kant is het nog heel rustig. Hoe anders zal dat over een uurtje of twee zijn.

Terwijl ik een plekje in Mook zoek, zijn zij aangekomen voor het ponton van Cuijk. Terwijl broer alvast doorloopt, nuttigt hij daar zijn jaarlijkse twee biertjes en praat intussen bij. Om kwart voor 11 seint hij mij in dat hij daar nu weg loopt. Ik kan dus voorzichtig naar hem uit gaan kijken. De stoet lopers slingert tussen de terrasjes door richting de rotonde waar ik ben. Tegen 11 uur wordt het ineens een stuk drukker met lopers. Als ik hem aan zie komen, zie ik hem naar mij zoeken. Was mijn locatie-hint dan niet duidelijk? Blijkbaar niet, want door de lopers en toeschouwers blijkt de rotonde helemaal niet meer als zodanig herkenbaar. Maar zijn 'Harry's Tuincentrum' -shirt herken ik uit duizenden.

Hij maakt het prima. Goed loopweer en goede benen. Ik mis broer naast hem en als ik me realiseer dat hij dus de laatste 11 kilometers alleen loopt, kijk ik beteuterd naar mijn slippertjes. Snotver. Ik had gewoon mijn loopschoenen aan moeten doen. Mijn fiets hadden we later hier wel weer op kunnen halen. Wat een gemiste kans, maar een nieuw plan voor 2018 is hierbij geboren.

Met een kus op zijn bol nemen we afscheid en zwaai ik hem uit. Ik was van plan om terug naar de camping te fietsen, maar naast de stoet wandelaars loopt een fietspad. Een ogenschijnlijk begaanbaar fietspad. Weet je wat? Ik probeer het gewoon en zie wel hoe ver ik kan komen.

Uiteindelijk kan ik het hele stuk meefietsen, door Molenwijk tot in Malden. Wat een hoeveel volk is daar op de been. Echt, je kijkt je ogen uit. Daar vind ik Pa. Samen wachten we hem op.

Vanaf hier moet hij de laatste 5 kilometers echt 'alleen' doen, voor zover je hier van alleen kunt spreken. "Geen probleem", volgens hem. "Maar ik ben er nou wel klaar mee. Nou ja, voor dit jaar dan."
Achteraf zal hij zeggen dat ze hem gerust al in Malden zijn medaille mogen geven. Het lopen over, en de drukte en gekte op en langs de Via Gladiola kan hem gestolen worden. Maar ja, voor heel veel mensen is dit juist de kers op de taart.

Hiermee eindigt hun 10e en 12e 4Daagse. De één is een nieuwe medaille en de ander een nummertje rijker. Ik ben bere-trots op de mannen.
Ergens verderop neemt meneer Bert van der Lans, 85e jaar, ook zijn medaille in ontvangst. De 70e. Een gouden. Met een goudwaarde van 600 euro. Speciaal voor hem gemaakt, want hij is de eerste ooit die 70 maal de tocht heeft uitgelopen. Gestart in 1947 en alleen in 2006 niets verdiend, omdat toen dit evenement wegens de hitte werd afgelast. Ik vind het een prachtig, respectvol gebaar. Dik en dik verdiend.

Met een laatste pannenkoek en massage eindigt dit 2017 avontuur. Het was weer een waar genoegen.

donderdag 20 juli 2017

De donderdag


Het is opnieuw een gebroken nacht. Het wil maar niet lukken om de uren die we hebben, achter elkaar te blijven slapen. Om kwart over vier gaan ze er uit. Ik blijf liggen, maar kan mijn oren niet afsluiten voor wat ik aan de andere kant van het dunne muurtje hoor. Onweer en regen. Heel heel heel veel en harde regen. Dat valt dus alvast niet mee.

Ik doe een schietgebedje en hoop dat het tegen vijf uur uitgeregend is. Als ik er zelf uit ga hoor ik het nog steeds. Regen, en hard ook nog steeds. Ach ach ach en hij had het al zo slecht naar zijn zin.

Om 8 uur wordt het droog, maar 3 kwartier later begint het weer. Als het carillon van het dorp klinkt om 9 uur, gaat ook de muziek voor aan de weg van de camping aan. Trompetmuziek. De regen stroomt langs de ramen. Gek genoeg klinkt het zo, samen met de muziek, toch ineens anders. Vrolijker.

Later hoor ik van hem dat hij om deze tijd al 3 (weggooi)poncho's verbruikt heeft. De eerste zonder dat hij hem ooit aan gehad heeft.
Wel eens geprobeerd? Zo'n dun dingetje uit de verpakking halen. Zoeken waar de ingang zit en deze niet verwarren met de armsgaten. Hem juist aantrekken. Dus je hoofd via de brede onderkant insteken en er uit laten komen aan de smalle bovenkant. En dit terwijl je lijf en je kleding nat is?
Ik snap dat, dat het hem niet in 1x lukte.

Om half 10 wordt het wolkendek lichter en 5 minuten later begint het zonnetje voorzichtig te schijnen. Later zal blijken dat de regen voor de avond niet meer terug zal komen.

Om 10 voor half elf komt het appje dat ze hun 1e stop houden. Ze zijn in Milsbeek. Het werd een tomaten soeppie vandaag.
Anderhalf uur later verwachten ze door Groesbeek te komen.
Ik kleed me om, steek voor de zekerheid nog 2 poncho's bij me én een flesje water. Ik strik mijn wandelschoenen en om 11 uur loop ik naar de voorkant van de camping.

Net als elk jaar, ben ik toch weer verrast, door de enorme massa mensen die zich daar aan weerszijden van de weg bevindt. Het publiek maakt er een heus dagje uit van. Klapstoeltjes mee, koelboxjes, een tent waar ze opzwepende meezingers draaien en gratis bewegend vermaak voor hun neus.
Ik nestel me er tussen, zoals afgesproken aan de rechterkant van de weg. Even later voegen onze jongens zich bij ons. Het overbruggen van de honderd meter vanaf de caravan tot de weg, is voor hen net haalbaar, zodat ook zij hun vader en oom even kunnen groeten.

Het is ontzettend druk met lopers. De weg is helemaal vol en wordt ook in de hele breedte door hen in beslag genomen. Er vallen geen gaten. Als er voor de 127e keer "Liever dik in de kist" uit de speakers klinkt, beginnen alle lopers enthousiast mee te zingen en te klappen. Alsof ze het voor de allereerste keer horen.
Even verderop staat iemand met een bakje kaasblokjes en daar wordt gretig uit gepakt. Gepakt hè, niet gegraaid. Dit sportieve volk is uiterst netjes en bescheiden.

Het is lastig om bekende koppen te herkennen. Gelukkig is daar de smartphone, waardoor ik weet wanneer er bijna iemand aankomt. En zij weten waar ik te vinden ben. Eerst zie ik de buren en vlak daarna komen onze mannen aanlopen. Goed herkenbaar, want ik heb echt nog niemand anders in dat Marathon shirt zien lopen. Ze willen eigenlijk gelijk door. Prima. Doen we. Ja inderdaad, we. Ik had aangeboden om het laatste stuk, de ruim 10 kilometer tot in Nijmegen, mee te lopen. Hij vond het een gezellig plan. Even andere praatjes onderweg. Want na al die jaren samen zijn wij nog steeds niet uitgepraat en gelachen.
Dus hoppa, de weg op en mee. Gewoon, lekker lopen.

Ik vind het enorm leuk om nu eens zelf mee te gluren hoe dat dan is. Lopen tussen al die mensen. Langs al die andere mensen. Het gespreksonderwerp van deze Dag van Groesbeek, is toch vaak De Zevenheuvelenweg. Nu mag ik hem zelf bewandelen. Ik kijk mijn ogen uit.
Maar ook de route hierna, door Berg en Dal. Van Groesbeek tot de finish in Nijmegen is één lang lint van publiek en gezelligheid. Er is hier geen hond die werkt. Alles en iedereen hangt op straat. Met heel veel positieve aandacht voor de lopers.

Als je denkt dat er geen verdraagzaamheid meer in ons land is, als je denkt dat iedereen hier voor zichzelf leeft en niets voor een ander over heeft, moet je hier eens komen kijken. Er wordt niet gestopt met klappen en high fiven. Wie er doorheen zit, kan rekenen op een stoel, een hand en een bemoedigend woord.
Als je denkt dat je met Halloween veel snoepgoed op kunt halen, moet je hier eens met je tupperware-tje heen komen. Werkelijk overal staan mensen klaar met bakjes drop, lollies, spekkies, meloen, appel, banaan, komkommer, gekookte eitjes, nootjes en zelfs schalen mini frikadelletjes. Het kan niet op. Je kunt er een jaar je voorraadkasten mee vullen. Zo ontzettend gul.
Overal bieden mensen water aan, via bekertjes en tappunten. Dwars over en langs de route zijn douches en staan mensen de hele dag met vernevelaars klaar.

Zo'n 4 kilometer voor het eind, houden ze hun tweede stop. Met cola en een broodje braadworst. Ik laat de heren zitten en ga de catering verzorgen.
Als we na een twintig minuten de route vervolgen krijgen ze hun tweede controleknip. In the pocked.

Als we Nijmegen doorlopen passeren we eerst Het Witte Straatje. Zo leuk! Overal witte balonnen, bogen over de weg en in het wit gekleed publiek. Even later volgt het Rode Straatje. Mensen zijn creatief met tekstbordjes. "Mag ik jouw kruisje eens zien?" Ik heb mijn ogen uit gekeken.

De kilometers vliegen zo voorbij. Tuurlijk, pijn doen hun pootjes wel, maar de afleiding verzacht veel. Zowiezo is dit volgens hem een veel betere dag dan gister. Vandaag loopt het prima. En is hij zijn gedachte van gisteravond - misschien moet dit maar mijn laatste keer zijn - alweer vergeten.

Al met al, een prima loopdag. Allebei nog steeds heel.
Ze kunnen hun laatste startkaart halen. Weer een vroege dit keer. Deze kaart is populair onder de lopers. Veel mensen willen graag vroeg starten en proberen lopers over te halen om te ruilen. Zo staat er dus een hele rij 'bedelende' mensen op het terrein.
Maar zij houden hem zelf.
Nog één keer op tijd naar bed, nog één keer om kwart over 3 de wekker.

Dit gaat he-le-maal goedkomen.

woensdag 19 juli 2017

De woensdag

Vandaag de dag van Wijchen.

Voor vier uur zitten ze al in de auto. Op weg naar de parkeergarage in het centrum van Nijmegen. Al maanden van te voren volgeboekt, maar hij zorgt er wel voor dat hun plek veilig gesteld is. Het kost even wat,  maar dan heb je ook wat. Hoewel, eigenlijk valt het ook best mee. Voor een tientje per dag, dus 5 euro per persoon staan ze daar gebeiteld.

Om half vijf staan ze in het startvak. Een half uur voor ze mogen vertrekken. "Waarom eigenlijk zo vroeg al?", vroeg ik in mijn onnozelheid. Het antwoord was een rekensommetje. "Er lopen ongeveer 40.000 mensen mee. De helft daarvan loopt de 30 of 50 kilometer. De andere helft loopt de 40 kilometer. In twee startvakken. Dus per groep zo'n 10.000 man. Als je achterin staat, duurt het zo'n 20 minuten voor je je eerste wandelpas gemaakt hebt. Daar heb ik geen zin in." Nu kunnen ze dus gaan lopen zodra het startschot geklonken heeft.

Rond 9 uur hebben ze hun eerste stop met het gebruikelijke bakkie soep. Als ze daarna weer verder lopen trekken een aantal aangeplakte geocache-logo's zijn aandacht. Er blijkt een Event plaats te vinden langs de route. 'Gezellig een bakkie doen #2.' Er wordt koffie met speculaasjes aangeboden, maar daar heeft hij geen tijd voor. Hij tekent het logboek en door wil hij weer. De GC-code schrijft hij op zijn hand om later nog online te kunnen loggen. Aan het eind van de dag blijkt het door het zweten volledig onleesbaar geworden te zijn. Maar na wat speurwerk op internet hebben we het zojuist toch gevonden.

Inmiddels ben ik op de bus gestapt richting Nijmegen. Als ik op de Prins Hendrikstraat uitstap, krijg ik net zijn SMS. Ze zitten aan een broodje bal en hebben na deze stop nog zo'n 1 en 3 kwart uur voor de boeg. Ik weet dan hoe laat ik op de afgesproken plek moet zijn. Er komt nog een appje achteraan, dat zijn benen nog willen, maar dat hij er zo geen zin meer in heeft. Hij verlangt naar de rust van de camping. En hij heeft het warm.

Ik vermaak me in de tussenliggende periode met een beetje winkelen en mensen kijken. Opvallend is dat ik o-ver-al fietsen zie. De stemming in de stad is uitgesproken vrolijk en uitgelaten. De terrasjes langs de route zitten vol roze geklede mensen. Er wordt gemarcheerd, gezongen en meegeklapt. Later vertelt hij me wat de meest gehoorde liedjes onderweg waren: 'Jij krijgt die lach niet meer van mijn gezicht.' En 'Liever dik in de kist.'

Als ik een muurtje vind, ga ik er eens goed voor zitten. Nog geen 10 minuten later staan ze ineens al voor mijn neus. Hij heeft een rood hoofd en loopt stijf en stram. Hij zegt altijd: "Mijn lichaam is een tempel." Maar het mooie is er nu wel van af.

Ik stap het parcours op en loop de laatste honderden meters mee tot de finish, die we om 12.54 uur passeren. Ik maak op zijn verzoek een foto waarop hij probeert zijn duim op te steken. Maar door de dikte van zijn handen en vingers kan hij geen vuist meer maken. De foto is voor PopupTV. Hij had vandaag trouwens dubbel de mogelijkheid om zichzelf wereldberoemd in Schiedam te maken. Maar het verzoek van Radio Schiedam wees hij af. Ze wilden hem telefonisch interviewen op de route. Maar dat zag hij niet zitten. Dan moest hij wachten op hun telefoontje, met een slechte verbinding en kon hij niet gewoon verder lopen. Daarbij. "Wat heb ik nu te vertellen?"
Later zag ik hoe ze hem vooraf benaderd hadden: "Loop jij de Avondvierdaagse?" Op dezelfde ongeïnteresseerde en onvoorbereide manier waarop hij altijd zijn Radio - interviews afneemt. Ik had hem niet eens meer geantwoord. Lamlul.

Ze hebben het weer gered. De stempelkaart is ingeleverd. De nieuwe kaart zit in de knip. Dat zorgde nog even voor een hilarisch momentje. De dames daar hadden het even niet zo druk en wilden hem beiden helpen. "Ik ben al getrouwd hoor, met haar. Al bijna 25 jaar." Waarop zij bloedserieus antwoordde: "Dat was dan zeker een moetje. Jullie zien er nog zo jeugdig uit!" Kijk, die steken we in onze zak.

Aan het eind van de dag blijkt dat 1525 mensen vandaag niet gefinished of zelfs niet eens gestart zijn. Een daarvan is onze buurman, die maandag nacht om half twee met de nodige biertjes in zijn kraag nog op ons terras sterke verhalen zat te vertellen. Tja......

Morgen loopt hij in zijn paars-gele De Marathon shirt hier langs de camping. Maar eerst slapen en een uurtje later opstaan vanwege hun late dag-start. En hopen dat het mee gaat vallen met de voorspelde regen- en onweersbuien.

To be continued.

dinsdag 18 juli 2017

De dinsdag

Het is een onrustige nacht
De wekker is wel gezet, maar toch bang om de tijd te verslapen.

Als ik opsta, probeer ik direct de blog van gister online te krijgen.
Wat me toen, na heel veel pogingen, niet lukte, gaat vanochtend geen spat beter.

Ik open dan maar de 4Follower app, om te kijken hoe het er op de route voor staat.
Een dooie app. Niks, noppes, nada. Dat is lekker dan.

Nu is goed internet voor mij geen 1e, 2e of 15e levensbehoefte, maar dit soort baggerverbindingen helpen niet om berichtjes de bewoonde wereld in te krijgen.

Dan maar een list. Ik verplaats me naar de voorkant van de camping. Met zicht op de  zendmast - of hoe zo'n ding ook heet - plof ik in het gras.
Ik druk op verzenden en plop.......nog geen 4 seconden later staat mijn blog online. Weer wat geleerd.
Als jullie me zoeken, ik zit voortaan hier!

Om 10 voor half elf komt het bericht dat de mannen hun eerste stop houden. Nog 19 kilometers te gaan vanaf hier. Vooralsnog hoor ik geen klachten. Ze eten er een lekker soepje. Goed voor de zoutaanvulling. Dit is nodig, want het is warm geworden na 10 uur.

De dag van Elst is definitief begonnen. Dit jaar lopen ze voor het eerst de route andersom. Zodat het middag gedeelte, over een door hulpdiensten moeilijk bereikbare dijk, dit keer al in de ochtend gelopen wordt. De heren vinden het voor de lopers geen verbetering. Ze missen op het laatste stuk , hoewel het een lange lange dijk is, het zichtpunt op de thuishaven. Het zien en weten van "We zijn er bijna. Daar moeten we heen." De nieuwe middagroute blijkt voor hen juist nog warmer dan de oude. Maar goed. Veiligheid voor alles.

Onderweg passeren ze twee maal good old Harm. Als je hem ziet, weet je dat de 4Daagse echt begonnen is.

Ze vermaken zich met de Balonnenman, die dames in de maling neemt, en stappen intussen stevig door.

Vier kilometer voor het eindpunt besluiten ze toch nog even te pauzeren. Hongerklop, of zoiets. Tijd voor een stevige, doch voedzame maaltijd. Het zal, na gisteravond, je waarschijnlijk niet verbazen dat ze voor patat kozen. Met zicht op de Waalbrug maakt hij voor ons thuisblijvers, een foto.

Eigenlijk lopen ze deze 40 kilometers, beiden behoorlijk ongetraind, makkelijk uit. Om 14.15 uur bereiken ze de finish. Precies 8 en een kwart uur nadat ze vertrokken zijn. Een half uur later lopen ze hier de camping op. Nou ja, één van hen trekt een sprint. Knap dat je dat nog kunt. Maar hij had geen zin in bruine sokken, zei hij. Vul de rest zelf maar in.

Langzaam komt de camping weer tot leven. Urenlang was deze uitgestorven, maar nu komt iedereen weer terug op het honk. Niet iedereen is ongeschonden uit de strijd gekomen. Dat is goed zichtbaar. Het zijn de bekende problemen. Warm, niet goed gedronken, verbrand, stijf, verkrampt, blaren, foute schoenen. Van de 42.036 mensen die hun startbewijs hadden opgehaald, zijn er uiteindelijk 792 vandaag niet gefinished. 

Na een koud drankje en een douche, knappen ze beiden een uiltje op bed. Eindelijk kan ik dan echt de keuken in en maak ik een Vitamine Popeye maaltijd voor ze. Moeie benen hebben ze, maar verder zijn ze OK. Masseur Richard kneedt als elk jaar om half tien de meeste knopen er uit. Daarna rollen ze in bed.

Morgen hebben ze de vroege start. Vijf uur. Dat is fijn, want morgen belooft het warmer te worden. Minder fijn is dat ze dan ook een uur eerder op moeten. Kwart over drie. Roze woensdag morgen. Drie keer raden wat de kleur van zjjn shirt is?

De maandag

Maandagmorgen. Een dag met een unieke datum. 17-7-17.
Bij het opstaan voelt ieder van ons wat er gisteravond/nacht verkeerd is gegaan. Brak en gammel beginnen we de dag.

Ineens blijkt het zomer in Groesbeek. Een strakblauwe lucht, een heerlijk zonnetje en een fijn briesje.
Dit is vakantie. We ontbijten en drinken koffie in ons tuintje.
De jongens doen een spelletje. Met de gordijnen dicht. Want als we de zon hier naar binnen laten schijnen, is het na een paar uur een snelkookpan hier. We proberen de warmte dus zolang mogelijk buiten te houden. Dat zal het slapen bevorderen en slapen dat moeten de wandel-mannen goed deze week.
Voetballen doen de jongens op het kleine veldje achter onze tijdelijke woning.

Begin van de middag vertekt Zwager naar de Grote Markt in Nijmegen, voor een meeting met zijn maten.
Wij gaan met Jongste naar de bossen van Malden.
Even een rondje inlopen.
Wat is het hier toch mooi. Langs 9 goed verzorgde caches verplaatsen we ons via de Heemtuin en energiebronnen, langs Duitsland, Portugal en Spanje, weer terug naar de auto.
Om te loggen gebruiken we voor het eerst onze team-stempel.
Op de terugweg doen we een stukje chocoladetaart en een broodje kroket bij Zweef Inn, het zweegvliegveld alhier.

Rond 6 uur zijn we allemaal weer terug op het honk.
Ik wil de keuken in verdwijnen, om de voedzame maaltijd te gaan bereiden. Maar de heren blijken het niet eens met het menu. Ze willen geen vitaminerijke ondergrond. Ze willen weer stapelen. Vet stapelen, dit keer.
Ik probeer er voor te gaan liggen, maar meeste stemmen gelden. Het wordt een snackbar-menu.

Echt, ik doe er alles aan om ze op tijd in topvorm te krijgen. Maar zij willen het op hun eigen manier. OK dan.

De rest van de avond verloopt rustig. De spullen voor morgen worden klaargelegd. Voor degenen die dinsdagavond op tv naar Het Gevoel van De Vierdaagse van Fons gaan kijken en een glimp van hem op willen vangen, Wimmie  loopt de eerste dag in het oranje.
Via de app 4Follower is hij te volgen, onder loopnummer 40D409.

De 40 kilometer lopers starten 2 dagen vroeg, en 2 dagen laat. Omdat zij als Wandelschoen worden ingedeeld, beginnen ze morgen laat. 6 Uur. Dat wil zeggen dat de wekker op 4.15 uur is gezet. Tussen 3 uur en half 4 's middags hopen ze hier de camping weer op te komen. Wij zullen hen met open armen ontvangen.