zaterdag 10 juni 2017

Cadeau-pakket voor Sara(h)

3 juni 2017

Ze is mijn kleine nichtje.



Nou ja. Op deze foto dan.

Tegenwoordig zijn we zo'n zevenenveertig jaar verder en is ze mijn nicht. 
Onze relatie heeft vele gezichten gekend. Naast nichtjes, waren we een korte periode zusjes. Ik kan me er niets meer van herinneren, maar als ik de verhalen mag geloven, was dit niet zo succesvol. Dus werden we weer nichtjes. En weer jaren later een soort van vreemden van elkaar. Verre familie. Omdat er nagenoeg geen contact was.

Sinds een jaar of vijftien is dat er weer. En werd het met de jaren intenser. 
Ze is me dierbaar geworden. Lief, zorgzaam, slim, humoristisch, soms stil, maar als ze op haar gemak is hartstikke gek.



Nu was ze jarig. Ze werd vijftig. Ik had zin in een creatief cadeau en maakte een pakket voor haar. Eerste Hulp Bij Ouderdom.
Het ging hierbij om de symboliek. Ik verwachtte niet dat ze bij het zien ervan, haar handen ineen zou klappen en uit zou roepen:" Dat heb ik nou altijd al willen hebben!" Maar ik gokte wél op een glimlach. Dàt lukte. Op elke pakje zat een tekstje, met uitleg.



Ruim van te voren begon ik met het verzamelen van de spulletjes. Het is dat haar verjaardag er aan kwam en ik moest stoppen. Want ik had nog veel meer ideetjes op mijn lijstje staan. Véél te laat begon ik met het inpakken ervan. Dat was tijdrovender dan ik vooraf had ingeschat.





Zo jammer, dat ik helemaal vergeten ben om foto's te maken, toen er nog geen cadeaupapier omheen zat. 





Doe er je voordeel mee, als je het een leuk idee vindt. Het is voor allerlei gelegenheden te gebruiken. Met een kleine aanpassing in de tekst, past het altijd. Voor élke verjaardag of jubileum. Of voor wat je dan ook vieren wilt.









In een envelopje deed ik ook nog 1/5 staatslot, eindigend op de eindcijfers 50.





Toen alles was uitgepakt, zag ik een blije nicht.

En smulden we mee van een goed verzorgde bbq.




Deze foto stuurde ze me de volgende dag toe.

Cadeau geslaagd.

donderdag 8 juni 2017

maandag 5 juni 2017

Haring & Bier Wandltocht 2017

 3 juni 2017



We keken er al weken naar uit. Hadden een groot kruis in de agenda staan, én onszelf uit laten plannen door de baas. Vorig jaar *klik liepen we voor het eerst mee, en waren daardoor zo enthousiast geworden, dat we hem dit jaar ook niet wilden missen.



Kwart voor acht zaten we in de auto en om kwart over acht liepen we met onze eerste stempels onder de startboog door. Een kwartier voor ons was de grote meute vertrokken voor deze vijfentwintig kilometer. En ongeveer vijf kwartier na ons zouden de vijftien kilometer lopers kunnen beginnen. Verreweg de grootste groep deelnemers.




De temperatuur was prima. Vestje of jasje was niet nodig. Konden gewoon thuis blijven. Net als de regenponcho, want er zou geen druppel vallen vandaag.




We liepen het centrum uit, via de Grote Kerk. De Maassluissedijk leidde ons naar het buitengebied. Terwijl we de Deltaweg overstoken, grijnsden in de verte de donkere wolken ons tegemoet. Maar die zouden dus wel overdrijven. Dachten we. Want dat hadden de weergoden ons voorspelt.




Hoe mis kan je het hebben. Na een aantal minuten kleine druppels, volgde een licht regenbuitje en daarna een hoosbui. Van een kleine vijf kilometer. Terwijl we langs de Nieuwe Waterweg liepen, nergens konden schuilen en we geen poncho bij ons hadden. 


Hoezo Water Weg? Het Water was werkelijk overal!


Hoe nat word je denk je, gedurende een kleine vijftig minuten? Nou, onderbroek drijfnat dus. Onze shirtjes konden we uitwringen. De telefoons gingen uit de broekzakken en onderin de rugzak. De rugzak die we voor Jongste hadden gekocht als nieuwe schooltas, maar waar hij zo hartgrondig op gemopperd had. Een waardeloze tas vond ie het. En raai eens wat? Hij had gelijk. Wat een kl*te tas zeg. Op het moment van schrijven is ie reeds afgeschreven. En ligt ie in de kliko.




Na zes kilometers doemde Het Oeverbos op. Lekker, koffie. Even uitdruipen, warm worden en een klein beetje opdrogen. Ook zochten we contact met onze vijftien-kilometer vrienden. Waren zij al gestart? 





Intussen was het buiten droog geworden, en vervolgden we onze weg. Via de oude spoorbaan, liepen we richting Zuidbuurtseweg. En daar vandaan weer naar Paviljoen De Krabbeplas. 




Half elf was het inmiddels. De anderen waren met hun groep van zestien nu één kilometer onderweg en dus nog zo'n kleine zeven kilometer hier vandaan. Ons uiteindelijke doel was om in de middag met hun het terras te delen, dus was 'temporiseren' onze opdracht.




Dat konden we hier mooi doen. Eerst een plas in een mobiele wiebelhut, daarna nog een bakkie en wat kletspraatjes met bekenden.




Toen we weer op pad gingen, kwam net een hele stoet vijftien-lopers aan. We waren dus net voor de drukte weg.




De route ging verder via het viaduct over de snelweg, langs het Vogelhutpad en via het Aalkeetbuitenpolderpad.




Hier sloegen we linksaf, omdat wij hier een extra lus gingen lopen. 




Onmiddellijk liepen we weer alleen, want het merendeel ging hier naar rechts.




Na een paar kilometer werden we opgewacht door een drietal besnorde dames, die bij ons een heuse tatoeage aanbrachten.




Weer enkele kilometers verderop, sloten de vijftien-lopers weer bij ons aan. Òp naar de lunchplek, bij het Scoutingterrein.






Even zitten dan maar weer. Genieten van lekkere broodjes en het zonnetje. 



Kletsen met een ex-collega, ex-korfballer en ex-middelbare schoolgenoot. 


Eén grote reünie is het, zo'n wandeltocht.


Tot onze verrassing stapten ook 'onze' vijftien-lopers het terrein op.


Die hadden we eigenlijk nog niet verwacht. Maar wél zo gezellig.


Nadat we bijgepraat waren, gingen we elk onze eigen kant op, om de routes te vervolgen.

Via de Watersportweg en De Polderpoort doken we weer de Broekpolder in. Via de fietsbrug liepen we terug de bewoonde wereld in. Dwars door winkelcentrum De Loper, waar de supermarkt ons verwende met een kakelverse eierkoek en een flesje water. Daarna richting Vaartland, waar we ineens achterop 'onze' groep liepen.
De rest van de route konden we met elkaar aflopen. Via het Jaagpad, tot we de begraafplaats Emaus opliepen.


Daar werden we verwend met plaatselijke lekkernijen: IJzerkoekjes en Schelvispekel.

Na de laatste etappe kwamen we bij De Visbank midden in de gezelligheid aan. 
De terrassen vol, overal vrolijke mensen en goeie live muziek.


Snel in de rij voor de beloningen dan maar: het speldje én de haring.





Het zat er op. Wéér gelukt. 


We maakte een potje en per ronde werd er achttien bier en twee cola besteld. Het bleef nog lang onrustig.



Volgend jaar weer!