Swappen

Al eerder schreef ik over mijn voornemen voor 2017 om vaker #postzegelpost te versturen. En ook dat ik dit ben gaan combineren met het proberen om tekenen en handletteren een beetje onder de knie te krijgen.

Het bevalt. Ik teken kaartjes en stuur ze op. 

Intussen ben ik voor ontvangers van mijn post, via het www ook op zoek gegaan naar kringen buiten mijn privé. Verrassend genoeg ontdekte ik zo allerlei groepen en gelijkgestemden, die òf post versturen als hobby hebben, òf het krijgen van post heel goed kunnen gebruiken.

Al lezend en koekeloerend her en der, bleek er een voor mij hele nieuwe wereld achter het begrip 'post' te bestaan. Verzamelen en postcrossen kende ik. Maar snailmailen en swappen? Geen flauw idee.

Ik ging op zoek naar de betekenis en inhoud van swappen. En vond dit:

Dàt kon het toch niet zijn? Verder zoeken dan maar.

Dat klopte beter. Men blijkt van alles met elkaar te swappen. Chocola, thee, kinderspeelgoed, interieurdingetjes, tuinartikelen. Alles kan. Er zijn tig thema's. 

Ik werd er nieuwsgierig naar. Toen deze oproep voorbij kwam dacht ik:" Misschien kan ik die eens gaan proberen." 

Niet te ingewikkeld. In het thema waar ik toch al mee bezig ben. En gewoon één ding maken. Niet kopen.

Ik gaf me dus op en ging uitzoeken hóe ik een Moodboard moest maken op Instagram. Want dat is een vereiste. Of eigenlijk een verzoek. Een moodboard helpt bij het creatieve denkproces.

Een verzameling plaatjes, die degene die voor jou iets maakt, kan helpen. Omdat de plaatjes een indruk geven van iemands smaak en sfeer. Dit werd hem:

Begin april maakte de organisator van deze swap, alle swapmaatjes bekend. Ik kreeg een email, met daarin de gegevens van alléén mijn swapmaatje. Voor wie ik dus iets zou gaan maken. Niet openbaar, want het is het leukst als iedereen zolang mogelijk niet weet wie er voor haar of hem iets gaat maken. Omdat er binnen een half uur op mijn Instagram account de melding kwam dat ik één nieuwe volger had, iemand die ik helemaal niet ken, was het niet zo moeilijk om daar een conclusie uit te trekken. Dàt was degene die voor mij aan de slag gaat.

Tip dus voor swappers die de verrassing er in willen houden: ga niet direct volgen, maar gluur gewoon af en toe even anoniem op het account.

Het is wél heel leuk, als deelnemers af en toe een fotootje plaatsen van datgene waarmee zij bezig zijn. Door dit te doen onder een vooraf afgesproken #, kan iedereen dit ook vinden en meekijken.

Ik bleek het uiteindelijk toch een stuk lastiger te vinden dan ik vooraf dacht. Omdat iemand zijn stinkende best voor mij doet, wil ik dat ook voor die ander. Zij is hobby- en beroepsmatig veel met stof en de naaimachine bezig, dus leek mij de quote die ik al eerder gebruikte wel geschikt voor haar. Tot zover niets aan de hand.

Tot er opeens een brievenbuspakje voor mij arriveerde.

Het duurde eventjes voor ik begreep dat dit bij de #quoteswaphandmate hoorde.

Ik werd er op slag onzeker van. In de opdracht had tenslotte gestaan dat het om een A4 envelop zou gaan? Misschien is dat van mij straks helemaal niet mooi en goed genoeg?

Direct besloot ik het pakje ongeopend weg te zetten. En eerst mijn eigen bijdrage (af) te maken.

Ik begon met schetsen en werkte het daarna stukje voor stukje uit. Nog kritischer dan ik normaal al ben.

Ik maakte er zelf een kaarthanger bij. Hoe ik dat deed, zal ik in een volgende blogbericht laten zien. Want dat is zo eenvoudig, maar met zo'n leuk effect, dat kan jij ook!

Intussen kwamen de inzendingen van anderen voorbij, zoals die hierboven en hieronder.

Allemaal weer héél anders en uniek.

Precies op tijd was ik klaar.

Omdat haar moodboard de kleur blauw aangaf, gebruikte ik die ook.

Ik pakte het goed in.

 Tweede Paasdag kon het op de post.

Ik zeg het nog maar eens: precies op tijd :-).

Ik was tevreden. Had er veel tijd en aandacht in gestopt. En er met veel plezier aan gewerkt. Nu maar afwachten of het in de smaak viel bij de ontvanger.

Intussen kon ik nu mooi mijn pakketje open maken.

Kijk eens wat er uit kwam:

Hartstikke leuk! Grappige tekening en een hele sterke quote.

Haar reactie kwam als kers op de taart.

Al met al weer wat geleerd. Ik weet nu wat swappen is, kan een moodboard samenstellen, weet hoe je een kaartenhanger maakt én ik moet mezelf niet onderschatten.

Nergens voor nodig.

Potten parade

Opvoeden.

Verschillende mensen hebben zich bezig gehouden met mijn opvoeding.
Op mijn beurt doe ik nu mijn best bij mijn eigen jongens.

Maar na mijn jeugd hield mijn opvoeding niet op. Ook in een relatie gaat dit verder, is mijn ervaring.

Niet alles daarbij lukt. Zo is hij er erg fel op dat ik alle borden en pannen moet afspoelen, voor ik het in de vaatwasser zet. Onzin, vind ik. Daar is dat ding toch voor?

Ook is hij fanatiek als het om de braadpan gaat. Er is inderdaad een tijd geweest dat ik deze zo leeg kieperde in de gootsteen. En al het vet door het putje spoelde. Fout! 

Hij haalde zijn gelijk. Uiteraard. Want wat warm vloeibaar is, stolt als het afkoelt. 
En verstopt de hele k*lerezooi onder de gootsteen. Het is onze gewoonte geworden, de pan leeg te schenken in een leeg potje. Jam-, appelmoes-, pastasaus-, mostert-, doperwtenpotje. Aan variatie geen gebrek.
Die lege potjes verzamelen we in het gootsteenkastje. 

Nu hebben we al een flinke tijd een Jet-Fryer in huis. De voorloper van de Airfryer die bijna iedereen nu heeft. We gebruiken hem doordeweeks bijna dagelijks. Met name om vlees en vis in te bereiden.

Dat houdt in dat ik nagenoeg geen vloeibare braadboter meer gebruik. 

Wat dát betekent zag ik toen ik mijn keukenkastjes in dook, op zoek naar dat wat er weg kon en een schoonmaakdoekje kon gebruiken.

We hamsteren nog steeds potjes, die we helemaal niet meer gebruiken.

De hele buit is nu weg. Opgeruimd staat netjes.

The Brains

Aan zelfvertrouwen geen gebrek.

Over drie maanden wordt hij vijftien. Een vrolijk, sociaal type. Zuinig op zichzelf én de natuur.

Een harige bonenstaak is het. 

Nu wel. Twee zomers geleden was het een propje. Dat zien we nu, als we foto's terug kijken. Toen vond ik het nog best meevallen. Maar nee. Terugkijkend viel het niet mee.

Hij heeft er hard aan gewerkt. Met zijn magere melk, verbod op de crème bij de spinazie, en een limiet aan de snoepjes, koekjes en chipjes in de week. Met zijn herintreding bij de voetbalvereniging, want hij had beweging nodig. Vond ie. En met zijn weerzin tegen de schoolverpleegkundige die hem in de gaten hield.

Geholpen door de groei en zijn leeftijdsontwikkeling, is hij dus nu een harige bonenstaak.
Een lange lat. Hij is er trots op en dat mag. Met zijn keeperstrainer probeert hij ook sterker te worden. Opdrukken, push-ups, dat soort dingen. Héél voorzichtig gaan er zich spieren aftekenen onder zijn shirt. Regelmatig buigt hij zijn onderarm, balt hij zijn vuist en spant dan de boel aan.

"Kijk! Kijk dan! Moet je voelen!"

Gisteren lachten we er om. Toen kwam de entertainer in hem boven. Hij trok zijn shirt uit en nam allerlei poses aan waar de wereldkampioen bodybuilding een puntje aan kan zuigen.

Dan vandaag. Hij is met twee klasgenoten al een aantal weken aan een schoolopdracht voor Informatica bezig. Hij legt de lat hoog en is erg kritisch. Goed is niet snel goed genoeg. 
Ze hebben een actie filmpje gemaakt, met daarin allerlei beeldeffecten en geluiden verwerkt. Alleen een flitsend en spannend muziekje moest er nog onder. Vandaag de finishing touch.

Hij probeerde op de computer dingen uit en overlegde via zijn mobiel met hem. Even leek het er op dat het niet ging lukken. Mopperend en zuchtend zat hij achter het scherm. 

"Wes, misschien heb ik een idee." Tot grote vreugde van hem én mij, was hij er erg mee geholpen.
Blij waren ze, allebei.

"Wij zijn gewoon een goed team samen Wes", zei ik hem. Dat vond hij ook.
"Wij zijn The Beauty en The Brains mam. Maar dan ben jij The Brains!"

Ik zeg toch. Aan zelfvertrouwen geen gebrek.

Resultaat

En zo ziet de plantenbak er uit, nu hij gevuld is.

Lekker vrolijk zo.

Karwei-tje doen

Ook vorig jaar zijn er enkele gratis workshops georganiseerd door mijn favoriete bouwmarkt. Maar ik kon nooit. Door de combinatie van twee voetbalwedstrijden én werk, heb ik op zaterdag nooit veel vrij beschikbare uurtjes.

Toen kwam deze kans voorbij.

Leuk! 

Ik heb weinig ervaring met het gebruik van elektrisch gereedschap. Creatieve ideeën heb ik dan weer wél. Of die jat ik van internet. Daar ben ik best bedreven in geworden.
Dus zo'n kans om te stoeien met gereedschap vind ik handig. Voelen, kijken, proberen én onthouden. Daar kan ik dan thuis weer mijn voordeel mee doen.

Dus ik schoof wat met de planning van deze dag en schreef me in, voor de vierde en laatste sessie van deze dag.

De werktafel stond en de pakketten lagen al klaar.
Met nog vier vrouwen en twee medewerkers begonnen we aan de klus.

Het andere kwartet ging voortvarend aan de slag, zonder dat hen veel uitleg gegeven hoefde te worden. Dus ik zette mijn 'oh-maar-dat-weet-ik-zelf-allemaal-wel-gezicht op', keek goed om me heen en kopieerde wat ik de rest zag doen. 

Dat is sowieso veel handiger dan zo'n werkbeschrijving volgen. Daar staat heel veel op, maar ik moet alles drie keer lezen om dan alsnog niet goed te weten wat ik moet doen.
Daarbij hoorde ik regelmatig de tekst: "Ja, dat staat er wel, maar zo en zo is eigenlijk toch handiger / beter / steviger." 

Na-apen dus.

Nou kom ik ook niet helemaal uit een ei, dus na de eerste paar handelingen zag ik de logica en kon ik hem wel verder in elkaar knutselen.

Eerst de korte plankjes op alle hoeken voorboren. 

Dan ze aan de de hoekbalkjes bevestigen met platkopschroeven, verzonken in het schroefgat. Vervolgens moesten deze twee onderdelen met de lange plankjes met elkaar verbonden worden.

Daarna aan de onderkant nog twee steunbalkjes, waarop weer de drie laatste lange plankjes bevestigd moesten worden. Voor de bodem.

Had ik zomaar een bak gemaakt.

Maar daar bleef het niet bij. Nee nee, het moest een verrijdbare bak worden.
Dus hoppa. Ik knalde er vier wieltjes onder.
Daarna nog anti-worteldoek erin geniet en deze Bob de Bouwer had haar eigen plantenbak in elkaar geknutseld. 

Voor niks. Gewoon. Een cadeautje van de bouwmarkt. Omdat we de laatste groep waren, lagen er nog een aantal pakketjes op de pallets. Of we er allemaal nog eentje mee wilden nemen, voor thuis.

Thuis. Waar ze dachten dat ik hem gekocht had. Hah. Ècht niet!

Can I fix it? Yes, I can!