Karren maar

Ergens eind januari kreeg hij zijn eerste les. *klik

Hij genoot er van. Evenals van alles dat erna kwam. Vooraf hadden we hem 'een belofte' gedaan. "Dit is jouw ding, dus je moet zelf alle afspraken maken en dus misschien een agenda bij gaan houden?"

Hij deed het op zijn eigen manier. Niet de onze dus. Hij maakte niet steeds direct de volgende afspraak. Maar appte dan een week of twee later, of er ergens een plekje voor hem was. Sloeg de hele zomerperiode een week of acht over. Begon niet aan het leren van zijn theorie en maakte al helemaal geen examen-afspraak. Waarop Moes (eigenlijk Mustafa) hem geen nieuwe praktijklessen meer wilde geven. Want hé, 'zo kom je niet uit met je lespakket.'

Zijn vader wond zich er enorm over op en ik liet het waaien.

Uiteindelijk koos hij voor een één daagse theoriecursus, inclusief examen. Om half zeven op een warme juli-dag, zaten we in de auto richting Barendracht. Aan het eind van deze dag stapte hij versleten, maar met een grote grijns, weer naast me in. In the pocket, glansrijk.

~ Beetje onscherp vanachter het keukenraam. ~

Begin november vertrok hij op tijd naar het CBR. Nog even wat wetenswaardigheden-van-onder-de-motorkap, en toen richting Proefexamen. Een goeie leerschool, om samen met een officiële examinator een examenroute af te leggen. En naar huis te gaan met aanbevelingen voor de lessen tot aan het Echte Examen. Alle bijzondere verrichtingen had hij goed gedaan, dus daarvoor had hij al een vrijstelling verdiend.

Deze maandag was het D-Day. Om kwart voor acht werd hij gehaald om nog even in te rijden. En om 8.55 uur mocht hij van start. 

Als een aap zo trots, belde hij me een uurtje later. Geslaagd!

Er is er ééntje nóg trotser. Zijn grote stimulator. 

Om twaalf uur had hij op het stadskantoor een afspraak vastgelegd. Hij gebruikte zijn lunchpauze om erheen te fietsen en de rekening te voldoen.

Een dag later kon hij hem halen. Dan is het ineens héél echt.

Gister deden we ons eerste rondje samen. Eerst naar een parkeerplaats gereden en daar van stoel geruild. Even wennen aan het gevoel van de pedalen en het schakelen, maar dat zat wel snor. 

Was het gek? Nee, eigenlijk helemaal niet. Hij rijdt prima en ik voel me totaal op mijn gemak naast hem. En hij? Hij vindt het G.E.W.E.L.D.I.G. "Gaan we nu naar huis, of mag ik nog een stukkie?"

Rijen maar jongen. Zo ver en zolang je maar wilt. Of de tank leeg is.............

In je hol.

Dat ik altijd zo beheerst ben...............

Serieus, dat hoor ik nog wel eens.
Natuurlijk is dat niet zo. Maar blijkbaar weet ik dat goed verborgen te houden.

Van de week schoot ik uit mijn slof. Dat zit zo.

Het was een barre week.  
Veel sneeuw hadden we. Binnen no-time veranderde onze woonomgeving in een wondere witte wereld. Prachtig!

Vooral omdat het op zondag en maandag viel. De enige twee dagen van de week waarop ik zeker weet, dat ik nooit hoef te werken. Maar ja. Na maandag komt dinsdag en toen moest ik er aan geloven. De wekker nóg een half uur eerder gezet en om 7.00 uur langzaam naar Vlaardingen gegleden.
So far so good.

Maar daarna moest de post weggelopen worden. En dat viel niet mee. De wegen en stoepen waren behoorlijk onbegaanbaar. De fiets topzwaar, want het postvolume is groot in deze tijd van het jaar.

Uiteindelijk kwam ik om 18.00 uur, gesloopt, weer thuis.

De dag erna had de dooi ingezet. Maar was één en ander ook weer opgevroren. De grote wegen waren redelijk schoon en berijdbaar. Maar de woonwijken waren dat absoluut niet. Dat waren ijsbanen geworden. Niet - te - doen. Het werd weer een lange dag.

Ook de rest van de week was hectisch. Lange dagen, taxi-ritten voor de jongens, migraine. Niet om zielig te doen, maar het was wel een aanslag op mijn energie.

Toen werd het vrijdag. Of ik ook nog even het Kerstpakket bij hem op de zaak op wilde halen. Hij had de hele week avonddienst, ook geploeterd door de sneeuw, en zag er - terecht - geen heil in om dat pakket achter op de fiets mee te nemen.

"Tuurlijk doe ik ook nog even. Als ik gekookt heb, de keuken heb opgeruimd en de was heb opgehangen."

Even. Ja, normaal wel ja. Snelweg op, snelweg af..........

Hoezo, snelweg af?? Allemaal enorme rode kruizen boven de weg maakten dat ik helemaal de snelweg niet af kon.

De eerste de beste gelegenheid was een eind na de Beneluxtunnel. Het was er godvergete-donker en nergens een optie om te keren en 'gewoon' terug de snelweg op te gaan. 
De paniek sloeg toe. Want. Ik. Had. Geen. Tomtom. Bij. Me. Iedereen die me een beetje kent, weet dat ik een ei ben als het gaat om zelf de weg vinden.

Langs de kant bij een terrein waar je nog niet dood gevonden wil worden, kon ik de auto stil zetten en een plan-de-campagne bedenken. En appen. Dan krijg je bovenstaande conversatie. Ik was zó boos. Even een pakket ophalen.......ja ja. Ik had helemaal geen zin in dit soort ongein. En dat zou hij weten ook.

Alsof hij er iets aan kon doen.

Uiteraard kwam ik weer bij zinnen, vond de weg terug en haalde uiteindelijk toch braaf dat pakket op. Hoog tijd dat we het nu ook eens open gaan maken.

Doornroosje

Game- en slaaptijd. Eeuwig terugkerende onderwerpen in Huize Schuurmans.

We hebben er afspraken over. Zó laat kom je uit The Mancave. Zó laat ben je in je slaapkamer om je voorbereidingen te treffen voor de nacht en morgen. Zó laat gaat het licht uit.

Uit alle macht probeert hij ze altijd te ontduiken. Of ze opnieuw ter discussie te stellen. Of ze te rekken.

Mijn geduld is op. Ik word inmiddels doodziek van die herhalingsgesprekken.

Zojuist. Hij hing beneden op de bank. Dat is uitzonderlijk, maar de toegang tot de mancave was hem dan ook ontzegd. Vanwege zo'n vervelende herhalingsdiscussie tijdens het avondeten, na-etterend als toetje. Dus ja, wat moet je dan anders doen? Hij hééft gewoon niets anders te doen. Vindt hij.

"Moet jij niet eens naar boven?"
"Ik moest toch 'gezellig' op de bank komen zitten?"
"Half elf het licht uit hè?"
"Huh? Hoezo?"
"Hoelang is dat al zo? Ik heb het geloof ik maar een keer of drie tegen je gezegd vanavond."
"Maar ik hoef pas om kwart voor elf naar school, voor die toets!"
"Nou en? Je kent onze afspraak toch?"
"Ik dacht dat je een grapje maakte."

Hij stampvoet richting de gang. Onderweg hoor ik hem mompelen:
"Maar dan kan ik elf uur lang slapen. Ik ben toch fucking Doornroosje niet!" 

Daarom hou ik nou zo van dat ventje. Zo vol humor, zo fucking gevat. 

Bergse Plasloop

zondag 8 oktober 2017

Ik was dus op weg naar (hard)loop-herstel. Met mijn verstand erbij, dit keer. Dus rustig opbouwen en uitbouwen. Het plezier terugvinden en mijn grenzen opnieuw hervinden en verleggen. Stukje bij beetje. In mijn eigen tempo.

Tien kilometer was ineens weer een énorme afstand geworden. Zo eentje waar ik tegenop zag. Waarvan ik me niet meer voor kon stellen dat er een tijd geweest was, heus niet zo lang geleden, dat ik dat er gewoon even bij deed.

Toen ik in de zomer de werving voor dit loopje voorbij zag komen, leek begin oktober me haalbare kaart. Daarbij was het in de buurt, zouden er waarschijnlijk geen bekenden van me mee doen en was er voorgaande jaren een behoorlijk deelnemersveld aan de start verschenen. Is dat belangrijk dan? Ja, als je niet als allerallerlaatste over de eindstreep wilt komen is dat belangrijk.

Dus schreef ik me in voor deze persoonlijke testloop. Uiteindelijk werd het toch een duo-loop. Want ik kon mijn b*k natuurlijk niet houden. En zei ze: "Oh leuk, dan schrijf ik me ook in."
Maar als er iemand was die ik er wél bij kon hebben, dan was zij het wel. Mijn loopjes-maatje van het eerste uur. De diesel die al twee marathons onder haar schoenzolen heeft en een energie waar ik regelmatig jaloers op ben.

Daar stonden we dan. In Hillegersberg. Op de locatie waar we in de zomer van 2016 ook waren. *klik om te zien waarvoor we er toen waren.

Bij de inschrijftent haalden we onze startnummers.

Dàt was lang geleden zeg. Renen met een nummer op mijn buik. Over buik gesproken......... Sommige dingen veranderen nooit. Al-tijd moet ik tig keer naar het toilet voor de start. Om echt alle druppels te lozen, want geloof me. Met een gevulde blaas is het vervelend rennen.

Maar. Het was er nogal midden in de bebouwde kom en nogal druk ook met mensenvolk. Dus. Hoe ging ik dat netjes oplossen?

Er stond 1 boom en 1 bosje en ik liep er zo nonchalant mogelijk heen. Weet je, als je door je hurken gaat en je klein maakt, val je bijna niet op. Ik ben er inmiddels heul goed in geworden. Sorry Wim.

Via de andere kant teruglopend naar het startgebied, pieste ik bijna in mijn broek. Van het lachen. Want hier liepen we tegen een rij dixies aan. Oh. Dat had dus ook gekund. Nogmaals, sorry Wim.

Om de tijd te doden tot onze afstand van start ging, hielden we ons warm in de tent voor genodigden. Waren wij uitgenodigd dan? Nou nee, dat niet, maar dàt vroeg niemand ons toen we er binnen stapten. We zetten ons we-horen-erbij-gezicht op, hingen wat bij de sta-tafel en bleven netjes van de buffet-hapjes af.

Om kwart over drie sloten we aan in het startvak. Netjes achteraan, want hardlopers zijn doodlopers.

Wij rukken graag van achteruit op naar voren. Dat ging vandaag best aardig.

Maar eerst nog even een fris en fruitige voor-foto. We hadden tenslotte toch nog een kleine vier minuten over, na het startschot, tot we zelf in beweging kwamen om over de startmatten te renen.

Het was een mooie route, langs de Rotte en de Bergse Voorplas. 

Uit- én ingeluid door de Delftse blaaskapel Keep on Smiling. 

De eerste kilometers hadden we nog adem over voor gesprekken, maar dat hield op een moment op. We hielden ons tempo redelijk en hadden daar alle zuurstof in onze longen voor nodig. 

Maar hadden vooral het gevoel dat we 'lekker liepen'.  En dat was een hele opsteker na al het zwoegen en werken van de laatste tijd.

~ Stilstaand beeld vanaf het finish-filmpje ~

Uiteindelijk liepen we na 62 minuten onder het finishdoek door. Moe maar best voldaan.

Als beloning kregen we een heuse medaille omgehangen, Dàt was lang geleden zeg. Lange tijd zag ik de meerwaarde niet meer van zo'n metalen schijfje. Ik bekeek de - bescheiden - opgebouwde verzameling ook nooit. Toch voelde dit als een bekroning en afsluiting van een lastige loopperiode. 

Nu was het tijd voor de na-foto. Zoek de verschillen.

Bij deze hypermoderne truck verschenen direct alle eindtijden op digitale borden. Maar dat wekte niet bepaald onze interesse. Wij hadden liever gezien dat ze er bittervallen uit serveerden.

Maar omdat je niet alles kunt hebben, huppelden we als twee blije meisjes terug richting auto.

Als 163e gefinisht van de 245 dames in totaal. Dat zei ik toch. Hadden we er mooi een zooitje ingehaald.

Hij kent me

We hadden een hilarisch momentje. Jongste en ik. Hij bleek een probleem te hebben, dat ik voor hem kon oplossen.

Zodra ik hem uit de brand had geholpen, bedacht ik dat zijn monoloog waarmee hij mij tot actie over had gehaald, het bewaren waard was. 

Dus opende ik direct mijn whatsapp om een screenshot te gaan maken.

Maar. Hij kent me. Goed. Héél goed zelfs.

Hij is ook snel. Dit keer nèt een tikkie sneller dan ik. Want voor ik de kans kreeg op het juiste knopje te drukken, verdween de één na andere zin van mijn scherm.

Dit bleef over.

Hij kent me zó goed. 

Fout

Ik kan niet door de Li*l lopen, zonder mijn favoriete suiker-snoepjes mee te nemen. Ik pak niet één zak, maar twee. Of drie. Zó fout.

Wat ik dit keer beter deed, was niet alles verstoppen, maar ook een volle pot in de keuken zetten. Zichtbaar voor iedereen. En dus was ie zó leeg. 

Dat is véél beter voor mij.

Hoe raar kan het lopen?

Gisteren ochtend was ik hem even kwijt. Ik wilde hem eigenlijk wél binnen hebben, voor ik voor een uurtje of wat de straat op zou gaan.

Maar toen zag ik de schuifdeur van de wandkast op een kier staan. Zou het?

En jawel. Nóg iemand die van mijn hardloopkleding houdt.

Gelukkig was het gisteravond donker, toen ik ging rennen. Want er zaten hier en daar wél wat witte haren op. Sportkleding met highlights. Het is weer eens iets anders.

Bijna had ik ze trouwens helemaal niet aan gedaan gisteren. Ik was om kwart over vijf thuis, na vijf en een half uur op straat met de post sjouwen. Eigenlijk was ik best wel versleten. En was mijn hoofdpijn weer op komen zetten. En meldde mijn buurvrouw-Vogelmaatje zich af.

Alle reden om niet te gaan en lekker op de bank neer te ploffen.

Maar ik deed het niet. Op karakter en discipline voegde ik me om zeven uur toch bij de Vroege Vogels.

En rende ik de negen kilometer training met sprintoefeningen fluitend uit.

Prima benen en geen centje pijn. Hoe raar kan het lopen?

Voetbalbroers

zaterdag 14-10-2017

Nederland heeft René & Willy van de Kerkhof. Gerrie & Arnold Mühren. Ronald & Erwin Koeman. Frank & Ronald de Boer. Rob & Richard Witschge. Luuk & Siem de Jong. Allemaal voetbalbroers.

En Nederland heeft John & Edward Metgod. Een voetbal-en een keeper-broer.

Maar. Nederland heeft ook de gebroeders Schuurmans. Niet (inter)nationaal bekend, maar berucht en beroemd binnen de stadsgrenzen van Schiedam.

Dit was een bijzondere voetbal-zaterdag. Voor mij dan hè.

Twee zoons, samen actief in één wedstrijd.

Elke week is er ouder-strijd over wie er met de vlag in de hand, voor grensrechter 'wil spelen'. Toen zei Grote Broer: "Ik kom dat wel doen deze week, Kleine Broer."

Met een 4-0 winst gingen we tevreden weer naar huis. De één de 0 gehouden, de ander zich van zijn sociaalste kant laten zien.

Ik was een héle blije moeder, zaterdag.

Spangen Boturun

zondag 1 oktober

Hoe kan je de nieuwe maand beter beginnen, dan met een rondje hardlopen?

Nou, op de vroege zondagmorgen na een late zaterdagavond, kan ik toch wel andere dingen bedenken. Ik noem maar eens wat: uitslapen en uitgebreid ontbijten bijvoorbeeld. Maar toch besloot ik anders.

Voor de tweede keer in één week had de Rotterdam Running Crew een loopje georganiseerd. Eentje extra - niet op woensdagavond, maar nu op zondagmorgen. In de wijk Spangen waren er voorgaande weken loopclinics voor jongeren uit de wijk georganiseerd. Deze ongedwongen samen-loop zou voor hen de afsluiting vormen.

Al mijn runningcrew-maatjes waren afgehaakt. En tóch ging ik. Want ik ben op missie. Ik wil mijn loopvermogen en conditie uitbreiden. Lopen met anderen, in een nieuwe omgeving helpen me daarbij.

Dus klom ik rond half tien de trappen naar Het Dakpark op.

Wàt een woei daarboven.

~ Links Het Dakpark, rechts de winkel boulevard aan de Vierhavenstraat. ~

Het was best behoorlijk fris.

Dus half struikelend over de rondhuppelende konijntjes, meldde ik me snel bij het kraampje met de merchandising. Want ik had nog een verjaarscadeautje tegoed en dat ging ik nú kopen. Al heel vaak heb ik gratis deelgenomen aan de Runnincrew-loopjes. De onkosten die zij hebben, bekostigen ze uit de verkoop van hun artikelen, zoals shirts, jasjes, lampjes en mutsen. Hoog tijd om daar ook een bijdrage aan te leveren.

Helemaal blij ben ik met mijn nieuwe fleurige hardloop-regen-en-wind-jasje.

Pa, bedankt!

En terwijl de wind nog een beetje aantrekt, doe ik het snel aan. Lekker warm.

Langzaam maar zeker komen er meer lopers voor de zes kilometer het terrein op.

Omdat ik een paar dagen terug pittige 9,5 kilometers had gelopen, vond ik voor vandaag die zes welletjes. Niet te gek, rustig opbouwen en vooral heel blijven is mijn motto. Bovendien verwacht ik dat de 6-kilometergroep er wat minder de sokken in zet en het lopen in een relaxter tempo zal zijn.

Rond tien uur klimt Errol op de truck om met ons aan de warming-up te beginnen.

Daarna vertrekken we. Het wordt een rondje kriskras door de straten en over de pleintjes van Spangen. Op twee daarvan houden we halt.

Hier liet de Taekwondoclub ons kort met hun sport kennismaken. Nou ja, ons? Ik moest héél nodig en heb gepauzeerd tussen de geparkeerde auto's. Sorry Wim.

Een paar kilometers verderop deden we tien minuten aan Yoga. 

En weer dóór! Ik neem mijn woorden trouwens terug: er werd bepaald niet rustig aan gelopen zeg.
Maar de voldoening was groot. Ik liep er toch maar mooi weer.

Uiteraard deden we ook een rondje om het Sparta Kasteel. Na de laatste klim Het Dakpark weer op, was ik verdorie toch gewoon moe zeg. Als beloning kreeg ik een sticker.

Nadat ik rennend de auto terug had gevonden, bleken er 7,5 kilometers op de teller te staan. Prima begin van de maand dus.