Handlettering

Vorige week was de dag van de Workshop Handlettering.

Op deze gure vrijdagmiddag reed ik mezelf naar Koffiebar Croos. 

Zoals ze zelf zeggen: de gezelligste plek in Crooswijk. Ik geloof het zomaar. 
Er heerst een ongedwongen sfeer, de mensen die er werken zijn vriendelijk en behulpzaam, de zelfgemaakte taart is heerlijk en het pand kent allerlei leuke zit- speel- en leeshoekjes.

Maar ik kwam hier om iets te leren over handlettering. Of eigenlijk iets bij te leren.

Dàt is jammerlijk mislukt. 

Misschien komt het omdat ik al zelf een beetje aan het oefenen ben, misschien doordat ik het boek dat ik voor mijn verjaardag kreeg ook gelézen heb, misschien omdat ik veel te veel tijd verpruts op social media om ideetjes op te doen?

Waarschijnlijk een combinatie van deze dingen.

Ik heb een leuke middag gehad, maar hier echt wel té veel geld voor neergelegd. 

Ik hoopte op tips over te gebruiken materialen en rekende op de dingen die beloofd waren in de goodie bag. Zou het mijn naïviteit zijn dat ik rekende op méér dan een gummetje, geodriehoek, potlood en fineliner?

Winst is het leuke contact dat ik met mijn overbuurvrouw had en de tip over een plek op het wereld wijde web waar ik nu met veel plezier af en toe rondneus. Gewoon, vanuit mijn eigen stoel. Dáár heb ik Croos niet voor nodig.

Familie Weekend

"Mam, wanneer heb je weer eens een vergadering?"

"Mam, wat gaan we doen volgend jaar?"

"Hé mam, we gáán toch wel weer?"

Ze worden ongerust, mijn mannen. Want een aantal maanden per jaar zien en horen ze me bezig met ons Familie Weekend. Maar nu is het al een tijdje stil. Dat is elk jaar zo, als het weekend voorbij is. Dan zijn we - de organisatie - er even hélémaal klaar mee. Als het aan de mannen ligt, heeft de stilte nu lang genoeg geduurd.

Ze worden op hun wenken bediend, want vrijdag kruipen we voor het eerst weer bij elkaar. Om na te praten en voorzichtig nieuwe plannen te maken.

Een mooi moment om via de foto's nog eens terug te blikken op eind mei tweeduizendenzestien. 

Onze jongens hadden een wens. Of we er niet voor konden zorgen dat er een net tussen die doelpalen kwam te hangen. Dat zou hen heel veel lopen en ballen rapen schelen. 
Uh ja. Een terechte vraag. Maar hóe regelen we dat?

Nou, zó dus. Met een net via ome Thijs en knutselwerk van neef Pat was dat het eerste klusje op de vrijdagmiddag.

Herstel. Het tweede klusje, na bier koud leggen.

Ook voor de jongsten vlechten we een doel in elkaar.

Langzaam druppelt iedereen binnen. Drankje, krantje, spelletje. Heerlijk. We zijn er weer.

Zaterdagmorgen met zijn allen ontbijten. Het ouderwetse kampgevoel.

Als om tien uur iedereen aanwezig is, openen we het weekend officieel, met de traditionele hausgemachte Torten.

In de middag vertrekken we naar Amersfoort. Daar splitsen we ons op. Er wordt een rondvaart gemaakt, gekanood of gesupt door de grachten van de binnenstad.

Na een korte instructie klimmen we er op. Proberen we balans te houden. Even wennen, maar uiteindelijk valt het best mee met de wiebeligheid.

Het blijkt ontzettend leuk om te doen.

Onderweg kruisen we de familieboot.

Natte voeten, natte knieën, het hoort er bij.

Er ging er eentje koppie onder. Toen mijn grapjas-oom onverwacht aan de punt van mijn plank trok, was het ineens gedaan met mijn balans. Heb ik weer.

Aan het eind van de route haalde uiteindelijk iedereen een nat pak, want de hemelsluizen gingen open. Schuilen was geen optie. 

Inmiddels waren op de boerderij ook de twee kersverse familieleden gearriveerd.

Zo leuk, weer van die kleintjes erbij. 'We' hebben er drie!

Na de patat-ronde

kwam de Chinees op tafel.

Lekker makkelijk dit jaar.

's Avonds doet iedereen waar ie zin in heeft. Er was een buiten hanggroep, een finale-Champignons-Leage-groep en een spelletjesgroep.

Fanatiek zoals we van iedereen gewend zijn.

En met een hoog valsspeelgehalte.

Als de schemer invalt, houden we het voor gezien.

Gaan we fikkie stoken. Lang leve de hovenier in ons midden, aan hout geen gebrek.

Het is zoals elk jaar weer een hele uitdaging om alle minderjarigen op een acceptabele tijd onder de douche en in het stapelbed te krijgen.

De meerjarigen zoeken het zelf maar uit. Ik slaap als een roosje en ben de volgende ochtend al snel in functie.

Iedereen in rep en roer. Er is een moord gepleegd!

Maar natuurlijk ook weer opgelost.

Eenmaal thuis ontdek ik, dat we helaas geen theater-groepsfoto hebben gemaakt. Een gemiste kans.

Met vereende krachten laten we het gebouw en terrein schoner achter, dan dat we het betrokken hebben. Het zit er weer op.

Nu dan bijna de start van een nieuwe ronde. Nog een half jaar. Dan mogen we weer.

Tekenen

Zo begon het, een maand of vier geleden.

Ik verbaasde mezelf. Had er schik in en voelde dat het me een zeker relaxed gevoel gaf. 

Rustig zitten aan tafel. Potloodjes om me heen. Een wit stuk papier. Wat stap-voor-stap voorbeeldjes.

Op de camping wist ik zelfs Jongste te verleiden even zijn elektrisch vermaak opzij te leggen en met me mee te doen.

Toen hij jarig was rommelde ik wat met tegoedbonnen.

Ik vrolijkte wat poststukken op.

En bekladde inpakpapier.

Ik geloof niet dat iedereen het kon waarderen, maar dàt boeide me niet.

Voor mijn verjaardag kreeg ik een superleuk boek en oefenschriftjes. Over handlettering. Het is het nieuwe fimokleien, scrappen of haken. Ofwel, het lijkt ineens erg in. 

Steeds meer pubborden en menukaarten worden op deze manier beschreven en de ansichtkaarten met quotes worden veel verkocht.

Ik heb altijd iets gehad met papier, schrijven, tekst en versieren. Ik heb nooit iets gehad met tekenen, want ik kan niets fatsoenlijk lijkend op papier krijgen. Helaas heb ik dit genetisch doorgegeven aan onze jongens. De projecten die Jongste aflevert bij Beeldende Vorming op school, zijn om te huilen. Toen Oudste op zijn elfde een koppoter inleverde bij Dokter Rossi, liet ze er een verwoestende theorie op los. Inmiddels is hij een zeventien jarige, die nog steeds koppoters op papier zet. Ze kùnnen gewoon niet beter. Wist Rossi veel.....

Dit handletteren vind ik hartstikke leuk. Het combineert tekst met tekenen. Wie weet kan ik dit wel? Waarom dus niet proberen om het te leren? 

Ik oefende wat. Zocht naar voorbeeldjes. Maakte er kaartjes van om op te sturen.

Oefenen, oefenen, oefenen.

Komende week ga ik een middagje op les. Ik ga een workshop volgen, en hoop daar leuke tips & trics te krijgen.

Dus, mocht je me wat euro's voor mijn verjaardag hebben gegeven, weet je nu waar ik het aan ga besteden. Een middagje fröbelen. Heerlijk.

Vijftig

Ik ben inmiddels twee maanden vijftig en ik moet zeggen, het valt reuze mee. 

Er zijn geen nieuwe deuken en rimpels verschenen in mijn gezicht, al mijn tanden zitten nog vast aan mijn kaken en ik heb nog geen hunkering naar wandelen met skistokken in mij bespeurd. Gisteren werd me nog "Tjee, jij gaat er ook steeds beter uitzien" toegeroepen. 

Oké, ik zal toegeven, er zijn enkele lichamelijke gebieden die me wat zorgen baren, maar deze springen nog niet erg in het oog. De geestelijke mankementen daarentegen iets meer, maar hé, mag het? De menopauze en leesbril dragen beiden hun steentje bij.

~ Natuurlijk was er Rumtaart ~

Vijftig. De jaren zijn in een zucht en een scheet voorbij gegaan. Gisteren liep ik voor mijn gevoel nog met een peuter aan de hand achter een nieuwe kinderwagen, met daarin mijn baby. En terwijl ik even met mijn ogen knipperde, heb ik ineens een zoon van zeventien. Heb ik een stukje gemist?

Het bereiken van de tweede helft van mijn leven baart me geen zorgen.  Maar het maakt me best wat ongerust. Het is me maar al te duidelijk dat ik inmiddels meer tijd achter dan voor me heb liggen. 

Ik ben nu onderdeel van de 'grote mensen'. Vroeger vond ik mensen van mijn leeftijd oud, maar intussen ben ik zelf die oude persoon geworden. Geen meisjes meer, maar iemand waar ze mevrouw tegen zeggen.

~ Een originele grabbelton ~

Drie september brak aan. De dag waar ik me vroeger zo op verheugde. De dag waarop ik toen driehonderdenvierenzestig dagen aan het wachten was. De dag die stond voor plezier en voor eindelijk iets ouder, volwassener en zelfstandiger worden. Iets wat ik mijn jongere jaren maar niet snel genoeg kon gaan, maar soms zonder het te beseffen, veel te snel is gegaan.

~ Met wat vertraging door een verdraaide wegwijzer ~

Ik vierde de dag op mijn manier. Vijfenveertig (* klik) had ik met vriendinnen gevierd en dat was een hele bijzondere en fijne dag geweest. Zo'n verjaardag waarvan ik me de rest van mijn leven zal blijven herinneren hoe die was. Er was een traditie geboren.

Nu, vijf jaar later, ging ik op herhaling. Ik haalde eerst een bestelde Sarah koek op. Iets wat ik iedereen aan kan bevelen, want sjonge, die was me daar lekker. 

Man en Jongste verwenden me met bloemen en cadeautjes. Zij vertrokken toen naar de voetbalvelden en ik vulde de rest van mijn dag op mijn manier. 

Ik had mezelf een vrouwendag cadeau gegeven. Op mijn kosten nam ik ze mee in een programma dat bij mij past, in de hoop dat zij er ook lol aan beleefden.

~ Proost! ~

Een bijzonder gezelschap. Schoolvriendinnen, (aangetrouwde) nichten,  een zwangerschapsyoga-maatje, basisschoolmoeder, collega's en augustus99-moeders. Wonderlijk toch hoe zij zich mengden, gesprekken vanzelf liepen en zij zich moeiteloos met elkaar vermaakten. 

Een gevoel van rijkdom vervulde me. "Wat een leuke vriendinnen heb je", hoorde ik. En ja. Dat vind ik ook. Absoluut.

Via de Pompoenfair bij Kwekerij Roest in Vierpolders, belandden we op het terras van Breezze voor een high tea. De restjes maakte ik 's avonds thuis met de mannen op. Bloemen en post lagen er op me te wachten. Man man man, ik wàs me daar een partijtje jarig!

Nadat de dag erna ook familie was langs geweest om een taartje mee te eten, kon ik dit lustrum met een warm gevoel afsluiten.

Nu 'gewoon' gezond blijven, dan doe ik het over vijf jaar opnieuw zo.