Huisnummer

Een tijdje terug vond ik op Pinterest onderstaand leuke plaatje. 

Dat bracht me op een idee. Ik zocht naar een alternatief voor de krijtbordverf, want ik heb niet veel zin om na een aantal regenbuien het hele zaakje over te moeten doen.

Door dit artikeltje ging ik op zoek naar muurverf voor buiten. Omdat ik gebruik wilde maken van terracotta potten, is het de kunst om te dealen met dit poreuze materiaal. 
Ik wilde tenslotte dat èn de verf bleef zitten, zonder weg te spoelen na een paar regenbuien, èn dat het er ook niet af zou gaan bladderen. Ik koos voor oud groen, zodat het in de stijl van de voordeur en kozijnen zou blijven.

De potten vond ik bij I.KEA. De bijbehorende onderschotels gebruik ik nu om (tuin)vogelzaadjes in te doen. Maar dit terzijde. 

De foto verraadt trouwens hoelang tijd er verstreken is tussen het kopen van het materiaal en de daadwerkelijke uitvoering. De krokussen staan er namelijk nog in de knop.

Op een dag was het zover. Verven die handel. Helemaal buitenom en ook het bovenste deel van de binnenkant, want die zie je straks boven de aarde uitsteken.

Ik moest het twee keer doen, voor ik tevreden was over de dekking.

Op internet zocht ik drie mooie cijfers uit, die samen ons huisnummer vormden, en daar knipte ik sjablonen van.

Met een stukje schuurspons tamponneerde ik de cijfers met witte krijtverf - de Annie Sloan verf die ik nog in huis had - op de potten.

Om het geheel af te harden - een stukje extra zekerheid dus - gaf ik het geheel nog een lik Jachtlak. Had ik ook nog staan van een eerder knutsel-klusje.

Het is een transparant goedje, maar wél met een gelige glans. Dat zie je van dichtbij op de witte cijfers, maar van verder af valt het nauwelijks op.

De potjes gaan er in elk geval mooi van glimmen.

Tadáááá! Zelf vind ik het leuk geworden. 

Jongste vond er ook iets van. Als het aan hem lag, gingen ze een kast in en niét de straat op.

Zijn commentaar:
"Je bent niet ráár, maar altijd zo anders.
Op een rare manier.
Iedereen doet iets normaals.
Bij jou moet het dan weer ànders".

Was getekend. Jongste. Veertien jaar. De leeftijd waarop je vooral niet wilt dat je moeder ànders is. Maar ik ben me van geen kwaad bewust. Hoezo, anders?

Vierentwintig

11 - 09 - 1992          11 - 09 - 2016

Als ik moet kiezen tussen een saai huwelijk en een problematisch huwelijk, kies ik voor het eerste. Ik heb niet zoveel tegen saai. Ik houd ervan als alles vanzelf en zonder problemen gaat.

Als ik niet werk, ben ik best veel thuis. Als dat saai is, heb ik dat blijkbaar nodig.

Natuurlijk gebeurt er bij ons thuis van alles, en heerst er niet alleen rust en vrede. Alleen: ik voel me het best wanneer de dag aangenaam passeert.

Het mooie van een liefde waarin alles vanzelf spreekt, is het comfort. Dat is wat mij betreft de definitie van grote liefde. Het op je gemak voelen, merken dat er een grensloze en onvoorwaardelijke verbondenheid is. Ik ben er, hij is er. Dat volstaat. Als ik 's ochtends wakker word, denk ik niet: waar is de actie? Ik denk: welke dag is het? Staan er nog sportactiviteiten op het programma? Is er nog brood in de trommel? Wordt het vanavond pasta of rijst?

Als het woord passie valt, vraag ik me af wat er precies mee wordt bedoeld. Op jacht? Nieuwe dingen ontdekken? Avontuur? En ondertussen ook nog werken en je kinderen opvoeden? Dat is toch dodelijk vermoeiend?

Ik verwacht niet van hem dat hij mijn leven opschudt. 

Sinds ik me realiseerde dat om een gezonde relatie te kunnen hebben, ik eerst mezelf onder handen moest nemen, ging het stukken beter in de liefde. Loslaten. Wel mijn verlangens uitspreken, niet op mijn strepen gaan staan. Je ego uitschakelen valt niet altijd mee, maar toch is dat het enige dat er op zit. Als je de liefde een kans wilt geven, zul je open moeten staan voor andere manieren van leven.

Als de verwachtingen realistischer zijn, worden de conflicten zeldzamer. Ik haat ruzie.

Ik vind chemie een nogal eenzijdig en overschat begrip. Op chemie alleen bouw je geen gezin.

Mooie momenten zijn die momenten dat het lukt om, te midden van alle drukte en verplichtingen, de tijd te vinden om echt contact te hebben.

Met deze man word ik oud. Hoop ik. Met deze man is het nog steeds leuk als de kinderen groot zijn, want hij verwacht dezelfde dingen als ik van een relatie. Met hem kan ik lachen, plannen maken, gewoon overleggen.

Spanning past niet bij mij. Daarvoor ga je maar naar het spookhuis.Ik wil iets anders. Ik wil voor hem zorgen en ik schaam me niet om dit soort grote woorden in mijn mond te nemen. Ik weet, het is nooit moeilijk om de achterdeur naar buiten te vinden. Maar mijn huwelijk is er hoop ik, wens ik, één voor het leven. Vierentwintig jaar. We zijn aardig op weg.

Gekke kat

We hebben een leuk tuintje. Een groene plek om vanuit de woonkamer tegenaan te kijken. Een fijne plek om met een drankje en een boekje te zitten. Naar de vogels te kijken. Gewoon, dicht bij huis, even buiten te zijn.

Sjors vindt het er ook prettig. Hij snuffelt er in de wind. Jaagt er op vogeltjes, muisjes en kikkers. Ligt er te luieren in het zonnetje. Ook doet hij er zijn balans en rek- en strekoefeningen.

Er staat al een jaar of zestien een Catalpa in ons tuintje. In het najaar snoeien we alle takken terug, zodat er een compact bolletje overblijft. 

Een paar keer per dag klimt Sjors van onderaf de stam in, tot hij er bovenop zit. Maakt dan een sprong naar rechts en landt daarmee bovenop de schutting. Daarna loopt hij via de bovenkant van de schutting richting de kleine schuurtjes. Vervolgens gaat hij daar in het zonnetje de boel liggen overzien, of gaat van daaruit verder op ontdekkingsreis.

In de zomer is er een kink in de kabel. Kijk (zie boven) Dan zit er een heel bos van takken en bladeren op de Catalpa. Dan klimt Sjors tot onder het blad in de boom, en springt van daar af op de schutting.

Zag ik van de week ineens dit (zie boven).

Zit die gekke kat midden in die bladeren massa. Op zijn gemakkie. Lekker lui.

Hij heeft er de hele verdere middag zo gezeten. 

In de zomer niet bovenop de Catalpa kunnen zitten? Maak dat de kat wijs!

Potje snoep

September.

Het nieuwe voetbalseizoen is begonnen.

Vorig seizoen van Jongste en zijn team, sloten we af met een barbecue bij één van de jongens thuis. Een geweldig gezellige happening, tot in de kleine uurtjes.

Tevens een prima gelegenheid om alle mannen in een klein zonnetje te zetten, die zich het hele jaar voor het team hadden ingezet.

Ik kocht wat potjes.

En snoep waar ik een toepasselijke quote aan kon koppelen.

Toen ontstond dit.

Ook te gebruiken voor allerlei andere gelegenheden.

Die we allemaal in ons dagelijks leven tegenkomen.

Dus schroom niet om het idee te jatten.

Want je dacht toch niet serieus dat dit allemaal uit mijn eigen koker kwam hè?

"Beter goed gejat, dan slecht bedacht!"

Fluisteren

10 juli 2016


Onze (O)Pa heeft alles al. En heeft hij het niet, dan koopt hij het. 

Daarom geven wij hem voor zijn verjaardag een uitje als cadeau. Eéntje waarbij hij ons er bij krijgt, dat dan weer wel. Want we gaan mee. Zo gingen we al naar de Beekse Bergen, Burgers Zoo, de Apenheul en de Biesbosch.

Dit jaar bleven we dicht bij huis. We maakten vanaf Vlaardingen een rondvaart met de stille, elektrisch aangedreven fluisterboot "De Ardante". 

Het was prachtig, helder, zonnig weer.

Met alle ramen open vingen we een lekker windje. Maar door het dak boven ons hoofd konden we toch uit de zon blijven.

De schipper stuurde ons door het 'kleine groene hart', De Vlietlanden. Een groen gebied dat zich grofweg uitstrekt van Den Haag tot Rotterdam en van Delft tot het gebied Nieuwe waterweg-Noord.

We passeerden Vlietzicht. Een voor ons bekende locatie, waar we met regelmaat neerstrijken tijdens een fietstochtje.

Onze gids wist veel te vertellen over de unieke flora en fauna op het veen. Hij legde ook uit hoe het polderlandschap hier is ontstaan.

Hij wist veel. Vertelde ook veel. 

Maar wij hadden ook praters bij ons. Dus verzuchtten we af en toe: "Kan die man ook eens even zijn b*k houden, dan kunnen wij ook even praten."

Veel lol beleefden we aan een aalscholver. 

Hij bleef heel lang om de boot vliegen en duiken.

Omdat de boot het water in beweging brengt en daardoor vissen opschrikt, denkt de aalscholver zo meer succes op het vangen van een lekker vissie te hebben.

Hij vloog onophoudelijk langszij naar de voorkant van de boot. Dook daar onder, sloeg er zijn slag en nuttigde zijn maaltje. Totdat hij genoeg gevangen had.

Erg leuk om te zien.

Omdat de aalscholver geen waterdicht verenkleed heeft kan hij diep én lang duiken. 
Maar hij wordt er dus ook erg nat van.

We zagen ze dan ook her en der zitten, langs de kant of op palen in het water. Met gespreide vleugels. Om lekker weer op te drogen.

Na anderhalf uur waren we weer terug, waar we begonnen waren.

Om vanaf daar door te reizen naar de Lage Bergsche Plas. Waar we afsloten met pannenkoeken.

En heel veel Irish Coffee en Amaretto toe.

Wat zullen we volgend jaar eens gaan doen?