zondag 31 juli 2016

I see faces #3

Het is stil hier hè,  op mijn blog.

De tijd ontbreekt en als ik geen gebruik van een pc kan maken is het 'a hell of a job' om iets geplubiceerd te krijgen.

Maar. Iets korts met één fotootje lukt, dus hier komt ie dan.

Gister op de Oldtimersdag in Coevorden kwam ik deze tegen. Naar mij lacht hij. Naar jullie ook?

dinsdag 12 juli 2016

Ibiza aan de Plas

zondag 3 juli 2016

In oktober gaan we. Om alvast een beetje van de sfeer te proeven en in de stemming te komen, wilden we één van de Ibiza marktjes in eigen land bezoeken.
Georganiseerd worden er genoeg. Het is meer een uitdaging om een dag te vinden dat we ook alle drie kunnen en onze gezinnen achter kunnen laten.

Maar we vonden er eentje. En dag en een locatie.


In Hillegersberg aan de Bergse Voorplas.


Het was een beetje als verwacht. Eigenlijk stelde het niet zoveel voor. Niet zoveel kraampjes, met niet zo heel veel bijzonders te koop.


Maar vandaag was veel ook helemaal niet nodig. Ze hadden er genoeg.


Precies genoeg, zodat we alle drie iets nieuws Ibiza-igs konden scoren.


Èn alle drie een hoed. Kunnen we over een maand of drie als echte Kwik - Kwek en Kwakken het eiland afstruinen.


Wat we helemaal niet verwacht hadden, was het stralende weer op deze dag. 


Het terras was vol, maar het grasveld ernaast niet. 


Met drie wijntjes streken we neer aan de plas en deden we net of het vakantie was. Héérlijk!


Omdat Kwik Kwek of Kwak nog lang niet naar huis wilde, knoopten we er een diner aan vast.


Daarvoor verhuisden we naar het terras van 't Zeeltje in Bleiswijk.


Daar bespraken we mijn Ibiza, met een ra(o)uwrandje. En alles kwam goed.


That's where friends are for.

maandag 11 juli 2016

Walking Amsterdam

Zaterdag 9 juli 2016

Wanneer ik om half acht in de auto zit, is zij al anderhalf uur onderweg vanuit Assen.



Een uur later loop ik de RAI garage uit en ga op weg naar het RAI NS-station. 
Daar ontmoeten we elkaar.



Vandaag gaan we samen op pad. Deze dagen wordt de EK Atletiek georganiseerd in Amsterdam en eromheen zijn er allerlei activiteiten. Eén ervan is een georganiseerde wandeltocht, 'Walking Amsterdam' genaamd. Er was keus uit drie routes, allemaal startend op een andere locatie. Wij kozen de Amstelroute en starten bij Old School.



Koffie. Altijd goed om mee te beginnen. Een heerlijk bakkie, van versgemalen Bio Organic bonen. Deze mobiele koffiekar is een van Sicilië afkomstige omgebouwde Fiat. 
De espressomachine wordt via de zijdeur naar buiten getrokken, zodat wij goed kunnen zien hoe vers de koffie wordt bereid.


Wanneer de eerste stempel is gezet, gaan we op pad.

We passeren al snel Begraafplaats Zorgvlied aan de Amsteldijk. 


Aangelegd in de stijl van een Engelse landschapstuin, door Jan David Zocher. Hij is ook de ontwerper van het Vondelpark. Veel vooraanstaande Amsterdammers zijn hier begraven.


We lopen een heel stuk langs de Amstel. Eerst steken we de Utrechtsebrug over en later de Berlagebrug. Over deze laatste kwamen zowel de Duitse bezetters op 15 mei 1940, als de Canadese bevrijders op 8 mei 1945 Amsterdam binnen .


Langs de waterkant eten we een broodje. 
We hebben heel de dag de tijd en nemen die dan ook.


Wanneer we de Rivierenbuurt inlopen, zien we de eerste reuze billboards van Dafne al hangen. 

Vlak voor het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog, woonde zo'n 40% van de in Amsterdam wonende joden - 17.000 - in dit deel van de stad. 13.000 van hen overleefden de oorlog niet.


Via de IJselbuurt komen we aan bij de tweede stempelpost, café De Amstel. 
Eén van de laatste buurtcafés. Van een ras-Amsterdammer met permanent krulletjes, krijgen we koffie tegen betaling van één euro. Een schijntje. 
Maar hij vindt het leuk dat hij deze dag zoveel gasten over de vloer krijgt. Maakt zijn jaaromzet koffie direct in één dag. Normaal gesproken heeft hij alleen bierdrinkers over de vloer. We geven hem wat extra's.


Na een korte pauze lopen we verder door De Nieuwe Pijp.


Daarna door de Diamantbuurt en De Oude Pijp.


Daar leidt de route ons dwars door het stadspark in Engelse landschapsstijl, 
het Serphatipark. Een rechthoekig park van 4,5 hectare, middenin in de woonwijk 
De Pijp. 


Het park en de omliggende statige huizen straalt luxe uit. Het wordt door de buurtbewoners intensief bezocht. Ook vandaag.


Als we het park uitlopen, belanden we al snel in de 1e van de Helststraat. Een ontzettend leuke straat, met unieke winkeltjes.


Bij de Yoghurt Barn kijk ik mijn ogen uit. Wàt een leuk concept.


En lekker!



Na deze smulpauze lopen we ineens op de Albert Cuypmarkt. Tweehonderdenzestig kramen, zes dagen per week open.



Daarna komt het Museumplein. en sta ik oog in oog met het Rijksmuseum, 
het Van Goghmuseum en het Stedelijk Museum.



Het is razend druk bij 'I am Amsterdam'. Iedereen wil daar op de foto.


Ik vind dit interessanter.


Wàt een prachtige stem en mooie muziek. Mark Wilkinson. Ik schrijf zijn naam op. Eenmaal thuis lees ik dat hij een Australische singer-songwriter is.


Als we uitgeluisterd zijn lopen we door tot we in de PC Hooftstraat zijn. Ook wel eens leuk om te zien.


Dan wacht Het Vondelpark op ons. We halen onze derde stempel en een appeltje op bij 't Blauwe Theehuis. Gebouwd in 1930, toen een spraakmakende architectonische vernieuwing. Nu een ranzige toestand, als ik de verhalen goed beluister.


Dit groene Vindhek bestaat al tien jaar. Het is een kunstproject dat gaat over eerlijkheid en respect. Eerlijke vinders die de moeite nemen om een verloren voorwerp even op te rapen, hangen het hier in één van de knijpers. Er hangt echt van alles in.


Ons appeltje eten we op in het Openlucht Theater in Het Vondelpark. 


Er gaat net een voorstelling beginnen van Frank Groothof. Geboren in een gezin met elf kinderen en al drieëndertig jaar bewoner van Sesamstraat.


Zijn verhaal over Peer is oersaai. Dus als ons appeltje op, vertrekken we.

In de folder lezen we over alle leuke artiesten die geweest zijn en nog komen gaan.
Wanneer zij zich afvraagt wie ook al weer Kasper van Kooten is, zeg ik: "Nou, dàt is hem". Want hij komt net aanlopen.
Ze reageert heel adrem. "Succes vanavond hè." Waarop hij "Komt goed" terug zegt.
Je máákt wat mee in Amsterdam.


Via het Willemspark en het Amsterdams Lyceum - het oudste lyceum van Nederland, gesticht in 1917 - lopen we langs het Monument Indië-Nederland. Direct daarna staan we op het Olympiaplein.

Ruim op tijd melden we ons bij de finish van deze Amstelroute. Nog even op zoek naar het Olympisch Stadion, dat geheel verscholen is achter witte plastic hekken. 


Een foto met de Marathontoren, waar in 1928 het Olympisch Vuur werd ontstoken, lukt nog net.


Het was een heerlijk dagje toerist in eigen land.


Met ruim éénentwintig fijne wandelkilometers,


vier stempels


én een pin ter herinnering.


We sluiten de dag af bij Beans & Bagels. Daar was ook al he-le-maal niets mis mee.

vrijdag 8 juli 2016

De Kasteel Run

woensdag 22 juni 2016



Dit beloofde weer een hele mooie en vooral bijzondere run van de Rotterdam Running Crew te worden. Met start èn finish in de thuishaven van Sparta Rotterdam. 
Dé kans om op de heilige grasmat van Het Kasteel te lopen.

Bij binnenkomst in het stadion, was het er al een drukke bedoening. Op deze woensdag werd namelijk ook het nieuwe magazine van Gers! gepresenteerd en hip Rotterdam was voor de Kasteeltribune al aan het borrelen en haring happen. 
Deze dames en heren waren 'op chique', een groot contrast met alle hardlopers op het veld. En toch ook weer niet. Het Rotterdam zijn voerde de boventoon bij alle aanwezigen.

Hij wilde dit feestje zéker niet missen. En omdat hun moeder deze avond verplichtingen had, kreeg ik twee leenkinderen voor een paar uurtjes. Ieder kwam met eigen vervoer, maar we vonden elkaar snel in de drukte.



Toen uit de stadionspeakers de Sparta-mars klonk, zongen we uit volle borst mee.


Het veld splitste zich daarna in tweeën.



Toen de aanvoerder van Sparta, Thomas Verhaar, met de kampioensschaal het veld op kwam, werden er witte en rode fakkels en rookpotten ontstoken. 



Het begint bijna een traditie te worden bij de runs van de RRC. Op de schaal lag het nieuwe nummer van Gers!



Hierna was het de beurt aan Guus Bok om zijn nieuwe nummer 'Rotterdam leeft in mij', ten gehore te brengen. Dit heb ik trouwens pas later terug gelezen. Ik zag op het podium iemand zingen, waarvan men zei dat hij Guus heette. Geen idee wie het was en wat hij zong. Maar nu weet ik het.



Inmiddels begaven alle lopers zich langzaam richting de leaders van de drie afstanden. 



Na wat discussies besloten wij het rustig en voorzichtig aan te doen en ons niet te verslikken in een te grote afstand. Zij zijn tenslotte geen - ervaren - hardlopers.



Met elkaar deden we de warming-up onder leiding van Errol.





Als laatste gingen wij met de drie-kilometer-groep van start.



We renden door de gracht onder de Tonny van Ede Tribune richting het uitvak. 
Daar verlieten we het stadion. 
Toen we zo'n achthonderd meter door het park en over straat hadden afgelegd, hoorde ik naast me: "Pffff, is die eerste kilometer nog niet om?" Het viel ze niet mee, dat rennen.



We gingen richting Marconiplein. Voor ons een ideale route, want er waren veel oversteekplaatsen waar we moesten stoppen. En dus op adem konden komen.



Het was warm en lekker zweetweer. Niet veel later liepen we over het Dakpark.
Daar maakten we een lus en begonnen we alweer aan de terugweg. Ik merkte aan 'mijn kinderen' dat het rennen makkelijker ging en besloot op te houden met vertellen hoever ze al hadden gerend. Ik riep alleen steeds opnieuw dat het kanjers waren.



Het laatste stuk, met Het Kasteel in zicht, jutte ik hen op om te blijven rennen. 
Niet meer wandelen nu. Op mijn horloge zag ik dat we op ongeveer drie kilometer en zeshonderd meter uit zouden komen. Dat kon best een tandje stoerder. Vlak voor het passeren van de eindstreep stelde ik voor om nog even te keren en tweehonderd meter terug te rennen. Als we daarna weer om zouden draaien, konden we de vier kilometer vol maken. Dat deden we. 



Zodoende kwamen we als allerlaatste van onze groep binnen. Tegelijk met de allereersten van de zes kilometer groep, die precies vanaf de andere kant van de streep finishte.




Met een Red Bull in de hand, liepen we het stadion weer in, op zoek naar de anderen.



Het feestje van Gers! was nog steeds in volle gang. Zij streken neer op het kunstgrasveld, in het avondzonnetje genietend van hun prestatie.



In het doel voor de Denis Neville Tribune stond de stand van de RRC met een lange rij mensen ervoor. Daar haalden we onze bandjes op voor de volgende run in juli. 



Voor het eerst in het bestaan van de RRC zal er dan een maximum aantal deelnemers zijn en dat heeft alles te maken met de unieke locatie: Diergaarde Blijdorp.



Met alle lopers gaan we proberen een Antilope voor een jaar te adopteren. Ik geef gul. 
We mogen tenslotte elke maand gratis meelopen.

Voor wat, hoort wat.