A Beautiful Day

Toen om tien over acht vanmorgen de telefoon ging en ik haar naam in de display zag staan, wist ik dat deze dag anders zou verlopen dan ik vooraf in gedachte had.

"Hoi, we hebben een zieke."
"Nou, dat is dan vervelend voor de zieke."
"Ja, maar niet voor jou, want nu kan jij werken."

Ja. Dat dan weer wel.

Het was weer een aardige tippel. Ik was inmiddels zo'n vier uur onderweg en had bijna twintigduizend stappen gezet, toen hij me opviel. Een man, met veel te veel kleding aan, veel te veel gewicht aan zijn lijf, een gekke pet op zijn hoofd en zich moeizaam voortbewegend op zijn fiets. Uit zijn fietstassen staken vele bossen rozen in allerlei kleuren.

Terwijl ik doorging met mijn werk, zag ik hem zijn fiets bij een voordeur parkeren. 
Mijn hersenen gingen met de situatie aan de haal. 'Die heeft wat goed te maken thuis. Òf ze hebben iets te vieren.'

Een straat verderop raakte in gesprek met een bewoner die verzuchtte dat hij blij was dat hij vandaag geen blauwe envelop in de bus kreeg. Als je eens wist hóe vaak mensen daar een opmerking over maken. Ik hoor het zelfs wel eens door een dichte deur heen van mensen die blijkbaar op wacht zitten vlak achter de brievenbus: 'Hou die maar bij je hoor!'

Anyway. Op het moment dat de woorden 'blauwe' en 'envelop' vallen, hoor ik achter me een bromstem zeggen: "Dat gaat toch tegenwoordig allemaal digitaal?"

Híj was het. Met zijn fietstassen inmiddels halfvol bossen rozen. Mijn hersenen fantaseerden verder. 'O wacht. Hij is in de wijk rozen op bestelling aan het afleveren.' Dat kon natuurlijk ook.

In de volgende straat schrok ik me een rolberoerte toen hij ineens achter me stond. Zonder fiets. Met één bos rode rozen in zijn hand.

"Kan ik u een plezier doen met een bosje rozen?"

Ik moest lachen om mezelf, mijn gedachten, de situatie en om hem. "Nou, ik vind een bloemetje altijd fijn. Maar, kunt u uzelf er geen plezier mee doen?"

Zijn antwoord? "Welnee. Ik heb vijfentwintig jaar bij een bloemist gewerkt. Ik heb deze net bij De Bie in De Gorzen gehaald. Veertig cent voor een bossie. Ik ga morgen weer nieuwe halen."

Ik heb ze aangenomen. Hij blij. Ik blij. Deze mensen, dit soort gebaren, kleuren de wereld een beetje mooier.

Zojuist googelde ik even en verroest. Kijk dan. Gevonden op FeesBoek.

Dus dit is het verhaal mannen. Lachen jullie er maar om, maar ik kijk met heel veel plezier naar het mooie bossie dat nu achter me staat.

Vrienden

Op de Peuterspeelzaal waren ze elkaar al tegen gekomen. In tweeduizendenvier kwamen ze als kleuters in één klas.

~ april 2004 ~ 

Het klikte. Tussen hen, èn de moeders.

~ juli 2006 ~

Ook na school speelden ze samen. Of namen we ze mee naar Blijdorp of de Waterspeeltuin.
Ze waren op elkaars feestjes, gingen op kikkervisjesjacht en als er ijs op de sloten lag ijshockeyden ze bij hem achter de tuin.

~ oktober 2007 ~

Vanaf tweeduizendenzeven werden de afspraakjes steeds avontuurlijker. Want hij ging buitenaf wonen. Met ezels, schapen, koeien, katten en honden.

Ze konden er vlot-varen en fikkie stoken. Later zelfs trampolinespringen en een duik in het mega-grote zwembad nemen.

~ april 2008 ~

Tja. Dat hadden wij thuis niet. Maar gelukkig vonden ze een uurtje 'gamen' op zijn tijd en spelletjes doen ook niet vervelend.

~ augustus 2009 ~

De kleuters werden in een mum van tijd bovenbouw leerlingen. Door hun acht maanden leeftijdsverschil zaten ze allang niet meer bij elkaar in de klas. 

~ augustus 2010 ~

Maar vergeten deden ze elkaar niet. Ook niet nu ze alweer een poosje op het Middelbaar Onderwijs zitten. Als de toetsweken het toelaten, spreken ze af.

Zijn moeder is vrijwilliger bij Schaapskudde Vockestaert. Elk jaar vangen zij dan ook een aantal pap-lammeren op, die zij in hun eigen stallen verzorgen en meermalen per dag bijvoeren. 

Dan krijg je dit soort foto's.

Vriendschap is mooi!

Slim of sluw?

Inmiddels is hij dertien.

Maar nog steeds heeft hij geen zitvlees.

Hij kan nog altijd geen aan-tafel-maaltijd helemaal uitzitten.

Dus ook de Paasbrunch niet.

Waar wij als ouders ons geduld begonnen te verliezen, deed zijn oom een briljant voorstel.

"Zullen we een potje Stratego doen?"

Dit spel hebben we in drie varianten in huis. De Junior versie, de moderne uitvoering én het retro spel vanuit onze eigen jeugd. Het werd de laatste.

De eerste tien minuten gingen ze gelijk op. Aan de kant van Jongste zag ik een bekende opstelling. Vlag een beetje achterin, omringd door bommen.

Ik liep om de tafel heen om zijn kant te bekijken en ik moest even in mijn ogen wrijven. Zag ik nou echt de vlag helemaal alleen, met vlak naast hem de Maarschalk, rechts vooraan staan?

Er floepte een opmerking uit: "Nou, ik vind dit een knap staaltje onderschatting van je tegenstander, broer. Of je wilt gewoon niet winnen, dat kan natuurlijk ook." Jongste had het gelukkig niet gehoord.

Maar hij keek sluw uit zijn ogen, want hier zat wel degelijk een tactiek achter. 
Later vertelde hij dat hij op deze manier nog nooit een potje Stratego verloren had.

Tot vandaag. Tot zijn verbazing zag hij het stuk van zijn tegenstander, nog voor hij de Maarschalk kon activeren, ineens rechtsaf slaan. Toen was ie in één keer de Sjaak.

Onze Jongste. Altijd verrassend.

Oeps

Ik vergeet ook wel eens wat.

Water geven bijvoorbeeld.

Veertien

Niet elk nadeel heb z'n voordeel...........

Wraps

Snel, makkelijk, ingrediënten die ik snap. Ik ben er dol op.

Dus maakte ik wraps met krokante kip.

Wat had ik nodig:

• 2 krokante kipschnitzels/kipburgers 
• 1 ui
• 100 gr ijsbergsla
• cherrytomaatjes
• 1/4 komkommer
• wraps
• snuf paprikapoeder
• snufje zwarte peper
• sweet chili saus
  

Er ging een scheutje olie in een pan en ik bakte de krokante kipschnitzels ongeveer 4 minuten per kant op een redelijk zacht vuurtje. Ondertussen sneed ik de ui en voegde die enkele minuten, voordat de kipschnitzels klaar waren, toe en bakte dit mee.

Ondertussen sneed ik vrolijk de komkommer en tomaat in stukjes. De sla kocht ik al gesneden, dus dat was een makkie. 

Toen de kip klaar was kon ik de wraps gaan beleggen. Eerst sneed ik nog de kip in stukjes. Daarna warmde ik de wraps ongeveer dertig seconden op in de magnetron. 

Het versieren kon beginnen. Ik legde wat sla, komkommer, tomaat, stukjes kip en gebakken ui op een wrap. En maakte het geheel af met een beetje sweet chili saus en een snufje paprikapoeder en zwarte peper.

Toen oprollen en smullen maar.

Kraamfeest

zaterdag 5 maart

We naderen de laatste week van deze maart-maand. 

In de eerste week van deze maand vierde Charlie haar kraamfeest.

Gewapend met cadeautjes reden Jongste en ik naar Maassluis, om ons daar bij onze vele familieleden te voegen.

"Jeetje mam, wat was het gezellig!"

"Nèt Familie Weekend, zou hij later zeggen."

Kijk, daar is ze. Ons jongste nichtje.

Een klein poppetje, gewenst en geliefd.

Ze is niet meer de laatst geborene in onze familie.

Want dát is hij. Ons neefje Stijn uit Assen.

Als verrassing stonden zij ook ineens voor de deur.

Het was een drukte van belang. De kapstok kon het gewicht van de jassen niet meer aan en kwam met pluggen en al de muur uit zetten.

Tja......wat doe je als je je beschuitje op hebt?

Voor we vertrekken, kijken we nog even boven in het kamertje van Charlie.

Heeft ze eigenlijk genoeg kleertjes?

Ik dàcht het wel.

Nog even. Dan zijn zij niét meer de Benjamins.

Want er is nóg een familie-baby'tje in de maak. Over een week of zes à zeven is het af.

Spannend!

Brussel

Wanneer je haat zaait, ben je bezig met het oogsten van oorlog. 

Blijf rustig mensen, en heb lief.

Morgen begin ik

Morgen speel ik een dubbelrol. Officieel is dat mijn laatste werkdag bij Sandd. Ik breng hem door als laatste op te nemen vakantiedag. 

  

Maar morgen maak ik óók mijn debuut. Bij de concurrent.

Binnen gehengeld en aangemoedigd de overstap te nemen, door 'onze eigen' wijk-postbezorger. "Waarom kom je niet bij ons werken"? Kijk, daar bleek vertrouwen uit. Hij wilde me dus best als collega.

Ik had wel een aantal 'daaroms'. Maar die bleken gebaseerd op vroeguh. Op zaterdag werken is niet meer verplicht. Je hoeft niet meer voor dag en dauw op het depot je post te sorteren.

Arbeidsvoorwaarden, hoger uursalaris, uitbetaling van echt al je gewerkte uren, fietsvergoeding en de mogelijkheid om meer uren te gaan werken. Allemaal aantrekkelijk.

Ik schreef een brief, kreeg een gesprek in mijn eigen woonkamer en de vraag wanneer ik kon beginnen. Snel geregeld dus.

Ineens lag de gang vol. Van blauw naar oranje bleek een kleine stap. Nu heb ik een rekje voor op mijn fiets en glimmende fietstassen. Èn een regenpak.

 Morgen begint mijn drie daagse inwerkperiode. 

Op deze foto was ik drie jaar. Piepjong, maar met een voorziene blik, want uiteindelijk ga ik er dan toch aan de slag.
In de voetsporen van mijn vader.............wie had dat nou gedacht? Ik heb er zin in!