Terugblikpunt #334

18 november 2015

Er was weer een loopje met de Rotterdam Running Crew, voor zowel de beginnende als gevorderde loper. Dit keer voor het eerst buiten Rotterdam. Er werd een uitstapje gemaakt naar het historische centrum van 'mijn eigen' Schiedam. De stad van de Jenever, Gin, Molens, grachten en monumentale pakhuizen.

De startlocatie was De Grote of Sint Janskerk, het oudste gebouw van Schiedam en een cultureel en historisch middelpunt van de stad.

Heel gaaf en tegelijk vreemd om hier de ruimte te vullen met alleen maar sportmensen, lichtgevende attributen en reflecterende kleding.

We kregen hier een heel bijzonder ontvangst.

Tegen de klok van acht uur vulde de kerk zich langzaam met orgelmuziek. Eerst zacht op de achtergrond, maar langzaam steeds duidelijker. In a split second herkende ik de melodie die uit de orgelpijpen kwam. Stadsorganist Arjen Leistra trok alle registers open en zorgde met zijn gave orgelspel voor massale samenzang van het bekendste looplied aller tijden: "You'll never walk alone." Het werd een heus hardloopconcert. Hij kreeg een oorverdovend applaus en wat was dat terecht. Kippenvel.

Wat volgde was een speech van de burgervader van Schiedam. Dàt was in al die eenentwintig voorgaande runs nog niet gelukt, om de burgemeester - van Rotterdam -  erbij te betrekken. Schiedam promootte zichzelf, dankzij meneer Lamers.

Daarna droeg de stadsdichter van Rotterdam, Renato Miguel, het gedicht 'Vrijheid' voor. Gevolgd door een minuut stilte voor de gebeurtenissen in Parijs. Deze doodse stilte werd na zestig seconden gevolgd door een daverend applaus. Echt indrukwekkend.

Inmiddels begonnen we onrustig te worden. Tijd om te gaan rennen. Maar eerst nog een korte opwarming.

Gaaf toch?

Wat volgde was een sfeervolle kris-kras-loop door het centrum. Droog weer, zelfs wat aan de warme kant.

Met alle verlichting vormden we een prachtig lichtsnoer door de stad.
Door mooie straatjes, langs oude jeneverstokerijen, over keitjes, langs de grachten, over bruggetjes, langs de zeven mooi uitgelichte molens en door de Plantage waar enkele bewoners ons met kaarslicht verwelkomden.

Het was een feestje om bij te zijn.

Naast plezier leverde het ook nog een mooie bijdrage op voor goede doelen.

En prima publiciteit voor de stad.

Dank-je-wel-Punt #333

Het houdt niet op.

Ze had hier gelezen dat ik de laatste weken cadeautjes kreeg.

Toen vond ze het nodig dat ik nóg wat kreeg.

Ik ga dan natuurlijk niet zitten mopperen. Of tegen sputteren.

Ik zeg dan knorrend en spinnend: dank je wel! Ze weet precies wat ik leuk en lekker vindt. Zij weet steeds iets te vinden wat met fudge te maken heeft en wat ik nog niet ken. 

Toevallig is het vandaag nat en stormachtig buiten. Ik nestel me vanmiddag dus hiermee op de bank.

Kluspunt #332

Work in progress.

Terwijl ik in het trapgat en op de overloop aan het schilderen ben, legt hij de laatste hand aan de zijkamer. Het plafond is gewit. De radiator, lamp en luxaflex hangen schoon weer op hun plek.

Nu de vloer er in.

Het nadert hier de eindfase.

Verwenpunt #331

Lekker hoor. Als je buiten in de regen hebt rond lopen sjouwen met post, en er is iemand thuis die een lekkere lunch voor je maakt.

Mij hoor je dan niet klagen. Mmmm.......

Snoeppunt #330

Lekker hoor, al dat snoepgoed dat weer in de winkels ligt.

Gisteren hoefden we er niet eens de deur voor uit.

Dit werd zomaar thuis afgeleverd.

Fijne werkgevers hebben we. Zij weten precies wat we nodig hebben.

Kennismakingspunt #329

Ik kom hem regelmatig tegen. Sowieso elke zaterdag, omdat zijn oudste in het voetbalteam van mijn oudste zit. Maar ook al rennend zien we elkaar onderweg. Laatst nog, bij de Schiedam Run.
Hij liep daar met De Vroege Vogels.

Is dat niks voor jou, vroeg hij het weekend daarna, op de voetbaltribune. 

Ik had al eens op hun website gekeken om me te oriënteren op wat dat voor een clubje was. Wat ik daar zag en er over hoorde sprak me aan. 

Loopgroep de Vroege Vogels is een enthousiaste groep lopers, die het gezellig vindt om twee keer per week met elkaar sportief bezig te zijn. 
De loopgroep is ontstaan in de jaren tachtig van de vorige eeuw. 
Op zaterdagmorgen om acht uur – hoe komen ze aan de naam – en op dinsdagavond om zeven uur verzamelen de lopers en loopsters zich bij de sportschool. Weer of geen weer, er 
zijn altijd atleten aanwezig om gezamenlijk erop uit te gaan.
Lopers met een specifiek doel worden daarin bijgestaan door de trainers en spreken ook onderling af om de daarbij behorende trainingen gezamenlijk te volbrengen. 
Regelmatig wordt er door een groepje lopers meegedaan aan een prestatieloop in de omgeving van Schiedam (Kadeloop, Bruggenloop, en Kethelloop), maar ook trekt men het land in (o.a. Apeldoorn en Nijmegen) om een sportieve prestatie neer te zetten. 

Kleinschalig. Meer recreatief dan prestatie- en wedstrijdgericht. Op dinsdagavond, dus niet op een voetbaltrainavond. Dichtbij. Met elkaar lopen. Intervaltrainingen.

Ik begon er steeds meer voor te voelen.

Toen hij me vertelde dat er veel zijn die of alleen voor de dins- of alleen voor de zaterdagtraining kiezen, hoefde ik me daarover dus ook al niet bezwaard te voelen. 
Want zaterdagmorgen is voorlopig voor mij nog geen optie. Dan ben ik doorgaans onderweg naar de één of andere voetbalkantine in Tjietjerkstradeel.

"Ga een keer mee joh. Kijken of je het wat vindt. Kom ik je ophalen."

Zo geschiedde. Op de avond dat de rest van Schiedam, aan het eind van een zeer regenachtige dag, op de bank bleef zitten, trok ik mijn renpakkie aan. Hij kwam me ophalen.
De opkomst bleek historisch laag te zijn. Veertien man / vrouw inclusief trainer John, die de training volbracht in regenpak op de fiets. 

~ trainer John ~

Van de minst snelle lopersgroep was er niemand aanwezig.
Er wachtte me een warm welkom. Ongedwongen, aardig, opgewekt, geïnteresseerd. Om je snel bij op je gemak te voelen.

Ik heb dan ook lekker gelopen. Hinder van het slechte weer had ik niet. Ik ben dan ook veel meer in mijn nopjes als de regen neerklettert op mijn kop, dan als de zon flink schijnt.

De kern van de training was negen keer vierhonderd meter tempolopen, met steeds een minuut herstel tussendoor. Wat ik de afgelopen tijd wel geleerd heb is om me niet door anderen gek te laten maken. Dus ik liep in mijn eigen tempo mee en dat ging prima. Kon aanhaken bij de rest.

"Goh, wat loop je goed! Dat lukte mij niet hoor, toen ik hier voor het eerst kwam."

Al met al stapte ik om kwart voor negen voldaan thuis onder de douche. Ik ben hier zéker niet voor het laatst geweest. 

Rommelpunt #328

Hij laat overal van alles liggen.

Ondanks mijn verzoek om de kleding die hij uit doet en op een hoop gooit in de badkamer, zelf uit te zoeken op-wel-of-niet-aan-een-wasbeurt-toe-zijn, blijft alles liggen. Wordt de stapel zelfs alleen maar groter.

Ik raapte het zondagochtend op en legde het voor zijn slaapkamerdeur neer.

We zijn nu zestig uur verder en het ligt er nog steeds.

Ik heb nog niet in dat brooddoosje - dat hij vijf dagen geleden mee had naar school - durven kijken om het te checken op eventueel achtergebleven brood.

Cadeaupunt #327

Het was voor mij de week van de cadeautjes.

Kijk, wat ik als souvenir uit Spanje gekregen heb:

Echt iets voor een koukleum als ik. Een kruik. 

Nu is een kruik maar een kruik. Maar die kruikenzak! Die is hartstikke leuk.

Minstens zo leuk als de naam van de winkel waar hij gekocht is.

Nogmaals, dank je wel!

Weersomslagpunt #326

Het weer maakt echt een omslag deze week.

De winter komt er aan.

Wat een hagelbuien! Ik ga de vogelzaadjes weer opzoeken.

Doelpunt #325

Zaterdag - Voetbaldag

Om tien voor acht rijden we richting de thuis-kantine.

Om tien over acht begint het te regenen.

Als ze aan de wedstrijd beginnen, op het veld het meest ver weg van de kantine en tribune, is het hi-ha-hondenweer. Het regent enorm, er staat een loei harde wind en dat samen maakt het steen- en steenkoud. Binnen no-time staan ze voor. De doelpunten vallen als rijpe appeltjes.

Na twintig speelminuten is hij een ijspegel geworden en kan hij in het veld niet meer bewegen. Dat is zo'n moment dat ik bedenk dat hij op me lijkt.
Met een acht één voorsprong gaan ze rusten. 
Snel wordt duidelijk dat, op verzoek van de tegenstander, de tweede helft niet meer gespeeld gaat worden. De meningen daarover zijn verdeeld. Maar ik vind het een prima besluit. Het moet tenslotte leuk blijven en leuk is dit al lang niet meer.

Na een warme douche gaan we naar huis. Heb ik zomaar een cadeau uurtje, voor ik met de volgende telg op stap ga.

Tegen twaalf uur stappen we in Nieuwerkerk de volgende kantine binnen.
De één na de ander arriveert. Ze hebben mooie gewoonten in dat team. Elke knul die binnenkomt zoekt eerst de drie teambegeleiders op en groet hen met een hand. Daarna klitten de jongens samen en schudden ook elkaar ter begroeting de hand. Respect, waardering en kameraadschap. Mooi!

Ook deze pot was koud en onaangenaam voor het publiek. Eén voordeel: er was hier wél een overdekte tribune.

Allebei scoorden ze vandaag een doelpunt. Allebei blij.

Nog een bakpunt #324

Laat ik eens iets bakken, dacht ik. Want het is november. En zoveel mogelijk zelfgebakken koekjes eten in november is nou eenmaal één van de doelen in mijn leven. 

Ik ging dus bakken, maar niet uit het pakket dat ik van de week kreeg. Want ik had nóg een indertijd gekregen verjaardagscadeautje staan. Die stond bovenaan mijn baklijstje, waar inmiddels ook nog een kwarktaart - voor een toetsweek met alleen maar voldoendes, en een 'tien'taart voor Duits op stonden. 

Maar die moeten allemaal nog even wachten. Eerst deze.

Kijk, hoe leuk. Alle ingrediënten zitten er al in. Gewoon pot omdraaien en leegschudden. Ik hoefde er alleen nog maar een beetje roomboter aan toe te voegen. Dat kan ik.

Daarna kneedde ik de hele boel door elkaar. Aan het eind bleek dat de hoeveelheid voorgeschreven roomboter te weinig was, want het bleef losse rommel. Dan is er met geen mogelijkheid een plakkende massa van te maken. Dat was wél wat ik nodig had. 
Een plakkende massa.

Wat had ik nu geleerd: niet te zuinig doen. Dat geldt overigens voor alles in het leven.

Dus hup, beetje boter erbij. Nu kon ik er prima bolletjes van rollen. 

"Leg ze op bakpapier en druk ze plat." Oh ja, bakpapier. Dat was al een tijdje op. 
Maar ik was  niet voor één gat te vangen vandaag. In één van de bakproducten van mijn andere cadeau zat een velletje en dat viste ik uit de verpakking. 

Efkes een kwartiertje in de oven op 175 graden en binnen tien minuten begon het heerlijk te ruiken in de keuken.

Ontzettend lekker bros en goed van smaak. Jongste vond ze ge-wel-dig.

Als dat geen fijn begin van het weekend is?

Verstoppunt #323

We hadden de hoop nog niet opgegeven. Zo héél af en toe kruipt Sjors in het bloedmooie hok dat hier voor hem klaarstaat. Maar lang duurt het nooit.

Elders in huis heeft hij zo zijn favoriete plekjes. De stoel in de kamer van Oudste. Ons bed. De vensterbank, achter het rolgordijn, waar hij zich van de zomer zo lang schuil wist te houden voor opa.

Toch waren we hem al een paar keer weer echt kwijt geweest in huis. Op al deze plaatsen was hij niet. Hij móest in huis zijn, dat wisten we zéker. Helemaal toen hij na een paar uurtjes doodleuk de trap af kwam lopen. Maar wáár had ie dan gezeten? We waren alle vier het hele huis doorgelopen. Roepend en al.

Tot we hem in de peiling kregen.

Dit is onze slaapkamer op de bovenste verdieping. Chaos troef. Omdat we in twee kamers aan het klussen zijn en de inhoud ervan onder andere in 'ons hok' ligt. Onze slaapkamer gaat als derde kamer straks ook op de schop. Ter voorbereiding zijn bijvoorbeeld de deuren van de linnenkast al naar het grof vuil gebracht. Tel daarbij op dat ik lang niet zo netjes en strak georganiseerd ben als jullie allemaal denken. Et voila. Ziet het er zo uit.

Dan zie je nog wel eens iets over het hoofd.

Want daar ligt onze harige vriend tegenwoordig dus het allerliefst.

Tussen de sportshirts.

Instructiepunt #322

Ze zijn met alle tweedeklassers van zijn school bezig een project voor te bereiden.

Ze ontwerpen kaarten, die ze straks gaan proberen te verkopen. De opbrengst gaat naar Serious Request. Misschien ga ik straks nog wel reclame voor ze maken hier ;-).

Vandaag moest hij, namens zijn groepje, de vier ontwerpen uploaden op een speciale site.

Dat ging niet vlekkeloos. Maar het moést vandaag. Anders kregen ze allemaal een één. Maar daar had ie er al eentje van, dus dat ging hem niet gebeuren.

Hij vroeg mijn hulp. Of ik een mail naar zijn docent Informatica wilde sturen over het hoe en wat en een mogelijke oplossing voor het upload-probleem.

Tuurlijk. Doe ik.

"Maar mam. 
Je moet dan wel netjes mailen hè?
Met U er in en zo.
Net zoals ik het zou doen......."

Ik kan het niet helpen, maar ik moet dan verschrikkelijk lachen. Wat een heerlijk jong is het toch.

En het mooie is, dat vindt die docent geloof ik ook. Hij reageerde heel snel op de mail en met wat aanwijzingen was het uploaden binnen een kwartiertje alsnog gepiept. Ik bedankte hem met de woorden dat Jongste er heel blij van werd.

Kreeg ik dit retour:

Wat ontzettend zonde toch dat er op zijn basisschool zo weinig leraren rondliepen die dit ook in hem zagen.

Het maakt allemaal niet meer uit. Hij wordt nu gezien. Gezien zoals hij ècht is.