To the Point - deel 2 #151

Uitgeslapen allemaal om half tien weer aan het ontbijt.

Met gekookt eitje.

Na de koffie nog kort een spel buiten, tussen de regendruppels door.

Mikken maar én punten scoren!

In de roos!

Dat viel nog niet mee, om die droge hap snel weg te krijgen.

Suikerklontjes stapelen.

Opruimen.

De restjes opmaken.

Dan zit het er alweer op. Een lange voorbereiding en in een zucht en een scheet weer voorbij.

Zoals Jongste dan zegt: "Nu moet ik weer een héél jaar wachten!"

To the Point - deel 1 #150

Laat ik vandaag eens To The Point zijn.

Een kort tekst- en beeldverslag van een Fijne Familiedag.

Na een voedzame maaltijd bij Amadeus in Ede, een gezellige avond met Monopoly en bijkletsen, veel te laat in slaap gevallen met het geluid van de kletterende regen op het zolderraam.

's Ochtends de slaapzaal openen en verblind worden door het zonlicht.

Dat is nog eens wakker worden. Goede morgen Otterlo!

Ontbijt met veertig man. Met een lekker croissantje als extraatje.

Koffie met taart.

Allemaal naar Amersfoort.

Daar een City Step- en Vierfiets-tour mét puzzeltocht door het prachtige en gezellig drukke centrum.

Binnen vijf minuten al ernstig de weg kwijt zijn, 

echtelijke twisten, 

meer stilstaan dan steppen.

Maar een fijn zonnetje,

gezellige mensen,

humor,

 kan ons die puzzeltocht schelen.

Terrasjes

Markt

Winkelen

Of met de laatste drie Mohikanen de héle tocht gewoon af steppen en daarbij een heuse selfie maken. 

Bij gebrek aan sleutel, alvast maar een fikkie gaan stoken

en lekker luieren in het gras.

Aan tafel! Voor patat met frikadellen ben je nooit te oud.

Voor een biertje ook niet trouwens.

De traditionele bbq.

's Avonds nog de Quiz, maar daar heb ik zelf geen beelden van kunnen maken.

Tot diep diep diep in de nacht buiten bij het kampvuur gezeten.

Het was een mooie dag.

Vertrekpunt #149

We gaan.

Op naar Otterlo voor het zoveelste jaarlijkse Rademaker Weekend.

Latersz!!

Puntje Gladiolen #148

Het was een bijzondere dag vandaag.
Er vonden twee activiteiten plaats waar ik me bij betrokken voelde.

Allereerst was er de Tour du ALS. Er gingen daar ver weg op de Mont Ventoux 450 mannen en vrouwen omhoog. 
Wandelend, rennend of fietsend. 
Zelfstandig, op de tandem of duofiets.
Gezond en ziek. 
Mobiel en beperkt.

Hij ging ook, met zijn twee broers, zoon, vrienden en heel veel collega's. Samen vormden zij Project C. In de lange periode van voorbereiding wisten ze met allerlei activiteiten en acties ruim 121 duizend euro op te halen.

Dat is heul veul! Maar ook heul erg nodig, omdat er nog zoveel onderzoek naar deze genadeloze ziekte nodig is. De geneesmiddelenindustrie is zuinig met geld pompen, omdat de doelgroep verhoudingsgewijs zo klein is.

Je zal het maar hebben. Dan wordt je gezegd dat je met te weinig bent, dat het dus te weinig klanten oplevert en dat je maar je verlies moet nemen.
Het zal je gezegd worden.

Dus gingen ze omhoog. In de hitte. Overal op de berg aangemoedigd door hun gezin, familie, vrienden en collega's.

Ze waren niet onopgemerkt gebleven met hun gezelschap. Regionale aandacht, een interview voor het AD en 3 dagen uitzending in Hart van Nederland.

Ik volgde het op afstand, maar op de voet. 
Lang leve Social Media.
Ik was veel thuis vandaag, druk met de laatste voorbereidingen van ons komende Familie Weekend.

Had dus alle gelegenheid om regelmatig in te loggen op Facebook, de website, Twitter en de TV.

Zijn motto: "Boven komen doen we. De dood of de gladiolen!"

En boven kwamen ze.

's Avonds bezochten we de aller aller laatste professionele theatervoorstelling in de Vlaardingse Stadsgehoorzaal. Heel veel hebben we daar de afgelopen vijfentwintig jaar voorbij zien komen. Van Nederpop tot Rasti Rostelli. Van Youp tot Ernst & Bobbie.

Het moet dicht. Geldproblemen. Waardeloos.

We hadden een geweldig leuke avond met Veldhuis & Kemper.
Wat de titel van hun voorstelling was?

"Of de gladiolen."

Raar soort toeval, niet dan?

Smulpunt #147

Ik ben geen keukenprinses.

Als in: te gemakzuchtig, niet creatief genoeg, ongeduldig, lui misschien?

Daarbij ben ik ook niet zo avontuurlijk. Ik zal niet snel onbekende dingen uitproberen.

Genieten doe ik daarentegen van de eenvoudigste dingen.

Kijk hier dan. Mijn Koningsmaal van gisteravond, gemaakt van restjes.

Dit hapje maakte ik de dag ervoor. Kind kan de was doen.

Rolletje Danerolles, 
gerookte zalm er op, 
dicht rollen, 
eitje erover smeren, 
5 minuten op 200 graden in de oven.

Lekker man!

Confrontatie Punt #146

Er was TV reclame. Het ging over het feit dat kinderen soms nog tot op latere leeftijd 's nachts in bed plassen. En dat daar gewéldige luiers voor zijn.

Vanuit de keuken riep ik Oudste toe: "Dat ligt gelukkig alweer een hele tijd achter ons hè?"

Waarop hij adrem antwoordde: "Wacht maar. Over 40 jaar loop je ook in zo'n luier."

Oeps. Daar zou hij zomaar gelijk in kunnen hebben..........

Hoogtepunt #145

Hij had weer eens wat. Onze circus-kat.

Hij balanceert regelmatig over de rand van de schutting. Toen hij net buiten kwam, onwennig en wankel. Inmiddels als een volleerd koorddanser.

Nu het voorjaar is gaat het groen uitgroeien. Zo ook de klim-hortensia tegen de schutting. Waar deze nu boven de schutting uitkomt, vormt hij plots een blokkade. Een heuse wegversperring.

We zagen Sjors voor de blokkade twijfelen en broeden op een plan. Hij bedacht een fout plan, maar voerde het toch uit. Hij sprong namelijk zó de tuin van de buren in. Dat is de tuin waarvan wij weten en hij door schade en schande wijs geworden ook zou moeten weten, dat hij daar niet meer zelf uit kan komen.

Na een minuutje of tien hoorden we dan ook een klagelijk gemiauw. Hij riep om hulp.
Ik zag hem niet zo snel, maar hoorde zijn geluid van boven komen.

En ja hoor. Daar zat ie dan. Bovenop de kap van het zonnescherm.
Via het schuurdak was hij daar op geklommen, en richting ons huis geslopen. Daar stond hij nu heel dichtbij. Maar ook zodanig hoog dat hij zelf ook wel kon bedenken dat hij die sprong echt niet kon maken.

Terwijl Wim een trap ging halen, zette Sjors hem in zijn achteruit. Dat kan ie dus ook. Met vier poten achteruit schuifelen. Zo terug naar de schuur.

Uiteindelijk vond hij zijn weg terug naar het juiste huis. Weer wat geleerd!
En ik heb maar direct de hortensia gekortwiekt.

Punt van genieten #144

Op een mooie Pinksterdag.........

.......hadden we een logé, die ons een kookles gaf.

Zó maak je dus heerlijke bacon met scrambled eggs. 

Mmmmm......

De ochtend bracht ik in de tuin door waar een echt voorjaarszonnetje scheen.
Ik strooide er met bloemzaadjes. Het zal mij benieuwen of daar iets fatsoenlijks uit gaat komen.

In de middag gingen we naar de bioscoop. We zagen Kidnep, waar mijn Rotterdamse grote vriend in speelt. Meesterlijk was ie weer. Hatseflats!

Doe mij nog maar zo'n dag.

Mispunt #143

Er was een thuis-voetbaltoernooi voor Jongste en zijn team.
Het werd een beetje sneu toernooi.
Ze waren ingedeeld in een poule van vier.
Daarvan kwamen er twee niet opdagen.
Zucht.
Gelukkig speelden ze toch hun drie wedstrijden.
Maar wel drie keer tegen hetzelfde team.
Ze waren aan elkaar gewaagd.
Speelden drie keer gelijk.
Daarom moest er een beslissende strafschoppenserie komen.

Rete-spannend was het.
Het eindigde een beetje sneu.
Verloren.
Werden ze toch nog mooi tweede van de twee.

Rustpunt #142

Post gelopen.

Man een dagje vrij.

Oudste aan zijn Economie Examen.

Jongste op school.

Raai eens wat? We stapten op de fiets, pen mee, Garmin mee, portemonnee mee. 

In onze eigen woonplaats vonden we twaalf caches, bij bruggen, molens en een kerk.

En zomaar ineens zaten we aan de Maasboulevard. Bootjes te kijken in het zonnetjes op een terras. Met een bord vol lekkers voor onze snufferds.

Echtgenoten. Echt genieten!

Pluk Punt #141

Kijk om je heen.

Soms vind je de mooiste dingen dicht om je heen.

Je moet ze alleen wél willen zien.

En even willen bukken.

En plukken.

Mooi hè?

Overlegpunt #140

Daar zat ik weer. Ik had weer eens een afspraakje met de hematoloog.

Ze was er snel uit. Ze kan nog niet zonder me en wil nog eens met me afspreken.

Het gaat goed met de bloedplaatjes. De waarde was weer iets verder gestegen, nu naar 181. Daarentegen waren mijn witte bloedcellen weer aan de lage kant.
Maar dit is bij mij gebruikelijk, dat deze veel schommelt en vaak laag is. Eén van de kenmerken van mijn auto-immuunziekte.

Ze vindt het vervelend en jammer dat er nog geen definitieve diagnose is gesteld. Aangezien de verschijnselen die ik de laatste tijd aan mijn vinders had (gezwollen, witte verdikkingen, rode verkleuringen, rode kringvormige uitslag, droge huid), precies zo omschreven staan in de folder over SLE, zou ze graag willen dat de reumatoloog er eens naar kijkt.

Echter. Tot mijn grote vreugde zijn deze klachten die ik zo'n twee maanden had, nu op zijn retour. Zo heeft het naar mijn idee geen zin om te gaan. Ze kon ermee akkoord gaan, mits ik direct een afspraak bij de Poli Reumatologie zou maken als de plekken weer beter zichtbaar zijn. Met de opmerking erbij, dat als ik dan geen korte termijn afspraak zou krijgen, ik haar moest inschakelen, want dan zou zij het wel even gaan regelen.

Zo dan. Dat is duidelijke taal.

Voorlopig gaat ze me nog een jaar vervolgen, om in de gaten te houden of er nog een dip gaat komen in de plaatjes. Dit zou niet ongebruikelijk zijn. Over drie maanden bloedprikken en een belafspraak + over een half jaar bloedprikken en een poli afspraak. Mits ik tussendoor geen bloedneuzen, blauwe plekken of speldbloedinkjes constateer.

Even drie maanden pauze dus.

Zorgpunt #139

Slakken.

Van dichtbij prachtige diertjes. 

Maar ze hebben ook hun mindere kanten. 
Ik ben geen liefhebber van de glibberigheid en het slijmerige van ze.
Ze vreten mijn tuinplanten op.
Door hun grote voorkeur voor hosta's kan ik deze niet houden. Zelfs niet in een pot.

Nu de buitentemperatuur oploopt, komen ze overal vandaan. Vooral op natte dagen als vandaag zetten ze met zijn allen de pas er in.
Verzamelplaats is dan bij ons thuis.
Lijkt het.

Overal.

In de borders, de GFT bak, op de tuintafel, in de bloempotten en op het pad.

Als ik met Jongste achterom ons huis verlaat slaat hij keer op keer een kreet. Dat betekent dat ik uit moet kijken, want dan zit er een slak in onze looprichting.
Waag het niet om zijn geschreeuw te negeren, want als hij per ongeluk een kraakje hoort, weet hij wat dat betekent. Dan is er een slak vermorzelt onder mijn schoolzool of fietsband. Hels wordt hij dan.

Net als alle andere dieren, zijn ook de slakken heilig voor hem.

Vandaag nam hij er even vijf minuten de tijd voor. Alle slakken die zich in een gevarenzone bevonden, zette hij vakkundig op veilig gebied neer. Een kleine volksverhuizing dus.

Terug binnen bracht hij me verslag uit:
"Mam, ik heb drie slakken gered. Deze zaten allemaal midden in het pad. Die ene die daar zat - wijzend naar de linkerkant van ons achterom pad - heb ik dáár gezet - wijzend naar de rechterkant. Want weet je, als ik hem aan die linker kant zou zetten, dan zou dat wel heel naaiend zijn. (Het was even wennen, maar ik begin de jeugdtaal van tegenwoordig steeds beter te verstaan.)  Is ie héél lang onderweg geweest om tot daar te komen, zou ik hem weer helemaal terug hebben gezet!"

Tuurlijk schat. Dit was een heldendaad.