zaterdag 31 januari 2015

Middelpunt # 31


Weet je wat ik vind van verjaardagen? Ik vind dat je ze moet vieren tot er confetti uit je oren komt. Andermans verjaardagen dan hè, die van mij hoeven niet zo nodig elk jaar.

Het maakt niet uit of je vijf wordt of vijftig, zoals zij vandaag. Verjaardagen zijn bijzonder. Hoe ouder ik word, hoe minder ik het vind als mensen doen alsof hun verjaardag niets bijzonder is. Dat is het wél, namelijk. Het is bijzonder dat je weer een jaar vol zonsondergangen hebt gezien. Je je kind(eren) weer groter hebt zien worden. 

Weer een jaar. 

Het vieren hoeft niet altijd groots, klein houden is ook mooi, maar vier het leven. 
Dat hebben we gedaan vanmorgen. Twaalf vrouwen, allemaal op een zeker moment haar leven binnen gewandeld.
Ik ken ze allemaal. Van de vriendschap die onze mannen al heel lang hebben, van de voetbal, De Vonk, het schoolplein, de buren. Nooit eerder zag ik ze allemaal tegelijk. Vanochtend wel.

Zelf had ze deze dag geen zin in gedoe. Geen gesleep met boodschappen, extra opruimen en schoonmaken van haar huis, in de keuken staan om eten voor te bereiden. Want dit betekent ervoor zorgen dat anderen een leuke dag hebben, terwijl er maar eentje daar recht op heeft.

Geen groot feest dus, maar vieren zullen we.

Want ja, we zijn blij dat zij een halve eeuw geleden geboren is. Dat zij er is maakt het leven leuker.
Dus er kwam een plan voor een verrassingsontbijt. In net-uit-bed-kleding, met een coupe-in-de-war en hoofd nog in de kreukels, stonden we tegen negen uur ineens zingend in haar keuken. We hingen ballonnen op, puzzelden een campingtafeltje in elkaar, legden kleedjes en servetten op de tafels, vulden ze met lekkers en schonken de glazen en bekers vol. Binnen de kortste keren konden we zitten. Zij was het middelpunt.

Vieren zullen we.

Er werd gepraat en gelachen. Er werden cadeautjes uitgepakt en borden gevuld. Er kwamen bloemen met een gedicht en zingende kaart. Foto's werden gemaakt, maar die blijven in besloten kring. Behalve die ene hier boven dan. Beloofd.

Het was een leuk feestje. We hebben het leven gevierd, want daar is het voor. 
Wéér een jaar.

vrijdag 30 januari 2015

Afvalverzamelpunt #30


Voor de tweede keer deze week hadden we een monteur op bezoek. Dit keer voor het onderhoud aan de verwarmingsketel. Buiten het jaarlijkse onderhoud hadden we volgens meneer héél hard een nieuw expansievat nodig en ook nog een ontluchtingssysteem of slangetje of onderdeeltje. Weet ik veel. 
Wat mot dat mot, dus vervangen en herstellen die handel. De ketel moet gewoon goed zijn werk doen, want kou is mijn grootste vijand.

Toen de rekening betaald en meneer uitgelaten was, dook ik het hok in om hem weer in te ruimen.

Toen zag ik dit.
Deze monteur heeft blijkbaar dezelfde cursus gevolgd als die meneer van de glasvezels. Ook hij heeft zijn klus-afval achtergelaten in een plastic zakje. Keurige lui hoor.

donderdag 29 januari 2015

Hagelpuntjes #29


Het was een wisselvallige winterdag vandaag.

In volle verwachting openden we vanochtend de gordijnen. Er was hier echter geen sneeuwvlokje te zien. Geen witte straten en struiken.
De vroege nieuwsuitzendingen stonden bol van de filemeldingen. De rest van het land werd er blijkbaar wél door geteisterd.

Later op de ochtend en ook in de middag waren er flinke hagelbuien. Er viel veel in korte tijd. Al die hagelpuntjes bij elkaar kleurden de grond voor even wit. Even maar, want zodra de zon zich weer liet zien verdween het zo snel als het gekomen was.

Vanavond begon het hier dan toch ook plots te sneeuwen. Lag er ineens een witte laag buiten. Ook geen blijvertje, want de straten zijn na een paar uurtjes alweer schoon.

Een wisselvallige winterdag. Afgesloten door een wellicht verwarde 19 jarige jongeman. Het zou me niet verbazen als hij (te) veel voor zijn kiezen heeft gehad de laatste tijd. Dat er een complottheorie in zijn hoofd is gaan huizen. Waanvoorstellingen. Een psychose misschien. Enorme storm in zijn hoofd. Bij hem blijft het voorlopig heel lang winter.



woensdag 28 januari 2015

Bijpunten #28


We hadden elkaar al te lang niet gezien. Hij had iets voor me - waarover later meer.
Of de kapper ook open was, had hij gevraagd. Inmiddels heb ik twee vaste klanten, waar hij er eentje van is. 

Een klein half uurtje voor onze afspraak struikelde ik ons huis binnen, met 2 volle boodschappentassen en 1 tasje met verjaardagscadeautjes. Nog even snel alles opruimen, een broodje eten en ik zou er klaar voor zijn.

Had ik al gezegd dat het hondenweer was. Enorme wind met slagregens. Je kunt er hier in Schiedam je klok op gelijk zetten. Als Wim zo ongeveer naar zijn werk moet, slaat het weer om en krijg je van dit kl*te-weer. Echt hoor. Altijd. Voor zijn gevoel dan.

"Wil jij me niet even brengen?" Ja hoor, als ik geen taxichauffeur had willen wezen, had ik gewoon een vak moeten kiezen. Dus daar ging ik weer, nog steeds zonder broodje.
Ik zat er niet over in dat mijn klant zo op de stoep kon staan. Bij Oudste op school vallen de laatste tijd namelijk meer schooluren uit dan dat er doorgaan. Ach, hij kan het missen *not*. Hij was dus thuis om de voordeur open te doen.

Na de taxirit en een broodje begon ik aan het klusje. Het begint er hier steeds meer op te lijken. Tondeuse, kapkleed, nekhaar-borstel. 

Bijpunten. Rare uitdrukking is dat eigenlijk. De puntjes gaan er toch juist af?
Binnen een half uur zag hij er weer strak uit. Ontdaan van zijn witte nesthaar. Net op tijd, want de accu was leeg en aan de oplader wilde hij het niet echt blijven doen. Voor het zelfde geld was ik pas op de helft geweest.

dinsdag 27 januari 2015

Afvalverzamelpunt #27


Ons gezin is een team. Dus doen we dingen samen en wordt iedereen geacht zijn steentje bij te dragen. Zo gaat dat nou eenmaal, als je bij elkaar hoort.

Daarom zet Oudste de GFT bak op straat, af en toe.
Zet iedereen zijn eigen bord/bestek/beker na het eten in de keuken, liefst in de vaatwasser.

Hangt Jongste zijn jas op de kapstok, met zijn schoenen daaronder.
Gaan de gedragen onderbroeken in de wasmand en blijven ze niet liggen waar ze uit gedaan zijn. Meestal.
De broers letten als het zo uitkomt op elkaar, als wij ouders beiden even niet thuis zijn.
Ze ruimen aan het eind van elke dag hun spellen en controllers op waar dat hoort. Als ze het niet vergeten.

Eerlijk gezegd vind ik hun bijdrage minimaal.
Zelfs dat gaat niet altijd zonder slag of stoot. Oh, wat is de verleiding dan veel te vaak groot om het gewoon maar even zelf te doen. Dan gaat het sneller, beter en zonder gezeur.

Want tja, ik snap natuurlijk ook wel dat het veel te mooi weer is om binnen te zijn. En dat dit ook makkelijk straks kan in plaats van nu. Dat dit valt onder 'kinderarbeid'. En dat niemand op school, echt he-le-maal niemand zulke STOMME dingen hoeft te doen, en nu we het daar toch over hebben, dat IEDEREEN allerlei dingen mag die van mij niet mogen. Ik ben echt vet flauw.

Maar ja.

Als je kinderen met hun voeten op de grond wilt houden, dan moet je af en toe wat verantwoordelijkheid op hun schouders leggen.
Zo is dat nou eenmaal. Ik oefen nog even door met ze.

Waar wil ik eigenlijk naar toe vandaag?

Dat hele opruim-ding-en-gedoe, dat is bij die mannen van gisteren best heel goed gelukt. Je weet wel. Van die glasvezelaansluiting.
Nadat ze weg waren zag ik op het gangkastje het zakje liggen van bovenaan dit bericht. 

Ze hadden blijkbaar instructies gehad. Een paar dagen voor heel veel geld met elkaar op de hei gezeten, voor teambuilding, afstemming, doelbepalingen en kwaliteitsafspraken. Hele flappen met actiepunten hadden ze volgeschreven. Dit was er ééntje van.
"Ruim je eigen rommel op en laat het netjes achter in een afsluitbaar zakje."

Keurig hoor. Nu nog de baggerzooi opzuigen een volgende keer graag.

maandag 26 januari 2015

Aansluitpunt #26


Schiedam gaat aan de glasvezel. Elke woning wordt gratis aangesloten op het glasvezelnetwerk. Of je er in de toekomst, nabij of verder weg, gebruik van gaat maken is aan de bewoners.

Enkele maanden geleden werd in onze wijk de bekabeling in de straten in orde gemaakt. Alles lag open, autovrije straten, overal opbrekingen, omleidingen en zand. 
Maandenlang stak er buiten een groen kabeltje vlak naast de voordeur omhoog.

Vandaag kwamen de Brabanders terug, om de aansluiting in huis te verzorgen. Dus weer de bestrating van de voortuin deels open, kruipluik open, gedoe onder de grond en in de meterkast. Maar dan hè.......voila!

We zijn aangesloten.
Actief is het nog niet. De verwachting is dat in maart van dit jaar dat wél het geval is. 
We kijken er naar uit.

zondag 25 januari 2015

Wedstrijdpunt #25


Een belangrijke dag vandaag, in het leven van een Randstedelijke voetbalsupporter.
De klassieker werd gespeeld. Alleen zagen zij hem pas vanavond om 19.00 uur en niet op het moment van spelen.
Bijzonder toch? Wat kan er nu nóg belangrijker zijn dan Ajax - Feyenoord?

Eén ding. Een wedstrijd van Sparta.
Ik kan me voorstellen dat elke gemiddelde sportliefhebber hier niets van begrijpt. Want bij Sparta vallen de laatste jaren weinig hoogtepunten te beleven.
Toch gingen ze. Trouw aan hun eigen kluppie. Tegen beter weten in.
De eerste thuiswedstrijd van de nieuwe trainer/coach Pastoor. Ze hebben veel vertrouwen in hem en willen zien of er nu al veranderingen en verbeteringen in het elftal zichtbaar zijn.

Ze werden verwend. Met een overwinning, drie wedstrijdpunten en zes (!) doelpunten. Zo zie je ze niet vaak op het Kasteel.

Het maakte het onverdiende gelijkspel van grote broer Feyenoord voor hen méér dan goed.

zaterdag 24 januari 2015

Toetspunt #24


We hebben taart. Ja, alwéér.
Hier in huis hebben we een deal. Als iemand thuiskomt met een tien voor een SO, repetitie of toets, dan is er taart als beloning.
Jongste scoorde er deze week ééntje met een Engels woordjes SO. Hij koos voor kwarktaart, voor in het weekend. Zo is het gekomen.


"Good things come to those who bake."

vrijdag 23 januari 2015

Keuzepunt #23

~ De lege aula van het STC, na afloop van een presentatie ~

Vandaag sloot hij zijn tweede toetsweek van dit jaar af. Maandag gaat hij op school zijn leerproces van de afgelopen drie-en-een-half jaar en zijn visie op zijn nabije toekomt presenteren, in aanwezigheid van iemand uit het Economisch bedrijfsleven. Komende maanden volgt er dan nog een derde toetsweek en de landelijke MAVO examens.

Genoeg te doen dus nog en voldoende mogelijkheden om zijn slagingskans groter te maken dan die op dit moment is.

Niet volgens plan, maar wel helemaal passend bij hem, heeft hij het er het eerste halve schooljaar goed van genomen. Maakopdrachten hield hij bij, maar leren heeft hij niet veel gedaan. Zeker te weinig om een ruime cijferlijst neer te zetten. Alles hangt tussen de 5,2 en 6,5.
Zorgen hoeven we ons daar niet om te maken, zegt ie, want dat gaat allemaal best goed komen.

Hij heeft ook serieus veel meer met zijn neus in de boeken gezeten afgelopen twee weken. Hopelijk betaalt dat zich uit.

Intussen moet hij en moeten wij ons voorbereiden op de tijd die komen gaat, mocht hij dit schooljaar zijn diploma halen. Hij staat voor een keuzepunt. Dan ben je dus vijftien-en-een-half en moet je weten welke vervolgopleiding je wilt gaan doen. Moet je weten binnen welke sector en beroepsgroep je je geld wilt gaan verdienen.
Als je weet wat je leuk vindt is er een woud aan opties.
Als je niet weet wat je leuk vindt is dat woud er ook, bijna ondoordringbaar.

Met behulp van zijn opa en zijn kapmes is hij om zich heen gaan hakken. Er ontstond langzaam een begaanbare weg, met nog tal van zijpaden. Eén voor één sloot hij ze af. Het werd steeds overzichtelijker. Op een dag kon hij zelfs zonder routebeschrijving de juiste richting vinden.
Er vormde zich een idee in zijn hoofd.

Vandaag bezochten we de open dag van het STC, het Scheepvaart en Transport College. Een prachtig sfeervol gebouw, op een bijzondere locatie in Rotterdam. We luisterden onder andere naar de presentatie over het MBO Manager Haven Logistiek. 
Nog voor de spreker uitgesproken was, fluisterde hij me toe "Ik ben er wel uit hoor". 


"You don't always need a plan.
Sometimes you just need to breathe.
Trust.
Let go.
And see what happens."

donderdag 22 januari 2015

Rustpunt #22


Voor hem is het een crime.
Als dagelijks de wekker om 4.40 uur gaat, is dat echt vroeg hoor. Ook donker, koud, stil. Eenzaam.
Om de week heeft hij zo'n werkweek. Afzien is het en aanpassen. Voor het avondeten een uurtje slapen en 's avonds vroeg weer onder de wol. Weinig tijd voor sociale contacten, want welke darter bijvoorbeeld gaat voor middernacht naar huis en drinkt geen biertje? Ik ken ze niet.

Voor mij kleven er zéker voordelen aan deze werkweek, Zo kunnen we met zijn vieren aan tafel de maaltijd eten, die hij meestal gekookt heeft. Ik kan dan al voor etenstijd een deel van de post sorteren of Jongste helpen met huiswerk. Hij helpt mee de tafel weer afruimen en zorgt er meestal voor dat de keuken aan kant komt. Ik hoef niet élke keer mee naar de voetbaltraining en daar een uur op een koud veld of in een ongezellige kantine rondhangen - of mijn tijd verdoen, zo voelt het ook wel eens. Er is minder haast en ik zit niet pas tegen tien uur met een eerste kopje koffie uitgekakt op de bank.

Wat een  heus cadeautje was? Dat hij vanavond na het eten tegen me zei: ga even lekker op de bank liggen joh.........
Jongste pakte mijn camera en knipte dit plaatje. Een rustpunt op de dag.

woensdag 21 januari 2015

Hij maakte zijn punt #21


Oudste knapt op. Hij begint langzaam wat meer eetlust te krijgen. Snoepen tussen de maaltijden door, doet hij nog niet erg. Maar zijn zin in lekker eten neemt toe.
Na de Shoarma heeft hij al Turkse Pizza en een Pannenkoek op. Gisteravond vroeg hij of hij vandaag uit school Frikadel Broodjes mocht halen. 
Ja hoor, dat mocht. Alleen had ik op dat moment geen cash geld meer in mijn knip. Maar gelukkig was daar dan Pa die zei dit wel te hebben.
Vervolgens vergat ik het allemaal weer, zoals ik de laatste tijd wel meer vergeet.

Maar gelukkig is daar dan Pa. Hij staat deze week om 4.40 naast zijn bed en wist het zich te herinneren. 
Ik was vandaag zo'n twee uur later uit bed; wat een rijkdom. Mijn oog viel direct op het briefje dat op de eettafel lag.
Meteen was duidelijk dat ik niet als tweede maar als derde persoon uit ons gezin op was gestaan.

Jongste was me voor geweest en hij had zijn punt gemaakt.

dinsdag 20 januari 2015

Oplaadpunt #20


Ik zie ze steeds vaker. Je kunt er je vervoersmiddel elektrisch opladen.
Had ik hier maar zo'n oplaadpunt. Ik kan wel een beetje lading gebruiken aan het eind van deze dag.
Slaap lekker allemaal...........

maandag 19 januari 2015

Toppunt #19


Sjors heeft een redelijk vast dagpatroon.
Hij slaapt aan een voeteneind, tot er een eerste wekker gaat. Dan kruipt hij naar boven, waar hij als hij aangehaald wordt, neerploft in het kuiltje van je arm.
Als de laatste het bed verlaat, gaat hij mee naar beneden en gaat midden in de keuken zitten. Tot hij iets te eten krijgt. Daarna wil hij graag als eerste het huis verlaten. In het stikdonker gaat hij de tuin in voor zijn eerste ommetje van de dag.
Vaak slaapt hij de hele middag, om in de avonduren weer actief te worden en buiten te gaan schooieren. Als hij weer binnenkomt, vindt hij het tijd voor actie. Via de stoelleuning springt hij in de open kast en grist daar een speelgoedmuis van het schaaltje. Dan begint zijn favoriete spelletje.
Wij gooien de muis richting keuken, hij sjeest er achter aan, pakt de muis, brengt hem terug bij ons en wacht tot deze weer wordt weg gegooid.

So far so good.

Toen Wim vanmiddag thuis kwam was Sjors niet aan het slapen, maar liep hij al buiten. Hij schoot weg toen Wim in zijn blikveld kwam. Dat doet ie anders nooit! Het gepiep verraadde waar hij het zo druk mee had. 
Ik kan daar slecht tegen. Zielig man. Het muisje werd gebruikt als voetbal, werd door de lucht gesmeten, mocht even het idee hebben dat hij vluchten kon, maar werd dan snel weer in zijn kraag gevat. Ik stond in de open schuifpui en werd er akelig van.
Toppunt was wel toen Sjors met muisje in zijn bek een sprint richting schuifpui nam. Hij zou toch niet echt denken dat ik nu ook met hem ging apporteren? Net op tijd kon ik de pui sluiten.

Dit was muis nummer drie. Ik weet dat het de natuur is, maar kan er niet aan wennen.

zondag 18 januari 2015

Raakpunt #18


Wij kijken allemaal televisie, maar hebben onze eigen interesses.
Jongste kijkt steeds minder. Hij vindt het veel leuker om via Youtube collega-gamers te volgen.
De andere twee mannen volgen graag de ontwikkelingen op sportgebied. Bijna dagelijks is er òf voetbal òf darten te zien, dus dat staat meestal op 's avonds.

Zondagavond is anders. Op vermaakgebied hebben we een raakpunt gevonden.
Dan sluiten Wim en ik gezamenlijk het weekend af en bereiden ons rustig voor op de nieuwe week die komen gaat. Dat doen wij met 'Boer Zoekt Vrouw'. We gniffelen, verbazen en vergapen ons. Net als die andere zoveel miljoen kijkers.

Niets menselijks is ons vreemd.

zaterdag 17 januari 2015

Taartpunt #17


In mei gaan we weer op Familie Weekend. Met een aantal nichten en een aangetrouwde nicht, proberen we een leuk programma te maken. Daarvoor komen we enkele keren bij elkaar om zaken kort te sluiten.
En bij te praten.
Te lachen.
Taart te eten.

Ik probeerde iets nieuws; een Cookie & Creamtaart. 
Lekker eenvoudig. Zo strak als op het plaatje kreeg ik hem niet. Het bleek uiteindelijk ook maar een miezerig kleintje te worden. Niet alle meiden wilden snoepen.

Dus de mannen in huis mogen vandaag de restjes opeten. Allemaal een taartpuntje.

vrijdag 16 januari 2015

Keerpunt #16


Dinsdagmorgen vroeg belde school van Oudste. Of hij naar huis mocht, want hij had zo'n last van zijn maag. Natuurlijk mocht dat.
Hij was lamlendig, zonder er echt een naam aan te kunnen geven. Maar hij had de hele dag een enorm vol gevoel. Wilde niet eten en drinken. Niet vooruit te branden.
Dat bleef zo tot en met gisteravond. Heel vreemd, want in normale doen is hij een hol vat. De gezonde dingen onder lichte dwang en de chocola, toetjes, chips en limonade zonder aandringen. De hele dag door hoor ik zijn voetstappen richting keuken. Als er vloerbedekking had gelegen, zou het pad uitgesleten geweest zijn. Het geklik van de snoepla, het openen van de koelkast en het sluiten van het deurtje waar de chips achter ligt. Ik herken het uit duizenden.

Nu wilde hij he-le-maal niets.

Ik kreeg vandaag al de indruk dat er ineens vooruitgang in zat. Zijn praatjes en de kleur in zijn gezicht kwamen terug.
Eind van de middag wist ik het zeker. "Weet je waar ik zin in heb mam?"

Een terugkerend ritueel. Na een ziekteperiode met weinig eten, weet ik dat er een keerpunt is als hij vraagt om een patatje van Bram, een milkshake van de Mac of een Broodje Shoarma.
De allereerste keer keek ik hem aan of ik water zag branden. "Wat dacht je van thee en een beschuitje?"
Vond ie niks en omdat ik reuze blij was dat hij überhaupt weer eens iets wilde eten, gaf ik toe en ging ik het halen.
Inmiddels maakt hij er genadeloos gebruik van. Dus at hij vanavond met een big smile zijn lievelingseten.

Moeder spint. Want het kuiken is weer beter.

donderdag 15 januari 2015

Ananaspunt #15


Ik ben geen geweldige fruit eter. De aanbevolen twee stuks per dag, haal ik niet.
Puur luiigheid. Het schoonmaken ervan vind ik zo'n gedoe.
Erg hè?

Voor mijn verjaardag kreeg ik van Wim een blender. Zoals dat vaker gaat bij ons.
Ik verzon een cadeau. Ik deed vooronderzoek. Ik koos er eentje uit. Ik bestelde hem, heel modern, via internet. Ik betaalde hem. Van zijn rekening, dat dan weer wel. Ik nam het pakje van de bezorger aan bij de voordeur. Ik zette het in de gang.

En wachtte. Ik werd jarig. En ik wachtte.
Na twee dagen vroeg ik hem of het misschien een idee was dat hij het me zou geven?
Zijn vraag: "Moet ik het nog inpakken?" Bloedserieus was ie.

Nu ben ik super blij met het cadeau. Heb er al veel mee geblendert - nieuw Nederlands woord.
Er liggen tegenwoordig allerlei fruitsoorten in de schaal die ik van mijn leven nog niet had gekocht. Mango, avocado, citroen, ananas.

Er wacht me een uitdaging. De schil moet er vanaf. Nooit te oud om te leren.

"Love is like a pineapple. Sweet and undefinable."

woensdag 14 januari 2015

Raar maar waar

Even een kort bijpraat blogje over de ontwikkelingen deze week.

Maandag zat ik bij dermatoloog v.d. Willigen aan zijn bureau.
Op de verwijsbrief van de reumatoloog stond:
"ITP leucopenie
onvoldoende kenmerken SLE
nu huidafwijkingen vingers en tenen
(huid) vasculitis?"



Hij schrok zichtbaar van de verkleuringen met name aan mijn voeten.
"Zo zo", zei hij toen hij de verdikkingen en wondjes aan mijn vingers zag.
Hij wilde wel geloven dat dit erg lastig was.
Een duidelijk geval van vaatkramp / vaatspasmen met als gevolg wondjes.
Klassiek Syndroom van Raynaud.

Normaliter zou hij direct lichttherapie voorschrijven. Daardoor gaan de vaten zich verwijden, met een betere doorstroming tot gevolg en ook betere wondgenezing en voorkomen van nieuwe wondjes.
Maar.
Omdat ik verdacht word van SLE durft hij dat in mijn geval niet aan.
Lichttherapie is de enige vorm van behandeling.

Blijft over leren omgaan met, en voorzorgsmaatregelen nemen.
Zoals warm kleden, handschoenen en thermosokken dragen.

Omdat ik er al zolang mee bekend ben, geen nieuws voor mij. Ik loop zelfs in huis met handschoenen aan en rijd er mee auto. Draag dubbele kleding, een extra warme col, altijd pantoffels en soms zelfs een muts in huis.
Mijn elektrische deken is mijn grote vriend.

Jammer dat hij niets aan de wondjes en verdikkingen kan doen. Ik ga me beraden of ik wellicht in overleg met een homeopaat met natuurlijke middelen, hier toch iets mee kan. 

De dermatoloog was ook onder de indruk van de schilferigheid van mijn linker voetzool. Dat wat al langere tijd door alle collega-artsen weg gepraat werd onder het motto 'komt van de prednison', 'gewoon een beetje droog', 'smeren maar' of er werd niet eens aandacht aan geschonken.
Nu werd mijn zool kaal geschraapt, in een potje gemikt en gaat het op kweek. Zou wel eens een schimmel kunnen zijn.
Hebben we net december gehad, blijk ik straks Amerigo onder mijn voet te hebben.



Eind van de maand belt hij me over de uitslag. Ik vind het een erg prettige man. Die wil ik nog wel eens zien. Of toch liever niet?

Het telefoontje dat ik van de hematoloog op maandag zou krijgen, kreeg ik uiteindelijk dinsdagmiddag.
Ze was kort. Zoals altijd.
De laatste keer waren de bloedplaatjes 182, Nu 167. 
Ze zei dat het hele bloedbeeld keurig was. Alles goed.
Ik zie u op achttien februari want die afspraak hebben we staan.

Ternauwernood kon ik nog vragen hoe dit te rijmen is met de forse speldbloedinkjes van vorige week. Haar reactie: de bloedplaatjes zijn goed. Dat is mijn aandeel.

Met andere woorden: wat kan mij het schelen. Ik heb het in elk geval niet gedaan.

Rare wereld toch, van die specialisten. Een onverwachte uitslag dus, maar daarom niet minder fijn.

Rustpunt #14


Een bijzonder moment. 

Want.

Hij maakt huiswerk.
Hij doet het alleen.
Hij heeft zijn tablet los
Hij heeft geen "oortjes" in.
Hij blijft op zijn stoel zitten.
Hij houdt zijn waffel even.

En dat allemaal voor een minuut of tien. 
Die tafel midden in de kamer: een rustpunt.

dinsdag 13 januari 2015

Afwateringspunt #13



Mijn fiets kon hier even droog staan.

Veel regen en wind.

Het viel vandaag niet mee om alle post droog in de brievenbussen te krijgen.

maandag 12 januari 2015

zondag 11 januari 2015

2000-kilometer-punt #11


Ik bereikte het tweeduizendkilometerpunt.



Ik rende langs weilanden vol koeien en schapen

Ik rende over eindeloos lange paden, vaak windje tegen

Ik rende over zebrapaden, terwijl weinig vooral vrouwelijke automobilisten afremden

Ik rende langs bloeiende rozenstruiken en velden vol sneeuwklokjes

Ik rende ook wel met tegenzin

Ik rende soms vol overgave

Ik rende door rustige woonwijken

Ik rende in het donker over de Slimme Watering

Ik rende met verlichting om; een kerstboom is er niets bij

Ik rende langs tractoren die het hooi van het land haalden

Ik rende langs rinkelende trams

Ik rende door bossen en over dijken

ik rende de bruggen op en weer afIk rende langs aanspringende straatverlichting

Ik rende tot mijn gedachten allemaal langzaam waren weggedreven uit mijn hoofd

Ik rende terwijl de regen langzaam verdreven werd door de zon


Ik rende langs geknotte wilgen

Ik rende langs stoplichten

Ik rende langs slootjes

Ik rende alleen

Ik rende samen


Ik rende in vakantieparken

Ik rende tot mijn hart bonkte in mijn keel

Ik rende langs sportvelden

Ik rende langs zwanen die 'hun' fietspad verdedigden

Ik rende naar huis

Ik rende in totaal al tweeduizend kilometer

Ik verbrandde daarbij 261 hamburgers; best veel hè?

zaterdag 10 januari 2015

Middelpunt #10



"Het is geen echt feest, als de goochelaar niet is geweest."

Ze is veertig geworden en haar dochter negen. Alle reden voor een feestje. Zij waren de hoofdpersonen.
Maar tussen zes en acht uur werd alle aandacht opgeëist door Jerry. Gedurende twee uurtjes was hij het absolute middelpunt. Hij was ècht goed, vingervlug, verrassend, humoristisch en erg vermakelijk. Zelden zo'n goede goochelaar in het wild rond zien lopen.

vrijdag 9 januari 2015

Hoogtepunt #9


Wat zal ze gedacht hebben vanmorgen toen ze naar haar werk ging?
"Laat ik de auto maar nemen, er wordt wat regen verwacht."
Ze had een bespreking, waarvoor ze er onberispelijk uit wilde zien. Ze twijfelde tussen haar broekpak met suède laarsjes, of haar kokerrokje met naaldhakken. De fiets was dus geen optie. Ze wilde graag droog overkomen. Het werd de auto.

Daar moest ik aan denken toen ik deze auto in een enorme plas zag staan aan het einde van de dag. Niet zomaar een plas. Nee. Helemaal omringd door water stond hij daar.

Eén ding wist ik zeker. Wat ze ook aangetrokken had die ochtend, die ging geen droge voeten houden vandaag.
Want het water had een hoogtepunt bereikt.

donderdag 8 januari 2015

Het zal toch niet.

Net nu het weer lekker met me gaat.

Vandaag had ik een afspraak met de reumatoloog. Een half jaar na de laatste. 
Vooraf schatte ik in dat het een afsluitend bezoek zou worden. Maar het liep anders.

Je kent de opmerking vast: zorg dat je schoon en heel ondergoed draagt, want stèl dat je onverwacht in het ziekenhuis belandt. Check. Onder dit hoofdstuk past ook: stèl dat de dokter je wilt onderzoeken, zorg dan dat je gladde benen hebt. In de zomer geen probleem, maar in de winter wil ik daar wel eens wat minder secuur mee omgaan. Niet dat je er vlechtjes in kan draaien hoor. Ook niet dat kort-maar-toch-gedekt is. Maar niet altijd zonder stoppels zal ik maar zeggen. Gisteren aandacht aan besteed. Check.



Vanochtend zag ik het al snel. Puntbloedinkjes aan beide onderbenen. Holy shit.
Te verklaren, doordat ik recent mijn benen had geschoren. Maar natuurlijk niet normaal dat de huid daarop reageert met bloedinkjes. Het is niet zo erg als tijdens mijn ziekenhuisopname, want toen verergerde het in de loop van de dag zichtbaar. Nu lijkt het zich te herstellen en vermindert het langzaam.

Ik vond het wel voldoende aanleiding om vanochtend contact te zoeken met de Poli Interne Geneeskunde om te overleggen of bloedprikken, eerder dan zoals pas gepland voor half februari, zinvol zou zijn. Ja. Vonden zij ook. Omdat ik toch bij de reumatoloog moest zijn, direct maar even meepikken. De hematoloog zal het dan a.s. maandag beoordelen en mij die dag of dinsdag daarover bellen.

's Middags aan het bureau van reumatoloog dr. Gerards, hem bijgepraat over het afgelopen half jaar. De spierpijn, rugklachten, depressiviteit, algehele malaise, energieproblemen en aften.
Ik liet hem ook de rode plekjes en wondjes aan mijn vingers zien en vertelde hem van de pijn daar en aan mijn voeten. Even voor Kerst begon het met één plekje en het breidt zich langzaam uit. Herkenning van vorig jaar; daar heb ik toen zeker twee maanden mee gelopen. 
"Het lijken wel blaartjes", zei hij. "Daar moet de dermatoloog naar kijken. Ik wil weten of het een 'vasculitis' is." Ofwel, een vaatontsteking.
Dat zou dan kunnen wijzen op een nieuwe verschijningsvorm van de auto-immuunziekte. Ook wil hij uitgebreid bloedonderzoek, om te zien hoe het er nu voor staat met de reumafactoren en antistoffen die een half jaar geleden aangetoond werden in mijn bloed.



Toen hij hoorde over het geplande uitgebreide bloedonderzoek van Dr. Rayman, was hij heel duidelijk. Niks februari. Nu prikken. "Ik wil nu een totaaloverzicht." Hou ik van, lekker voortvarend.



Dus ik op zoek naar de Poli Interne Geneeskunde, voor overleg. Want dan moet Dr. Rayman maandag een andere beoordeling doen, dan vanochtend telefonisch was afgesproken. 
Met een aantekening aldaar in het systeem, kon ik door naar de bloedafname.
Elf (!) buisjes bloed namen ze er af. Gelukkig lieten ze nog wat zitten, want het gaat hard deze dagen waarin ik ook nog menstrueer.

Aldus.
Maandag a.s. zit ik al bij de dermatoloog. Maandag of dinsdag hoor ik de eerste uitslagen van de hematoloog. En eind van de maand gaat de reumatoloog me bellen voor zijn bloeduitslagen, mits er geen aanleiding is om eerder contact met me op te nemen.

Afwachten maar.

Puntbloedinkjes #8


Daar zijn ze weer. Puntbloedinkjes.
Teken van onheil?

Maandag of dinsdag weet ik meer.............

woensdag 7 januari 2015

Keerpunt #7


Zaterdag ging ik shoppen met Jongste.

Nu hij alweer ruim een jaar gestopt is met judo, vindt ook hij het tijd om weer te gaan sporten. Meer te bewegen dan alleen tien minuten van en naar school fietsen.
Hij denkt het te kunnen combineren met zijn schoolwerk, dus hij krijgt groen licht van ons.

"Ik wil wel weer eens trots op mezelf zijn, als ik iets goeds gedaan heb in het veld. of een doelpunt heb gemaakt. Anders trots dan dat ik nu ben als ik een level met gamen gehaald heb."

Ja ja, het is een kind van deze tijd. Vergroeid aan zijn tablet om naar Youtube filmpjes te kunnen kijken. Geplakt achter een PC of Playstation om te gamen. En dat dan liefst allemaal tegelijk. Televisie kijken doet hij niet meer.

Heel lang zat honkbal in zijn hoofd. Maar enkele weken terug had hij het steeds vaker over voetbal. In de Kerstvakantie nam hij een besluit: hij ging het doen! Terug naar zijn oude kluppie.

Zo kwam het dat hij zaterdag geheel vrijwillig mee naar de stad ging. Als ik tenminste beloofde niet af te zullen dwalen naar allerlei andere winkels en mijn eigen boodschappenlijstje thuis zou laten. Daar kon ik wel mee leven.

Het was geweldig leuk. Leuk om te zien hoe hij smaak ontwikkelt, afwegingen maakt, bewust ergens wél of niet voor kiest. Hij sjokte zelf de winkels door, keek in de rekken en wees aan wat hij mooi vond. Kon beargumenteren wat hij niet wilde of onhandig vond.
Ik genoot. Hield al mijn commentaar voor me en ging met alles akkoord. Met een uurtje waren we klaar. Prima aankopen heeft hij gedaan.
Als bonus koekkruimels voor thuis, en een milkshake voor onderweg.

Hij staat op een keerpunt; hij gaat weer sporten. Vanavond is zijn eerste training.

dinsdag 6 januari 2015

Twijfelpunt #6


Zes januari vandaag. Ik loop met de post aan de overkant van mijn eigen wijk, omdat ik hier een zieke collega vervang.
Bij één van de adressen hangt iets op de voordeur. Dichterbij gekomen zie ik dat het een briefje mét boodschap en goede wensen is.
Héél vriendelijk, dat 'prettige kerstdagen'. Maar het is inmiddels al wél zes januari.

Dat brengt mij dan aan het twijfelen. Een twijfelpunt dus.
Is deze meneer Leen sinds een aantal weken niet meer buiten geweest? Heeft hij niet gezien dat dit er nog hangt?
Of loopt hij graag op de zaken vooruit en wenst hij alvast fijne dagen voor december 2015?

Vrijdag loop ik er weer. Ik ga het in de gaten houden..........

maandag 5 januari 2015

Minpunt #5


Dit is hem. Onze Sjors. Inmiddels acht maanden oud en bijna vijf maanden onze huisgenoot.

Een kat hebben is goed voor je. 
Als er een kat tegen je aan ligt te spinnen, is het leven in orde. 
Een kat ziet je thuiskomen en gaat dan zo voor je voeten op z'n rug rollen. Dat betekent 'ik ben heel blij dat je er bent want ik vind je heel lief'. 
Deze kat gaat als een kleedje in de keuken liggen als hij bedoelt dat het zijn etenstijd is. Reuze handig, hoef je nooit zelf op de tijd te letten. 
Een kat is het toonbeeld van gratie en souplesse. 
Behalve als ie op je tapijt kotst.
Dan niet.
Katten zijn zacht, en warm, en gezellig, en slim, en speels, en mooi. Een kat geeft je huis sfeer. Een kat is goed voor je humeur.

Behalve als het steenkoud in huis is, je net opgewarmd bent in je bed en je de kat hoort spelen met die ene kerstbal die nog op je trap ligt. Dan moet je er uit en voor je beneden bent hoor je het al. Kapot.

Een kat hebben heeft ook minpunten.

zondag 4 januari 2015

Ontmoetingspunt #4


Vandaag was er op De Vonk het Winterfeest.

De Vonk. Een begrip binnen ons gezin.
Voor Wim al sinds zijn jeugd de plek waar hij met vriendjes samen kwam.
Voor ons de plek waar ons samen-avontuur begon. Waar we in de loop van ruim vierentwintig jaar heel wat voetstappen gezet hebben.Ontzettend veel feesten hebben gevierd, Oranje wedstrijden hebben gekeken, pijltjes hebben gegooid en biertjes hebben gedronken. Klaverjassen, gourmetten, verkleedpartijen, verbouwingen, vergaderingen, muziek- en dansavonden. Alles hebben we er gedaan. Oude vrienden ontmoet en nieuwe vrienden gemaakt. 

Met het verglijden van de jaren worden de keren dat we De Vonk binnen lopen wel minder. Inherent aan het krijgen van een gezin. Maar het blijft een fijne en vertrouwde ontmoetingsplaats. Er is inmiddels een hele generatie bijgekomen en de nieuwste dienst zich binnenkort aan.

Het Winterfeest luidt het nieuwe jaar in. Biedt de kans om elkaar een mooi 2015 toe te zoenen. Dus dat deden we.
Er werd een fikkie gestookt, geknutseld, geproost, getafeltennist en gespeeld. Er was erwtensoep, en salades, broodjes knakworst. Ik geloof dat er ook bier en wijn werden geschonken *hik*. Je kon prijzen winnen met de loterij. En er waren allemaal leuke mensen.

De Vonk. Een ontmoetingspunt van en voor vrienden.

zaterdag 3 januari 2015

Dieptepunt #3


De koffie die ze hier schenken is niet het dieptepunt waar ik het over wil hebben. Het gezelschap ook niet.
Evenmin de Bootcamp die we vóór de koffie volgden, in het Staelduinse Bos. Want wat was het leuk om te doen. In een prachtige omgeving.

Maar wat doen twee oude korfbalvriendinnen op zaterdagmorgen half negen in de auto? 
In sportkleding en de regen klettert tegen de ramen. Op weg naar een eerste Bootcamp-ervaring, helemaal in 's Gravenzande notabene. Waarom?

Ik weet nog exact wat ik aan het doen was, toen mijn moeder me belde om te vertellen dat ze een leverpunctie moest laten uitvoeren. Ik herinner me precies waar ik was toen ik hoorde dat Pim Fortuyn was neergeschoten. Ik zie me nog verstard op de bank zitten bij de eerste beelden van de aanslag op de Twin Towers. 

Nooit zal ik vergeten waar ik was toen ik van zijn vrouw hoorde dat hij ALS heeft. Ik wist er al genoeg van om te weten dat het een walgelijke ziekte is, met een gruwelijk verloop. Was altijd al onder de indruk van de billboards langs de weg, en filmpjes die op social media circuleerden ten tijde van de Ice Bucket Challenge.

Nu kreeg het ineens een gezicht.
Ons jeugd korfbalmaatje. Zoveel tijd samen doorgebracht en dingen meegemaakt. Later àl die jaren samen gespeeld in het eerste team van onze vereniging. Hoogte- en dieptepunten gedeeld. De jongen die een échte man was geworden, gezegend met een sterk gespierd lichaam dat hem zoveel bracht, vierenveertig jaar lang. Zijn sportleven en zijn werk.

Ziektes kiezen - gelukkig - willekeurig hun slachtoffers en ik gun niemand ook maar iets van dat alles. Maar ik vind het erg wreed van het leven dat ze hem juist hiervoor "gekozen" hebben en met deze spierziekte opschepen. Hij, die altijd zo zuinig op zijn lichaam was en waarbij juist zijn lichaam en het vermogen om te sporten hem zoveel gebracht heeft. 

Het is verschrikkelijk progressief en onverbiddelijk. Elke keer weer schrik ik van de verwoestende uitwerking. Hobbelt hij eerst rond, even later kan hij niet meer zonder zijn rollator. Vandaag heeft hij twee handen nodig om een glas wijn naar zijn mond te brengen, een week later vraagt hij of je het toastje in zijn mond wil doen. Ik word daar erg verdrietig van.

Niets tegen te doen. Maar iedereen wil zo graag. Iets doen. Daarom is er Project C. 
We hebben gedoneerd. 
Allerlei initiatieven schieten als paddenstoelen uit de lucht. Eén daarvan was deze bootcamp, maandelijks georganiseerd door één van zijn collega's. Dit keer zou de volledige opbrengst naar Project C. gaan. 

Daarom trainden we vanochtend onze spieren. Omdat wij dat nog kunnen.

vrijdag 2 januari 2015

(Verlate) Plaatjes van augustus 2014


Creatief in de keuken.


Het is IKEA tijd. Oudste verdient wat bij door voor mij elke gids van een juiste adressticker te voorzien.



Dan gaat de hele bende de kofferbak in. Want dit is teveel gewicht om met de fietstassen te vervoeren. Het kan natuurlijk wel, maar dat betekent vaak terug naar huis fietsen om bij te laden. Dan kies ik voor een andere oplossing en rijd ik de wijk rond en bezorg vanuit de kofferbak. 



Het groeit en groeit maar. Tijd voor grotere voetbalschoenen. Maar 45 inmiddels.



Een zelfmaak cadeautje voor een jarige. Taart-uit-een-potje.



Hij was ook uit zijn Manchester trainingssetje gegroeid. Dit keer wilde hij er wel eentje van Sparta. Dàt is de ware fan. Géén succes-supporter maar ook steunen in barre tijden. Maat XL inmiddels.



Opa Olifant onderneemt vaak in de vakanties iets leuks met de jongens. Jongste wilde graag weer eens naar het Dolfinarium, dus dat gingen ze doen. 



Hier in de buurt heeft elke gemeente zijn Zomerfeest. Zo ook Schipluiden. Op de zaterdag dat W. en Jongste in Turkije zijn, organiseren ze een wandeltocht van ruim 21 kilometer. Ik heb daar eigenlijk wel zin in. Eens kijken of ik dat aankan, die afstand. Op het laatste moment contact ik mijn hardloop-maatje en zij kan en heeft zin om mee te gaan.



De communicatie over de start van het evenement was niet geweldig, zodat we lang voor de starttijd al aanwezig waren. Nergens een koffietentje open. Tot we er eentje vonden waar we alvast naar binnen mochten en waar ze voor ons gewoon koffie schonken. Als tegenprestatie haalden wij de stoelen van de tafels. 

Deze culinaire reis was hartstikke leuk. Er waren veel fietsers en heel weinig wandelaars. Mooie omgeving. Leuke stops.



Heel veel tijd om bij te praten en nieuwtjes uit te wisselen.



De cappuccino op het terras na de finish was dik verdiend. Een fijne afsluiting in de namiddagzon.



Op de seizoenskaart van W. ging ik met Oudste mee naar Sparta. Het was zowaar een beetje om aan te zien. Maar eerlijk gezegd weet ik nu al niet meer of ze gewonnen hebben.......