woensdag 29 januari 2014

Travel Bug Race

Kerst 2013

Zoals elk jaar zijn ze een dagje bij elkaar. Twee opa's, één vader en twee kleinzoons.
Met elkaar delen ze een hobby. Geocaching.


GeocachingHobby waarbij de ene mens caches verstopt met de bedoeling deze door andere mensen te laten vinden. De hobby bestaat sinds 2000. Er wordt meestal via GPS-apparaten naar de caches gezocht.
In het jaar 2000 kwam de mogelijkheid voor niet-militairen vrij om ook op zoek te gaan.
Afleiding van het Engelse woord:
Geo = aarde
Het Franse woord 'cacher' betekent verstoppen.

Ze mogen zich dus allemaal een Geocacher noemen.


GeocacherIemand met de hobby geocaching. Wordt ook wel kortweg cacher genoemd.
De echte geocacher houdt van alle vormen en soorten caches, dus van micro, small, regular, large tot traditional, multi of mysterie caches en van drive in tot lange wandel- of fiets- of auto-tochten.

De voet van de kerstboom ligt bezaaid met cadeaus. Het kleinste pakje is voor alle mannen samen.
Ik heb voor hen vier Travel Bugs gekocht, allemaal bij elkaar passend, in de kerstsfeer.


Travel Bug (TB)Genummerd voorwerp dat van cache naar cache reist en waarvan de route via het nummer op de site van Geocaching.com is te volgen.

Met elkaar hebben ze vier teams gevormd, met elk hun eigen Travel Bug.
Plan is dat we ze tegelijk op reis laten gaan en tegen elkaar gaan racen.
Kerst 2014 kunnen ze dan met elkaar kijken, welke van de vier de meeste miles heeft afgelegd.



Zo gezegd, zo gedaan.
Tenminste, dat gedaan duurde even. Het hele zaakie moet namelijk geactiveerd worden, opgenomen worden in de grote Geocache Wereld, en elk hun eigen site krijgen gekoppeld aan de eigenaar.
Dat is even werk en kost een bergje tijd.
Het klusje kwam maar niet bovenaan mijn to-do lijstje te staan.
Maar dankzij regelmatig aandringen van één van de Opa's, - ja, straks is het alweer bijna Kerst en liggen ze nóg in de kast, ben ik er dit weekend voor gaan zitten.



Zondagmiddag was het voorwerk klaar.
Met Jongste en zijn logeervriend maakten we een kleine wandeling naar één van de caches van Opa. 



Windas, een mooi plekje vlak bij huis. Want dit zou het startpunt zijn voor de vier Travelbugs.



We wensten ze een goede reis, draaiden de glazen pot dicht en stopten het geheel onder de deksel.
Zo. Dat zit.



En nu is het wachten.


Wachten tot er een Geocacher langskomt die met zijn GPS coördinaten de verstopplek vindt en één of meerdere Travel Bugs meeneemt. Op weg naar een volgende cache, waar ze dan weer worden achtergelaten. Dat kan binnen Schiedam zijn, maar ook buiten de stad. Uiteindelijk kunnen ze zelfs de landsgrens over gaan. Het ligt er maar net aan welke Cacher ze vindt en welke plannen die heeft.

Het is dus een kwestie van toeval, wie er het verst gaat reizen. Geen verdienste. We hebben er geen enkele invloed op.
Maar we kunnen ze wél volgen, want elke verplaatsing wordt geregistreerd en wij krijgen daar meldingen van.


Als de mannen tijdens Kerst 2014 weer bij elkaar zijn, zullen ze inloggen en bekijken wie de meeste miles heeft afgelegd. Jullie gaan daar dan ongetwijfeld iets over horen.

donderdag 23 januari 2014

Vies mopje

Hij is laat. Altijd.
Kan niet zelf zijn tijd bewaken. Heeft geen haast. Nooit.
Dat is op zich best relaxed. Maar vaak ook zó onhandig.

Ik ga daar niet al te veel commentaar op geven. Ik heb er zelf namelijk ook een houtje van. 
Zal niet snel ergens te vróeg arriveren. Denk op het laatste moment nog nèt even tijd voor dat ene klusje te hebben. En kom dan vervolgens net op het nippertje op tijd. Of net niet.
Ben ik niet trots op. Maar allah. Dan ben ik maar bijna perfect - grijns.

Ik probeer hem wel te leren dat dit gedrag consequenties kan hebben. In de hoop dat hij daar dan iets van leert.
Voorlopig werkt dat niet. Bijna alle schooldagen komt hij struikelend op de valreep, of er net overheen, de klas binnen.

Neem vanmiddag. Op het moment dat ik vind dat hij echt NU de deur uit moet, wil hij nog kans maken voor de laatste schoolbel binnen te zijn, is hij zover.
Althans, dat denk ik.
Dan gaat hij naar het toilet, wil in de kamer zijn broek dichtdoen en zijn riem aantrekken, maar moet dan hoognodig iets vertellen. Het is een mini-man, dus kan geen twee dingen tegelijk. Gaat uitgebreid met gebaren en voordoen vertellen en de broek zakt tot onder de knie.
Zit alles eenmaal op zijn plek, ontdekt hij dat er nog geen schoenen onderuit steken. "Mam, waar zijn mijn schoenen?"
Als ik denk dat hij nu weg kan, kuiert hij naar de keukenla om een 'tandenpoets-kauwgompje' te pakken. Zonder kan hij ècht niet naar school. 
Als hij zich omdraait staat daar Frits. Die móet opgepakt en plat geknuffeld worden.
"Mam, waar is mijn jas?"
Eindelijk staat hij dan buiten. Zonder fietssleutel.
"Mam, waar is mijn fietssleutel?"
Naar binnen. Zoeken. Want hij hangt uiteraard nooit aan het reuze handige sleutelrekje.
"Oh ja mam, had ik al verteld dat............"

Op dit punt begin ik onaardig te worden. Kortaf.
Wegwezen jij.
"Hé mam, ken je deze grap al? Het begint met een V en eindigt op Agina."

Ik zet mijn aller woeste gezicht op en bijt hem toe dat ik dit soort grappen helemaal niet leuk vind. Ik draai me om en hou de deurknop stevig vast om het oogcontact tussen hem en mij te kunnen verbreken. Want dan gáát hij tenminste.

Dat doet hij. Hij scheurt weg. Schaterlachend. "Het is Voorpagina, mam!"

Op tijd was hij niet, maar gelachen heeft hij wél.

zaterdag 18 januari 2014

Bedankt lieffie

Picture it.

Zaterdagavond. We zijn in de sporthal, bij een tennistoernooitje met allemaal matties. 
Ik wil vanavond op tijd naar bed en doe dus niet mee. Dit soort avonden zijn erg gezellig, maar ook veel te laat afgelopen.
Vlak voor ik naar huis ga, komt morgen ter sprake.
Twee van hen zullen ook morgen meehollen. De oudste denkt dat ik voor de korte afstand ga, maar hem wordt ingefluisterd dat ik voor de langste ga.
Verrast kijkt hij me aan. Echt?
Ja, echt.

"Wat ga je doen? Twee uur zeker?"
Ik moet erg lachen. "Nee joh, dat kan ik toch helemaal niet."
"Oh, nou 2 - 10 dan toch zeker wel?"
Ik blijf lachen. Hij kijkt me ongelovig aan als ik zeg dat ik zelfs de 2 -20 niet denk te halen.

Uitlopen, dat is mijn doel. En binnen de twee-en-een-half-uur moet dat wel lukken.

Thuisgekomen knoop ik de chip alvast tussen mijn schoenveters.



Jongste slaat me gade. "Hé mam, ga je rennen morgen?"
"Ja."
"Ga je ver?"
"Ja, ik ga best heel ver."
"Ga je dat wel halen dan?"
"Ik weet het eigenlijk niet, maar ik ga er wél mijn stinkende best voor doen."

Toen zei de schat: "Maakt niet uit of je het haalt hoor mam. Ik hou toch van je."

En daar doe ik het voor, morgen.

vrijdag 17 januari 2014

December 2013

Het 'gewone' nieuwe jaar is alweer een paar weken op de rit. Het vroegere opstaan en naar bed gaan is nog steeds wel wennen. Ik ben daar gewoon niet zo goed in. Of beter: te zwak voor.
Hebben jullie dat nou ook? Dat je chagrijnig wordt van het idee dat de vakantie afgelopen is. Omdat het zo heerlijk was, al die ongedwongen tijd samen.
Maar dat daarna de routine van het werkende en schoolse leven toch ook wel weer fijn is.
Terugkijkend op de laatste maand van 2013 kan ik concluderen dat het een lange, gezellige December was.



We maakten een surprise voor Bas, een nieuwe leuke klasgenoot. De laatste, want als er bij ons thuis geen kinderen meer op de basisschool zitten, zal er in December ook niet meer geknutseld worden. Alle mannen hebben er een hekel aan. 
Alle reden voor Jongste om één van zijn kwaliteiten in te zetten. Hij is een meester in het maken van plannen, tot in de kleinste details en dan een ander (lees: mij) aan het werk zetten. Delegeren en de leiding nemen. Kan ie als de beste.

Nog voor de lootjes getrokken waren was hij al voor alle klasgenoten aan het bedenken wat voor passende surprise hij zou gaan (laten) maken. Dus toen Bas uit de hoge hoed kwam, wist hij direct dat hij een fototoestel wilde (laten) maken. En hoe, dat wist ie dus ook al. Basis was: het moet GROOT worden.

En zo geschiedde. Klus geklaard.

Van onze Bazen kregen we lekker snoepgoed.

De verse speculaaskoekjes maakte ik er zelf bij.

Volgens goede traditie hoefde ik op de 5e niet te koken. Dat mocht iedereen mooi zelf doen.


Geen pakjesavond was de bedoeling. Maar omdat de jongens vergaten hun schoenen te zetten, hield ik een aantal kleinigheidjes over, die 's avonds op tafel kwamen. Hoe weinig het ook voorstelde, ze werden er blij van.

De kameraden hielden samen hun boekenbeurt over Meneer Gum. Het leverde een vette negen op.

Even een moment van onoplettendheid. Van de bovenste trede afgegleden en zo bonkerdebonk ruggelings de trap genomen. Dat kan hij. Die man van mij. Landen deed hij op de kattenbak. Hij kon gelukkig ook weer opstaan, zonder botbreuken maar mét enorme schaafplek op zijn rug.


Jongste en Frits deden samen de lichtjes dit jaar.

Het was een gok. Of zeg maar: een soort van Project. De onderste rijen waren gevuld met onbreekbare dingen. Gelukkig.
Hij maakte er namelijk een bende van, onze Boomkat. Eén voor één tikte hij steeds opnieuw de spullen er uit en ging ermee voetballen. De stam zwiepte lustig heen en weer. De stof die ik zo nauwkeurig over de standaard drapeerde, een keer of zeventien per dag, sleepte hij keer op keer mee de kamer door. Ik hoefde me dus niet te vervelen. Het was hier drie weken lang één grote speeltuin.

Er was een lichtjesfeest bij ons in het dorp. Sfeervol, druk en stik gezellig.

We kochten er onze eerste oliebollen en smikkelden ze na afloop thuis op.

Hij was in zijn element tijdens de Kerstviering van school.

Een prominente rol. Met maar één minpuntje.
Hij zat samen met zijn Maria pas helemaal op het eind van de route van het KerstWandelTheater.

Dat betekende lang wachten tot iedereen voorbij was en hij had het zo kouhoud en was het zo zàhàt.

Maar eenmaal opgewarmd en verzadigd door wat schoolkoeken en chocomel, kon hij er weer tegen. Samen maakten we nogmaals de ronde langs alle scenes, dit keer humoristisch uitgespeeld door volwassenen.

Eindigend in de dorpskerk met mooi Kerstgezang. Het was een fijne avond, zo samen.

Dit plaatje maakte ik toen we in afwachting waren van de musical tijdens de KinderKerstnacht. De grote en de kleine man. Een goed stel hoor.

Schoolbasketbal toernooi. De laatste. Want groep 8 hè.

De voorpret van het bestellen van vuurwerk,

 en het uiteindelijke afsteken ervan.

Onze Jongste is enthousiast luisteraar van Radio Schiedam. Hij heeft er favoriete presentatoren. Kent ze bij naam. Sommigen hem inmiddels ook.
Ze waren er aan het eind van het jaar met een actie bezig. In het glazen huis van Schiedam. Non stop uitzenden gedurende een uur of negentig, met non stop beeld via de plaatselijke TV zender. Er stond hier dagenlang geen Nickelodeon aan, maar wél LookTV.

Ze zamelden geld en goederen in voor de Stichting Net Niet Genoeg, ten bate van plaatsgenoten die het minder goed hebben.
Hij wilde er heen. Dus hij ging. Maar niet voor hij de voorraadkast plunderde en zijn portemonnee leegschudde.

Ze waren er allemaal. Henk, Teun, Jan Willem, Patrick, Karel. Vanuit huis kon ik meekijken en luisteren.
Want hij werd geïnterviewd. Live in de uitzending.

Voor alles is een eerste keer. Dus bakte ik er Oudjaarsdag op los. Oliebollen, krentenbollen, churro's, appelflappen én ananasflappen. Ze werden goedgekeurd.

Een mooie afsluiting van 2013.

dinsdag 7 januari 2014

Nieuwjaarsdag = Geluksdag

1 januari 2014

Een heel leeg, nieuw jaar ligt voor ons.
Eén met kansen en mogelijkheden, met vertrouwd maar ook verrassend, verfrissend misschien. Waarschijnlijk ook met verdriet, tegenvallers en verwarring.
We gaan het allemaal beleven en gaan er vandaag vól in.

Op deze eerste januari staat er één ding in de agenda. De Rademaker Nieuwjaarsreceptie. Dit jaar zijn we te gast in Tiel bij het gezin van nicht Jenny - hoe lang geleden is het, dat ik nog Jenneke mocht zeggen?
We pikken aan het begin van de middag Opa Olifant op bij het Zonnehuis, want hij rijdt gezellig met ons mee. 

Dit doet me terugdenken aan de Nieuwjaarsreceptie van 2005, die bij een tante in Assen op touw gezet was. Oudste was toen 5 jaar en Jongste 2. Opa had een spannend plan. 
Hij ging met zijn oudste kleinzoon de trein nemen voor de heenreis en terug zouden we met elkaar in de auto huiswaarts rijden.



Zo gezegd, zo gedaan.
Nooit vergeet ik meer dat dit de eerste kennismaking van Jongste met het wegrestaurant met de M was.




En op de terugweg maakte Opa zelf deze foto's van de achterbank.




Vandaag stopte ik daarom mijn fototoestel in mijn tas. Ik wilde wel een nieuwe foto. 
Van negen jaar later.
Ik ben er weer blij mee.




We rijden redelijk dicht bij onze regio als heel plots het verkeer voor me stopt. Vol in de remmen dus. Dingen gaan dan heel snel. Op allerlei niveaus komen prikkels binnen, die mijn brein snel selecteert en verwerkt. Her en der staan auto's, gelukkig nog wat afstand tot de auto voor me. Om te beoordelen of ik knipperlichten aan zal doen om achteropkomend verkeer te waarschuwen kijk ik in mijn spiegel. Maar het oogt rustig achter me. Weinig verkeer en wat er rijdt vertraagd.
Ik kijk weer en zie in een flits een grote zwarte auto in mijn baan met enorme snelheid op ons af komen. Die heeft duidelijk niet gezien dat hier wat gaande is. Die gaat niet op tijd stil staan. Sh*t!
Ik zeg niets, zie dat er niemand op de baan links naast me zit, geef een dot gas en scheur naar links. Echt net op tijd. We voelen dat het zwarte gevaar ons rechts achter raakt, maar dat doet hij gelukkig maar heel licht. We raken niet uit balans, maar hij des te meer. Hij verandert direct van koers en stevent in één rechte lijn op de vluchtstrook af. Daar waar al een gestrande auto staat. Met een snelheid van zeker 80 kilometer per uur ramt hij hem in zijn linker achterdeur. Wat een klap.
Ik verminder snelheid en in een oogwenk besluiten we door te rijden en niet aan te sluiten op de vluchtstrook om verhaal over de gemaakte schade te gaan halen. Te gevaarlijk. Er komt nog allerlei verkeer achter ons aanvliegen en we willen niet de volgende zijn die door één van hen geplet wordt terwijl wij nog niet uit de auto zijn.
Kris kras staan er auto's op de weg, er ligt een man op de grond, mensen stappen uit. Chaos.

Zo rustig mogelijk vervolgen we onze weg, ons realiserend dat we zojuist ontsnapt zijn. Ontsnapt aan wie weet wat voor ellende. Want achterin, daar zitten die drie mannen van de foto.
Het had zomaar de laatste foto kunnen zijn.

Later op de avond horen we dat vlak na ons de A15 voor uren afgesloten is geweest. Hoe het met de liggende man is, weet ik niet. Hij zou een loslopende hond hebben willen helpen. 
Of er andere gewonden zijn, ook niet. Materiële schade genoeg. Bij ons valt dit uiteindelijk erg mee. Slechts een "ingedeukte streep". We zijn alleen geraakt door de spiegel van de zwarte auto.



Het kan niet anders of er zijn zich heel veel mensen de blubbers geschrokken. Hun jaar had beter moeten beginnen.

Wij zijn ontsnapt. Met geluk.
Gelukkig nieuwjaar allemaal! Wij hebben het al.



woensdag 1 januari 2014

2014

De laatste dag van het jaar is voor mij één van de meest spannende. Als ze alles maar heel houden.

De voorpret begint bij het doorpluizen van de folders, het maken van lijstjes, wegstrepen, er bij zetten, prijzen vergelijken, geld tellen en uiteindelijk bestellen.
Als de buit in huis is, wordt van zolder het restant van vorig jaar erbij gehaald. Dan worden de schatten bewonderd en porties gemaakt.



Dinsdagmorgen zie ik de zon buiten opkomen. Nog voor de dageraad loop ik mijn wijkje, want ik wil niet tussen de rondspringende rotjes zijn. Ook wil ik weer thuis zijn als de mannen om 10 uur op pad gaan.

De rest van de dag sta ik veelvuldig voor het raam, te hopen dat alles ook dit jaar met iedereen weer goed gaat. Dat ze écht voorzichtig zijn, écht goed op elkaar zullen letten, écht niet stoer gaan lopen doen en hun brilletje ophouden.





Ter afleiding ga ik bakken.
Voor alles is een eerste keer. Dus bakte ik er op los.
Oliebollen, krentenbollen, freestyle churro's, appelflappen én ananasflappen.



De lat lag hoor.
Elke keer als de mannen een kijkje kwamen nemen horde ik háár naam.
"Hincka is ook weer aan het bakken, die van Hincka zien er niet zo donker uit, die van Hincka zijn veel mooier rond, bij Hincka hebben we met zijn allen geproefd."



Uiteindelijk kreeg ik een heel mooi compliment van ze, nadat ze op twee na de hele serie van het eerste pak beslag binnen no-time opgesnarfd hadden.





"Ga nog maar even door hoor. Ze zijn écht net zo lekker als die van Hincka."



Aan het eind van de middag ruikt het huis naar bollen en kruitdampen.
De keuken is één grote vetvlek.



Na het eten schoon ik de boel op en als uiteindelijk om negen uur iedereen natgeregend en voldaan binnen zit, sluiten we met elkaar het jaar af.

Als de klok het nieuwe jaar aankondigt zijn ze te moe om weer naar buiten te gaan. Verzadigd van de hele dag buiten schooieren.
Net als vorig jaar kijken we samen naar een concert registratie van ACDC. De jongens lachen zich een kriek om de oudere mannetjes die met ontbloot bovenlijf een enorme menigte gek maken. En ze verbazen zich er nog meer over als pa en ma headbangend meedoen met 'A hole lot of roses'.



Uiteindelijk belanden we met elkaar om half twee op de camping. Op hun verzoek. Weer eens een keer gezellig bij elkaar op de kamer slapen. Compleet. Met alle veertig vingers er nog aan.