zondag 27 oktober 2013

Even voorstellen

Beppie. Mijn eerste liefde. Een eenvoudige, maar o zo lieve Cyperse poes die me gezelschap hield in mijn eerste huisje. Die met een scheef oog toekeek hoe mijn tweede grote liefde bij ons introk. Ze verhuisde mee naar Schiedam en zag hoe blij we waren met die twee schreeuwlelijkerds, die ook zo nodig bij ons moesten komen inwonen.
Maatjes werden het. Wij hoorden allemaal bij elkaar.


~ Wessel en Jelmer met Beppie ~

In november 2005 was ze na 16 jaar op, helemaal op. Haar leven was geleefd en toen leven lijden werd, hebben we haar laten gaan.
Het was daarna stiller in huis, en het bleef opgeruimder. Geen haren, kattenbakkorrels en braaksel. Maar ook geen krabbende pootjes aan de dichte deuren, want Beppie was wat claustrofobisch: alle deuren moesten open staan.

In september 2007 kwamen de 2 goudvissen. Voor een half jaartje, dachten we. Maar Stinkiemonster bleek een taaie en in werkelijkheid een vermomde zwaardvis. 
Intussen bleef Jongste zijn verdrietige buien houden, want hij miste Beppie zo-ho. Wat gunden wij hem een nieuw dier om voor te zorgen en mee te kroelen. In het voorjaar van 2013 besloten wij dat we niet langer zouden wachten tot de vis zou gaan hemelen, want die was dat nog lang niet van plan.

Terwijl ik de gedachte had om een asiel-kat een nieuw huis te geven, opperde W. dat een kitten ook een optie was. En toen kwam Oudste met het bericht dat de poes van zijn vriend zwanger was.
W. en ik keken elkaar aan en achter de rug van de kinderen om zochten we contact.

Op 20 juni kreeg ik bericht dat ze geboren waren, 3 kleintjes. Drie uur na de geboorte hingen we met onze snufferd boven de doos en zag ik 2 blije snoetjes die beseften dat ze er echt zelf eentje uit mochten zoeken.



Oudste wipte een paar keer per week naar binnen om het hele groeiproces te volgen. Hij was er bij toen ze hun oogjes openden. Hij zag ze de eerste schuifbewegingen over de vloer maken. 



Eens per twee weken ging ik ook met Jongste langs. Drie kittens. Twee broertjes en een zusje. Zacht. Nieuwsgierig. Schattig.



Oudste had al vanaf dag 1 een zwak voor de kleine kater die veel op zijn vader leek. Hij kreeg daarom tijdelijk zijn naam, kleine Fritzie.



Als we kwamen kroelen nam moeder Rosa afstand, ging even een luchtje scheppen. Na tien minuten sloop ze dan weer dichterbij en als ze haar kan schoon zag greep ze haar kleintjes in hun nekvel en sleepte ze terug naar de doos.



Ze leerden snel. Naast moedermelk, leerden ze ook vaster voedsel eten. Ze gingen de kattenbak gebruiken.



Na twee maanden konden ze niet alleen lopen, maar ook springen en trapklimmen. Ze zochten nog geregeld de warmte en geborgenheid bij hun moeder, maar als ze naar haar hapten hopend op een slokje melk, konden ze een oplawaai krijgen. Mooi om te zien hoe de natuur dit zelf regelt.


~ Kleine Rosa met kleine Fritzie ~

Ze ontwikkelden eigen karaktertjes.
Tegen de tijd dat ze twaalf weken oud waren, zag je dat moeder Rosa zich terug ging trekken. Of ze zeggen wilde: nu is het gedaan, jullie zijn klaar, lazer nu maar op de grote wijde wereld in en geef mij mijn eigen oude leventje terug.

Het moment was gekomen om de lang uitgestelde keuze te maken. Wie mocht er met ons mee naar huis?
Ik had voorkeus voor een poes, dus ik wilde die leuke kleine Rosa het liefst inpakken en meenemen.
Maar ook op huisdieruitkies-vlak heb ik niets te vertellen. Het werd geen poes, maar een kater. En wel diegene waar Oudste vanaf dag één verliefd op was geworden.


~ De laatste dag dat ze samen woonden ~

Op 10 september haalden we eerst katertje Timmy op en brachten hem naar zijn nieuwe huis bij Opa.
's Avonds haalden we Fritsie op. Zielig vond ik het. Maar de gedachte dat dieren snel vergeten, troostte een beetje.



En nu is ie er. Al een week of zes. Hij hoort er al zo ontzéttend bij. 
Het is een schatje. Een enorme kroelkont, past qua luiigheid uitstekend in ons gezin en vindt alles goed.

Hij was al snel beste maatjes met de jongens.





Maakte kennis met Stinkiemonster, die uiteindelijk naar hoger gelegen oorden moest verhuizen.



Hij is speels, actief en nog druk bezig zijn nieuwe wereld te ontdekken.



En ik ontdek ook steeds nieuwe dingen. Nooit geweten dat katjes dol op douchen zijn.



Mag ik u voorstellen: Fritsie is de naam. Wij zijn weer compleet.



woensdag 16 oktober 2013

Gesponsord

Maart 2012 begon ik met rennen en al snel kreeg ik knieklachten. Wat wil je ook, als je op je tien jaar oude tennisschoenen loopt?
Ik durfde de investering wel te doen en gunde mezelf heuse hardloopschoenen.


~ Saucony Jazz 15 ~ 

Ze liepen als pantoffeltjes, met vering als springkussens.

De eerste weken wisselden de wandel- en renminuten elkaar af. Enkele kilometers legde ik per keer af.




Ik laste pauzes van een aantal weken in toen ik knieklachten kreeg. Begon toch weer opnieuw. Ging weer een paar lesjes terug. Langzaam maar zeker bleef ik langer onderweg en op 26 oktober 2012 behaalde ik mijn eerste kilometer-mijlpaal (als je hier op klikt, lees je mijn bijbehorend logje).

Tweehonderdvijftig! Het klonk me toen buitenaards in mijn oren.

Maar het werd gekker, toen ik op 27 februari van dit jaar mijn 500e kilometer vol rende.

Het allergekst was de 20e september. Wie had dit ooit kunnen denken? D.U.I.Z.E.N.D.


Mijn schoenen begonnen slijtageplekken te vertonen en het werd tijd voor een tweede, een nieuw paar.

Vanmorgen om 9.30 uur meld ik me als tweede-klant-van-de-dag binnen. De eerste klant heeft zijn fiets bijna in de etalage gezet.


Michel bekijkt mijn oude paar, haalt een drietal schoenen van verschillende merken en laat me rondjes draven door de winkel.
Dan begint het moeilijkste onderdeel: kiezen. Natúúrlijk weet ik dat je schoenen moet kopen op gevoel. De pasvorm, maat, het comfort, - allemaal belangrijk.
Maar toch hè. Te licht van kleur is niet handig, want na twee rondjes door de polder zien ze er al niet meer uit.
De Barbie- en andere neon kleuren vind ik ook nogal, zeg maar uh, opvallend.

Dus. Het paar dat me in eerste instantie het lekkerst zat, was wit. Echt. Wie verzint dat?

Gelukkig was er nog een ander paar dat het op alle punten van criteria won. Nou ja. Ik zou zeggen: bijna alle punten.




Ze zijn niet alleen maar roze. Ze zijn ook nog eens heel erg Glow In The Dark.


Erg hè? 
En toch hoor ik mezelf zeggen: pak maar in.


Waarop de eerste-klant-van-de-dag ze voor me afrekent.
Echt hè. Ik word gesponsord.

Vanmiddag deed ik er een klein rondje mee. Voor het gevoel. Even wennen. Het voelde goed. Anders, maar goed.
Ik denk dat wij elkaars beste buiten-vrienden gaan worden, komend jaar.


zaterdag 5 oktober 2013

September, gezien door Gio

En zo vliegen de dagen voorbij. September ligt al achter ons. Oktober is aangebroken. Zo'n mooie maand, vind ik altijd. Zeker met het fijne weer van de laatste tijd.


Als september koud begonnen is, start ook het schooljaar weer. Met frisse tegenzin laten we de zomervakantie achter ons.
Voor Jongste een bijzonder jaar, want hij is nu achtste-groeper. Het lijkt nog maar net gisteren, dat ik hem 2x per week naar zijn Peutergroep bij Pippeloentje bracht.
Groep acht heeft een aparte fietsenstalling, naast het schoolplein. Dat drukt me met de neus op de feiten. Oók zijn fiets staat nu daar.


Mijn eerste actie is de gang naar de kapper. Lekker. Ik besluit er een stuk af te laten halen. Even iets anders.
Als Jongste binnenstapt na zijn 1e ochtendje, gaan zijn eerste zinnen erover dat hij mijn haar stom vindt. Veel te kort. "Zo ben je m'n moeder niet meer".

Dan gaat hij vertellen over school. Ze mochten allemaal 1, 2 of 3 briefjes pakken en op elk een positieve eigenschap van zichzelf schrijven. Hij wist alleen 'grappig', dus 1 briefje was voor hem genoeg.
Ik som zo wat dingen op die hij wat mij betreft ook op had kunnen schrijven. Zo ook: 'Je hebt graag aandacht voor de natuur'. 
Ja hoor, bromt dan zijn broer die nog twee extra dagen vakantie heeft. Laat dat 'voor de natuur' er maar af.
De toon is gezet.


Onder schooltijd nemen W en ik de kans waar om samen weer eens een stuk te fietsen. De Vlaardingse Vaart ligt er weer prachtig bij.


Ik word weer een jaartje ouder.


Onze toekomstige huisvriend halen we een uurtje weg bij zijn ouders. Hij mag mee, op excursie naar de dierenarts. Daar krijgt hij zijn eerste inenting.


Wanneer ik op de begraafplaats ben, maak ik er altijd een rondje en leg her en der wat bloemetjes neer. Hou ouder ik word, hoe groter het rondje. Helaas.


Met Jongste neem ik een kijkje op het Zomerfeest in onze wijk.


Elk jaar wordt me gevraagd of ie er is. Omdat we dit jaar de kinderverjaardagen combineren met die van mij kan het. Met de hoeveelheid toegevoegde 80% Strohrum is het niet bepaald een kindvriendelijke taart. Ik maak er twee. Uiteindelijk gaan ze schoon op , samen met nog een kwark- én een appelkruimeltaart.


Het was een druk visitefeest. Enorm gezellig.



Op 10 september gaan we in de middag eerst Timmy ophalen en naar zijn nieuwe huis brengen.


's Avonds is het de beurt aan Fritsie, om zijn ouderlijk nest te verlaten.


Hij is een aanwinst binnen ons gezin.
Lief, knuffelig, gemoedelijk, ondeugend, grappig, actief. Een lieverd.


En ook een man. Dus ook hij heeft een prima verstandhouding met de afstandsbediening.



Op een zondagmiddag hebben we eters. Eerst de kinderen en in de tweede shift mogen de ouders.
Drie jeugdvrienden. Vele Spanje- en Griekenlandvakanties samen gevierd en liters bier weggeklokt.
Er gaat wel eens een jaar voorbij zonder dat ze bij elkaar zijn. Ook wel eens twee jaar.
Maar zet ze samen en de jaren vallen weg. De kinderen hebben het leuk met elkaar en de vrouwen maken het compleet. Leuke gesprekken, veel humor en geen stiltes.
Waarom doen we dit niet vaker?


Op een maandagochtend schuif ik bij haar aan tafel. We hebben elkaar ruim dertig jaar niet gezien. Ze was een jeugdvriendin, via de korfbalclub. Ik wist niet meer wanneer en waarom ons contact toen stopte. 
Via Social Media troffen we elkaar op de digitale snelweg en bedachten we beiden dat het leuk zou kunnen zijn om bij te praten. We spraken af  en zij vulde die leegte in mijn geheugen op.
Praten deden we. Drie uur vlogen voorbij en ik wist in hoofdlijnen hoe haar leven zo'n beetje verlopen was. Zij kreeg bevestigd dat we grotendeels gelijk in het leven staan.
Schijnbaar moeiteloos vonden we elkaar. Weer. Heel bijzonder. Bijzonder leuk.


De kat en de muis. Het boeit hem mateloos.


Wanneer opa terugkomt van een weekje Spanje, halen we hem op van Zestienhoven.


Een meisje geboren, dus een cadeautje geregeld.


De liefde van de man gaat door de maag. Ik kan hem geen groter plezier doen, dan met een handgedraaide bal. Nou ja, er is nog wel wat, maar dat zet ik meestal niet op tafel. 


Zijn tweede inenting is een feit.


Ik doe een serieuze training voor de Rotterdamse Bruggenloop van december. De afstand van 15 kilometer beheers ik inmiddels redelijk, nu de bruggen nog.
Daarom doe ik acht sprintjes heuvel-op, bij de tijdelijke brug over de nieuwe A4.
Als je de foto ziet, zou je niet zeggen dat de weg hier omhoog gaat, maar het verkeersbord toont aan dat het hier echt klimmen is. 


Elk familieweekend zag ik mijn tantes zitten en spelen. Ik kon er nooit een logica in ontdekken. Maar nu Jongste het voor zijn verjaardag kreeg, spelen we bijna elke avond voor het slapen een potje. Nu snap ik het.