Kruidnootjescake

Ik maakte een baksel, passend bij deze periode van het jaar.
Niet moeilijk, wel lekker. Een aanrader. Dus.
Kruidnootjescake is geweldig. Mijn hele leven draait om kruidnootjescake. Ook al weet ik dat pas sinds eergisteren. Ik vind kruidnootjescake nog leuker dan de Efteling! Wat overigens ook goed te maken zou kunnen hebben met het feit dat ik perfect gelukkig zou zijn als ik onze polder nooit meer uit zou hoeven.

Wat je nodig hebt:

- 250 gram cakemeel
- 200 gram witte basterdsuiker
- 200 gram roomboter
- 3 middelgrote eieren
- 150 gram kruidnootjes
- 2 eetlepels speculaas / koekkruiden
- scheutje melk

Hier in huis wonen 3 "nootjes-haters". Heb jij het beter getroffen, dan kun je nog 75 gram amandelschaafsel gebruiken voor op de bovenzijde van de cake.

Hoe ga je te werk:

Vet eerst een cakevorm in.

Klop de boter en de basterdsuiker door elkaar.

Voeg één voor één de eieren toe.
Als ze allemaal zijn opgenomen in het beslag, mag de cakemeel er bij.
Roer de speculaas / koekkruiden door het beslag.

En daarna de kruidnootjes.

Voeg als laatste een scheutje melk toe om het geheel niet te droog te laten worden.

Doe het beslag in de cakevorm en strooi er indien gewenst het amandelschaafsel over.

Verwarm de (heteluchtoven) voor op 150 graden.
Plaats een rooster in de oven en daarop de cakevorm.
Bak hem in ongeveer 50 minuten gaar en goudbruin.
Gebruik eventueel een satéprikker om te bepalen of de cake gaar is.
Als je ziet dat de bovenkant van de cake te bruin wordt, dan kun je de cakevorm met aluminiumfolie afdekken en daarna verder bakken.

Eet smakelijk!

Logica

Het was nog donker vanmorgen in huis.
Wim was al op pad, Jelmer was druk met zijn sociale contacten via SocialMedia en ik met het vullen van een broodtrommel.

Gestommel boven. Even later krakende traptreden. Het teken dat Jongste ook wakker is en aan het afdalen is richting onze inmiddels behaaglijk warme huiskamer.
Ik doe de kamerdeur open en daat staat ie. Slaapdronken, warrig haar, om op te vreten. Twee armen om mijn nek en de eerste kroel van de dag heb ik te pakken.

Waar de meesten van onze gezinsleden tijd nodig hebben om even tot zichzelf te komen, is hij direct fris en fruitig. Dus zijn eerste zin luidt: "Mam, ik weet NU EINDELIJK wat ik later wil worden."

Nou, dat is dan goed nieuws. Tegenwoordig moeten er op school al vroeg keuzes gemaakt worden, dus handig als je daar alvast uit bent.
Net als al die andere jongetjes heeft hij de bekende varianten allemaal al doorlopen: politieagent, goochelaar, meester, lid van het animatieteam op een bungalowpark en instructeur van raften in een zwembad.
Uiteraard ben ik zeer benieuwd welke we aan het rijtje toe kunnen voegen.

"Nou jongen, dat is fijn, vertel het me maar."

"Ik wil Sparta Piet worden."
Die had ik niet aan zien komen.
Sparta Piet is de 'levende' mascotte van een wereldberoemde voetbalclub in Rotterdam. Een mascotte, niet in schaalmodel, maar meer dat er dan een volwassen kerel in zo'n veel te groot pak met zo'n zware kop er boven op rondsjokt.
En dat wil ie dus worden.
Waarom? Omdat je dan ook promotie maken kan, zegt ie.

Die moet hij me even uitleggen, want dat snap ik niet zo 1, 2, 3.
"Maar als je goed genoeg bent, kun je ook mascotte worden bij de grotere clubs zoals Feyenoord en Ajax. Snap je?"
Uhhh ja, ik snapte hem.

Omdat ik van tijd tot tijd probeer mijn jongens echt serieus te nemen, lachte ik hem niet uit maar stelde ik een intelligente vraag.
"Heb je enig idee wat voor soort school je daar dan straks voor nodig hebt?"
"Ik denk MAVO. Maar als ik door wil naar Feyenoord of nog hoger moet ik ook nog wel de HAVO of zelfs het Gymnasium gaan doen."

Ik heb niet gelachen. Heus niet. Ik neem hem serieus hè.

Zaterdag kwam Sinterklaas aan in Schiedam!

Nou ja, daar gingen we vanuit hè.
Want met kwijte paarden en stukke boten en gevallen kadootjes en verwarde Pieten en alle andere narigheid die kinderen voorgeschoteld krijgen op TV, weet je het tegenwoordig uiteindelijk maar nooit.

Het was wij met z'n tweetjes, want Jelmer is groot en gaat liever met zijn Pa ergens een voetbalwedstrijdje kijken.

In de stad was het koud. Druk ook wel. En gezellig.

 

Maar ook anders. Héél anders. Hij hield nog steeds beide handen op voor een dosis kruidnoten, maar ging er niet meer voor direct achter de hekken staan.

~ 2005 ~

Hoe kan dat nou toch? Het voelt zo kort geleden dat ik hier stond met Jelmerpeuter en babyWessel.
Het is allemaal zo kort geleden... en nu, nu Jelmer op de middelbare school zit en de jongens sowieso steeds meer hun eigen gang gaan, lijken we op de drempel te staan van weer een nieuwe tijd.
Een andere tijd. Met weer andere leuke dingen. Niet minder leuk. Anders leuk.

~ 2005 ~

Zo stonden we daar, zaterdag, alles van een afstandje te bekijken. Want als je 10 bent snap je heel goed dat alle aandacht van de Zwarte Pieten naar de jongere kinderen gaat en dat zij vooraan horen te staan. Hij hoort daar ook niet meer tussen. En ik zag dat langzaam bij hem inzinken.

~ 2007 ~

 

Verkleumd en met een tas goed gevuld met strooigoed gingen we weer naar huis. Met trek in warme chocolademelk.

Gisteren was daar al direct het Sinterklaasfeest van Papa zijn werk. Natuurlijk gingen we. Met zijn drietjes dit keer. Want Jelmer is groot en hij had zijn vriend thuis gevraagd om samen te chillen en te giechelen over meisjes.

Ook hier trok hij zich terug uit de drukte en zat hij veel bij ons aan tafel. Hij voelt zich nu echt te groot.
Maar nog niet te groot voor verrassingen en cadeautjes; die ging hij nog wel even ophalen. Een blij kind hadden we toen. Dank u Sinterklaasje.

Misschien waren we hier ook wel voor het laatste jaar.
Misschien hebben we volgend jaar echt niets meer te zoeken bij dit soort dingen.

Kethelloop

zondag 3 november 2012

Ergens deze zomer nam ik het me voor: tijdens de Kethelloop van dit jaar ga ik de 10 kilometer rennen.
Ooit, tijdens de Kethelloop van 2011, kon ik me niet voorstellen dat er een moment zou komen dat ik 5 kilometer achter elkaar kón rennen. Ik deed daar toen met Wessel samen, mee aan de 1,5 kilometer run. En dat ging bepaald niet vanzelf.

Eind juli 2012 passeerde ik voor het eerst de 5 kilometer grens. Maar bleek ook dat ik tijdens de Kethelloop een keuze moest gaan maken tussen de 3 en de 10 kilometer. Ik beet me vast in de laatste en ging er naar trainen. Toen ik de vijf kon, rende ik met het snot voor mijn ogen zeven. En negen. Toen ik dat bereikt had, realiseerde ik me dat mijn enige beperking lag in wat ik zelf besloot dat ik zou kunnen. En toen besloot ik dat de 10 van de Kethelloop het doel moest zijn.

Zondag was het zover.

Zaterdag was ik er al mee bezig. Afstanden lopen speelt zich voornamelijk af in je hoofd, zeggen ze, en dat is ook wel zo. Je plant het, je werkt er mentaal naar toe, tot je je veters strikt, je eerste stappen zet en je weet dat er geen weg meer terug is. De hele week speelde het in mijn gedachte, als een klein lampje ergens achter in mijn bewustzijn dat af en toe aan sprong, zomaar midden in mijn dag: zondag ga ik!

Op de voetbalclub besprak ik met M. en A. de route en hoe laat we er zouden zijn.
Ik pakte alvast spullen bij elkaar: banaan, mueslireep, bidon met water en een flesje sportdrank, inscrijfgeld - gepast naturlijk, armtasje voor Gio, oortjes en een reserve paar, regenjasje en mijn fototoestel.
Tijdens het etentje zaterdagavond dronk ik geen wijn en amaretto. Ja ja, je moet offers brengen.

Ineens is het zondag. Het is zover.
Bij VVK in ons eigen dorp ontmoet ik allemaal bekenden. Medelopers, kinderen uit de buurt, hun ouders en grootouders, buurtbewoners. Zo leuk. Ik haal mijn startnummer op en loop met de speldjes in mijn hand naar de start.
Om 12 uur knip ik daar de eerste plaatjes van M. en roep haar succes toe op haar 3 kilometer.
Twintig minuten later zie ik ze allemaal de finish passeren. M. en haar vriendin, L. met die van haar en de moeder waarmee ik laatst in de supermarkt nog stond te graaien naar renkleding.

Tijd voor mijn eigen voorbereiding. Ik pel de kleding, die ik te veel aan had en me warm hield, af. Eet en drink nog wat. Wurm me door de mensenmassa in de kantine heen naar het toilet en groet nog veel meer bekenden. Wat een gezelligheid.
Eén iemand mis ik. Hij zou mijn tas aanpakken en bij zich houden. WAAR is hij nou? Zo kan ik niet warmlopen en de minuten tot de start van de 10 kilometer worden al afgeteld. Ik stel me strategisch op, achteraan de rij lopers voor de start en op een verhoging en dat werkt. We treffen elkaar, gelukkig.

Snel zet ik Endomondo en mijn muziek standby. Gelukkig nog steeds GPS signaal.
Zo'n 10 seconden na de start komt het ook achterin in beweging, ik zwaai nog naar A. en off we go.

~ Ik ga! (rechts onderin) ~

~ Helemaal achteraan ~

1 kilometer
Eén lange kleurrijke sliert, dwars door Kethel.
"One kilometer, five minutes and 57 seconds".
Oh.
Dat is te snel.
Maar het voelt alsof ik alleen maar meesjok met de meute. En dan toch zo snel? Ach, zo doorgaan maar.

2 kilometer
We rennen verder over de Harreweg. Het gaat goed. Het gaat prima. Maar ik stoor me aan iedereen die voor mijn voeten loopt en die ik niet passeren kan, want ze bezetten de hele breedte van het pad. Ik heb graag ruimte voor me, dus ik duik rechts het parallel lopende paardenpaadje op. Enkele honderden meters verder schiet ik weer naar links en loop ik vrij.

3 kilometer
Listen to the pouring rain
Listen to it pour,
And with every drop of rain
You know I love you more

Let it rain all night long,
Let my love for you go strong,
As long as we're together
Who cares about the weather?
 
Dit lied klinkt in mijn oor en ik grinnik om het toeval. Het begint inderdaad een beetje te regenen.
In de verte zie ik langs de weg een man, gekleed in zwart regenpak, petje diep over zijn voorhoofd getrokken. Ik herken in zijn silhouette onmiddelijk dat van mijn vader. Als ik dichterbij kom verandert hij niet van houding. Hij staart in de verte, mij voorbij. Als ik hem op een halve meter passeer zwaai ik met beide armen en dan pas ziet hij dat ik het ben. "Ik dacht dat je achteraan zou starten!" "Uh, dat deed ik ook, maar daar ben ik nu niet meer."  Tevergeefs probeert hij al meerennend zijn fototoestel uit zijn zak te krijgen en die ook nog te gebruiken. Natuurlijk lukt dat niet en ik roep: "Te laat!". Achter me hoor ik gelach, maar dóór gaan we weer.

4 kilometer
We draaien linksaf de Oostveenseweg op.
Het regent niet meer een beetje. Maar hard. Ik heb het niet koud, dus erg is het niet. Wel fris op mijn petje.
Het groepje voor me, met de 2 meiden met het blauwe en roze jasje, loopt verder bij me vandaan. Goed getraind zeker, denk ik. Zelf haal ik een dame in grijze joggingbroek in.
Rechts voor me, in de berm, staat een fotograaf. Zo te zien hoort hij niet bij één specifiek iemand, want hij houdt zijn lens gericht op de weg.
Dan verschijnt de grijze joggingbroek weer naast me en haalt zij mij weer in. Even denk ik dat ze het kopwerk met me wil delen, maar al snel merk ik dat ze me niet lekker genoeg doorloopt.

5 kilometer
Weer linksaf hier en zo draai ik terug richting Schiedam. De grijze broek laat ik hier voorgoed achter me en ik draaf door, tegen de wind in. De stemmen achter me blijven op dezelfde afstand en ik blijf op kop. Niemand die me uit de wind houdt, maar ik vind het wel lekker zo. Ik denk dat ik het nog zwaar ga krijgen onderweg, maar dat is nu nog niet. Nu is het puur genieten.
Op de kruising met de Woudweg staat een drinkpost. Vooraf had ik al bedacht wat ik hier zou gaan doen. Doorlopen. Gewoon doorlopen. In een rondje van 10 kilometer heb ik geen vocht nodig, ik wil mijn ritme niet verstoren, dat geklungel onderweg met dat bekertje en straks moet ik er nog van plassen. Nee. Doorlopen.
Dan zie ik hem weer staan. De man in het regenpak. Hij staat er nu niet alleen. Ze roepen mijn naam en klappen voor me. Wat leuk; oude hardloopmaatjes van mijn Pa. Ik herken de stem van G. en meen onder die knalgele ponco L. te herkennen. Het voelt als de omgekeerde wereld, maar het voelt goed en het doet me goed.
Intussen heb ik het blauwe jasje ingehaald.

6 kilometer
Dan word ik toch zelf ingehaald door een lange vlotte dame. Mooi. Kan ik ook eens achter iemand blijven hangen. Ik versnel iets en klamp aan, maar al snel voel ik dat ik dit niet vol ga houden. Direct schakel ik terug en ga weer in de relax-stand. Beter zo. Ik heb mijn comfortabele ritme weer teruggevonden. De weg voor me is recht en vlak en ik denk aan niks. Ren mee op het ritme van de muziek. En passeer het roze jasje.

7 kilometer
Vlak voorbij het 7-kilometerpunt staat de man in het regenpak er weer. Of het goed gaat, vraagt hij. Het gaat geweldig. Ik realiseer me dat ik terugpraat. Onder het rennen. Waar is de tijd gebleven dat ik zo buiten adem was dat 'bel 112' het enige was dat ik uit kon brengen? Ik ben nu al trots op mij.
Tegen de wind in schreeuwt hij me nog toe dat ik mijn startnummer moet onthouden, want ze worden door de regen veelvuldig verloren onderweg. Ik denk dat het wel mee zal vallen, want ik voel steeds of hij nog goed zit en dat zit ie. Zul je altijd zien. Na 500 meter schiet hij aan één kant door het speldje heen en begint wild heen en weer te flapperen. Dat gaan die andere speldjes nooit lang houden en dus ruk ik hem er zelf maar af en stop hem opgevouwen tussen mijn broekband.

8 kilometer
Daar is Kethel weer. Ik ren weer langs lange rijen bomen en door de weilanden. Mijn benen gaan  zwaarder en strammer voelen. Ik denk aan mijn voornemen: 'Genieten waar het kan, doorzetten waar het moet'. Ik grijns schaapachtig naar de koeien, de windmolen, het gras. Ik hou van jullie koeien! Ik hou van je gras! Het leven is geweldig! Peace, man!

9 kilometer
Ik hoor al lang geen kilometertijden meer als ik het Beatrixpark in ren. Ik laat me er niet door opjutten, maar houd mijn tempo. Hier en daar haal ik nog wat mensen in die het zichtbaar zwaar hebben. Ik diesel lekker door. Mijn spieren worden moe, maar mijn hart brandt.

De laatste kilometer
If you really want more,
scream it out louder.
Get it on the floor, 
bring out the fire.
And light it up,
take it up higher.
Gonna push it to the limit,
give it more.

Eén van de favorieten uit mijn lijst en het voelt als steun naar de finish. Ik kan nog gewoon meezingen ook. Ik zing en ik adem en onder me bewegen mijn benen, helemaal zelf, terwijl ik er naar kijk. Kortom, ik leef nog, en dat betekent dat ik nog een stap kan nemen.
En nog een.
En nog een.
Gewoon steeds nog een.

En dan ben ik er bijna. Ik draai het VVK terrein op en zie de finish. O ja. Startbewijs. Ik vis hem uit mijn broek en vouw hem open, wat helemaal niet meevalt omdat het erg aan elkaar zit geplakt. Als het gelukt is zie ik 2 gestaltes voor me en in een laatste sprint sjees ik ze voorbij.
In mijn linkeroor hoor ik mijn naam roepen en blij ren ik de laatste meters. Ik ben er! Ik heb het gehaald. Zes minuten sneller dan mijn testloop. Wat een voldoening.

Hij haalde het niet. Vanuit de verkeerde richting komt hij op me af gelopen met een verbaasde blik op zijn gezicht. "Jij hoort hier toch nog helemaal niet te zijn?"
Was ik te vroeg. Hij had me nog niet verwacht en was te laat. Ha! Dat ik dat nog eens mee mag maken. Ik te vroeg en hij te laat. Het moet niet gekker worden.

Oktober gezien door Gio

Een rijk gevoel. Als ik zo mijn foto's uit mijn mobiele telefoon terugblader. Wat een heerlijk leven heb ik toch. Wat ben ik een gelukkig mens. Het zijn geen enorme hoogtepunten, die foto's. Kaarsjes, diertjes, mensjes, iets doen met de kinderen, de natuur om me heen. Maar het zijn wel de dingen die het leven zo mooi maken.
 

De maand begon met de nieuwe spaaractie van de supermarkt. Ik had de reclames gemist en had daardoor niet in de gaten waarom Jongste die maandag maar niet thuis kwam uit school. Nergens te vinden, nergens een fiets, niemand bij wie hij thuis was.
Gelukkig moest hij toen plassen en dat ging hij doen bij Opa die in de buurt woont. Maar hij kwam er niet eens binnen, want hij werd direct naar huis gestuurd omdat Opa wist dat we daar ongerust waren.
Gelukkig, daar was ie weer. Met heel veel plaatjes. Nu is zijn boek vol en de dubbelen bak zit overvol. Iemand nog nummers nodig?

Ik ging een gezellige avond tegemoet met mijn Augustus99 vriendinnetjes. Moest er een stukje voor rijden, maar werd onderweg verwend met dit soort uitzichten.

De kleinste cache die we tot nu toe vonden.

Nieuwe schatten, gekocht tijdens de kinderboekenweek.

 
Tijdens een ochtendje fietsen zakten we neer op een bankje en keken ademloos naar de skyline van Rotterdam.

 
Wat een feest! Ik voelde me ineens weer 14.

 
Een cadeautje weggeven is altijd leuk.

 
Maar ik krijg ze ook graag. De distels van Boer DictAAD.

Daar gingen ze weer; retourtje Engeland voor de heren.

Wij maakten thuis onze eigen gezelligheid.

Verheugd constateerde hij dat het nog lekker rustig was op de kinderboerderij. Dat zou betekenen dat de dieren nog niet veel bijgevoerd waren door publiek en ze vast enthousiast zouden worden van zijn aanbod.
Dat waren ze. Over enthousiast. Hij werd van alle kanten fanatiek besprongen en bevlogen. Ik heb me gek gelachen, want hij vond het doodeng en kiepte het restant uit zijn bakje zo in 1x op de grond.

 

Thuis gekomen maakten we samen worstenbroodjes.

 

 
En de volgende dag doken we de bossen in.

 
Deze vond hij voor mij in één van de caches. Hij moest en zou geruild worden en mee naar Schiedam. Voor mijn verzameling. Ja mensen, jullie maken hier kennis met mijn 4e grote liefde. Ooit ontstaan tijdens ons eerste bezoek aan Euro Disney, toen net een paar maanden open. Ik riep daar net iets te hard dat ik hem leuk vond en nu kan ik een museum beginnen met alle attributen die ik heb waar hij op staat. You name it, I have it. Nu heb ik deze dus ook.

 



 

Het jaarlijkse schoolkorfbaltoernooi.

 

 

 
Ons logeerkonijn Walter.

 

 
Halloween in Vlaardingen.

 

 

 
Een retourtje Apeldoorn ter voorbereiding op ons Rademaker Familieweekend van juni 2013. Ja, ik weet het, we zijn er snel bij. Maar we grijpen alles aan om bij elkaar te kruipen, bij te praten, lekkere dingen te snoepen en te lachen met elkaar.

 

 

Mijn laatste rondje voor de Kethelloop verliep nogal blubberig. Lang leve de handborstel en de wasmachine.