vrijdag 30 maart 2012

I'd like to introduce you to someone :-)


Zijn naam is Pita. Althans, zo heet zijn voorbeeld-grote broer.
Ik heb hem zelf gemaakt. 
 


Een tijdje terug was ik op school zijdelings betrokken bij het Project Muizenhuis
van 2 groepen. Als in: ik ruimde daar de zolder op, kwam met allerlei overbodige troep bestemd voor de container beneden en kon het zo bij een juf inleveren. Want zij kon het zo goed gebruiken voor haar knutselproject. 


Toen het af was heb ik met verbazing gekeken naar alle creaties, met zoveel fantasie en zorg in elkaar gezet........


Omdat Het Muizenhuis bewoners nodig had hielp ik mee zoeken naar allerlei patroontje van handgemaakte muisjes. Vilt, stof, van fimoklei, gehaakt, gebreid.
Er waren wel mogelijkheden.


Inmiddels was de sjaal af en toen dacht ik, ik maak een muisje. Waarom een muisje?
Nou, ik had er een haakpatroontje van. Logisch. Tot zover mijn gecompliceerde creatieve denkprocessen.
Haken. Zou ik dat nog kunnen?


Ik had nog nooit een knuffel gemaakt. Ik heb sowieso volgens mij nog nooit iets in elkaar gehaakt. Eén van de belangrijkste leermomenten die deze handwerkervaring me in ieder geval opleverde, is dat ik heel slecht ben in het volgen van patronen. Het begon al bij de eerste zin: "Maak een verstelbare ring en haak 6 vasten in de ring." Even dreigde ik direct af te haken. Maar er blijken nog meer kneuzen zoals ik te zijn. Wij worden echter op onze wenken bediend, want op het www staan zelfs voor mij begrijpelijke aanwijzingen.
Het grootste gedeelte van Pita ontstond dus door proberen, uithalen en nog eens proberen. Vallen en opstaan.


Maar ik moet zeggen, het is wel heel bijzonder, om zo'n wezentje uit je eigen handen te zien groeien. Je steekt je hart en ziel erin, en je creativiteit en je frustratie en je verwondering als het plotseling toch lukt... en naarmate je ziet groeien wat je doet, kun je niet voorkomen dat je gaat nadenken over de persoonlijkheid van het beest...... en voor je het weet ontstaat er een heel karaktertje.


Wessel is er helemaal weg van. Hij voelt het aan, als iets echt met liefde in elkaar is gezet. Pita was eigenlijk bedoeld voor zijn kamer, maar kijk nou naar dat lachende snuitje.
Van nu af aan woont er dus een 15 centimeter hoog katoenen muisje op onze keukenkast, dat vriendelijk naar je glimlacht als je langs loopt.
Zodat je terug kunt glimlachen. Van binnen en van buiten.


His name is Pita.


donderdag 29 maart 2012

Ik ben het niet

Ik bén het niet, maar het zou wél gekund hebben.


Deze pagina kwam ik tegen in een tijdschrift. En ik ging gewoon twijfelen. Huh? Ben ik dan helemaal vergeten dat ik dit eens heb opgestuurd?
Maar nee, dat heb ik écht niet.

Toeval dus.

Als je ouder wordt, wordt alles slechter, behalve het vergeten, dat wordt beter.

vrijdag 23 maart 2012

Schoolgedoe

Ik had van de week een 10 minuten gesprek met het juffie van Wessel.
Zoals altijd ging het daarin weinig over zijn "prestaties", maar meer over zijn gedrag.
Ondanks dat ze hem van de week snotventje noemde, vindt ze hem nog leuk. Het valt haar op dat hij smakelijk kan lachen om grapjes die verder niemand begrijpt.
Praten. Dat is zijn zwakke punt. Hij praat graag, veel en liefst door anderen heen.
Ook door de juf. Want hij doet alles, zonder aanzien des persoons.
Er was een positieve ontwikkeling zei ze. Hij krijgt steeds meer inzicht in zijn gedrag en wat wel en niet wenselijk is. Voorbeeldje? vroeg ik.
Als hij tegenwoordig weet dat iets niet goed gaat, pakt hij zelf al zijn tafeltje op om apart of op de gang te gaan zitten, mompelend : "ja ja, ik ga alweer".

~ Ik ben dol op de techniek van tegenwoordig.
Deze foto kreeg ik gewapt. ~

Vanavond speelt Sparta uit tegen Volendam. Dus De Mannen zijn vanmiddag vertrokken naar De Dijk. Fijn weer voor een terrasje dacht ik zo, maar ik kon niet mee. Paste niet in het rijtje vader, zoon, broer, schoonvader.
Wél mocht ik Jelmer vanochtend naar school rijden, zodat hij tenminste geen fiets daar achter zou moeten laten.
Hij stapte uit en ik zei: zo, je bent er, bij je 2e huis.
Waarop hij zei: je bedoelt de gevangenis!

~ Was ik er toch een klein beetje bij. ~

Grappenmakers hè, die zoons van ons.

dinsdag 20 maart 2012

Einde van een tijdperk

Mei tot en met juni 2011. Mijn feestende zoon. De allerlaatste maanden op de basisschool. Het einde van een tijdperk. Een best moeizaam tijdperk, soms.

Hij was niet het moeilijkste kind om in de klas te hebben.  Maar ook niet de makkelijkste thuis. Zijn snappertjes zijn prima, hij mist wat creativiteit, is gemakzuchtig en uitstellerig, maar ook gezellig, sociaal en ruimhartig.
En angstig en onzeker. Lang werden zijn dromen beheerst door de weerzin tegen slapen, schoolkamp en de overgang naar een middelbare school. Weg uit zijn veilige zone, dat zag hij niet zitten. Thuisonderwijs, dat leek hem wel wat.

We hebben wel eens gedacht: hij kan het wel, maar hij wil het niet, hij doet het niet, hij pakt het niet, hij gaat niet, hij zal niet. Maar we vertelden hem iets anders: we geloven in jou, je kan alles, we steunen je, altijd, onder iedere omstandigheid. Maar met je toenemende leeftijd, komt verantwoordelijkheid. Je bent een geweldig kind.
Gedraag je daar dan ook naar.


Via Dokter Rossi en Meester Ton zagen we hem ontluiken. Hij rolde groep 8 in en terwijl hij in groep 7 de schoolreis naar De Efteling nog aan zich voorbij liet gaan en liever een dagje thuis bleef, ging hij zich verheugen op schoolkamp. Eindelijk. Hij deed het gewoon. Koekeloerde rond bij middelbare scholen en wist ons te overtuigen van zijn keus. Hij liet ons versteld staan.  

Moed is niet de afwezigheid van angst, maar het overwinnen van angst.

De laatste 2 maanden vormden een aaneenschakeling van hoogtepunten. Uitsluitend feesten en partijen. Elk jaar zijn we in deze tijd van het jaar al goed bedeeld, maar nu kwamen er allerlei schoolgerelateerde dingen bovenop. Bijna dagelijks was er iets variërend van hartstikke leuk tot verschrikkelijk leuk.


Allereerst was daar in mei de schoolweek in Oosterhout. Ongemerkt was hij de bus in geslopen. Geen zoen, geen traan, geen zwaai. Gewoon, vol ongeduld om te gaan.


Het was raar om zolang geen contact te hebben. Niet even te kunnen bellen. Er kwam gelukkig wél post. Met weinig woorden, maar iets anders zou pas gek geweest zijn.


Hij had het gewéldig gehad, vertelde hij toen hij de bus uit kwam rollen.


Op naar het volgende evenement dan maar. De agenda stond vol. Boordevol.

Het was heerlijk warm, dus jullie gingen vaak zwemmen. In Zwembad Groenoord, maar ook in De Schie (?!). Na afloop belde hij dan: "Mam, mag ik bij Gijs en Daan met een groepje blijven bbq-en?"

Op 1 juni organiseerden Jan en Jimmy een verlaat verjaarsfeestje voor de héle klas mét bbq.


Op 20 juni gingen jullie met de hele klas naar Vlietzicht, om met elkaar lekker te eten en te waterfietsen.


Op 23 juni was er op school een klassendisco, compleet met cocktails en er werd enorm gedanst.


Nog nooit eerder gezien, dat hij zelf zijn haar in de gel zet.


De dag daarna volgde er met 5 jongens een slaapfeestje bij Jan. Dat van dat feestje klopte; het slapen deed hij de volgende middag thuis.


Jullie gingen in de laatste schoolweek met elkaar en de meester bowlen.


En als klap op de vuurpijl organiseerden Madchen en Nienke ook nog een tuinfeest voor de hele klas. Het kon niet op!


De laatste dagen op  school bestonden vooral nog uit last-minute musical repetities, en heel veel plezier. 28 Juni was de officiële afscheidsavond op school.
Voor jullie was er een koud buffet op het schoolplein met alle juffen en meesters.


Rond zeven uur ging de school open. De opa's waren mee en wij tweetjes. Het was druk en warm. Een krappe speelhal vol mensen. Vanuit het aangrenzende lokaal verschenen nerveuze koppies, zoekend naar 'hun' publiek. En blij lachend bij het vinden van bekende gezichten.

Ze zijn dan wel al rond de twaalf, maar soms stiekem nog dezelfde als toen ze zes waren en zwaaiden, iedere keer als ze voorbij kwamen in de draaimolen.

De musical Wat maak je me nu was leuk. Jelmer was een schoonmaker die Bernie heette. Een rol speciaal voor hem in het stuk geschreven. Met veel humor en gevleugelde uitspraken als 'we gaan over op Plan B' en 'die is even een tukkie doen' tegen een muis die net onder zijn knuppel bezweken was. Ik kan nooit meer zonder glimlach luisteren naar Eye of the tiger.
Hij doet niets liever dan op de achtergrond blijven en vooral NIET optreden, maar hij was niet zo zenuwachtig - zei hij. Hij had er zin in. Toen de eerste muziek werd ingezet zag ik zijn schouders ontspannen en zijn lach doorbreken.


En hij zong. En hij danste. En hij genoot. En hij straalde. Mijn hart knalde bijna uit elkaar van trots. De wereld ligt aan zijn voeten.

zondag 11 maart 2012

Kijk nou eens!

Het komt allemaal door Yo. Want zij stond hier op een dag voor de deur met een logeertas én een hele leuke sjaal om haar nek. Toen ik haar een complimentje maakte zei ze dat ze hem zelf had gemaakt. "Hartstikke makkelijk en zo klaar." Ik kreeg er een gratis advies bij: de wol was te koop zo'n 500 meter van huis.

Ik vond het best een aantrekkelijk plan: ik breiend op de bank.
Lang geleden, in het tijdperk voor Beppie, breide ik mijn hele garderobe bij elkaar.
Bij wijze van spreken dan. Want sokken bijvoorbeeld was een brug te ver. Maar toen heb ik wel patroon leren breien en kabels en deed ik het zelfs tijdens colleges.
Maar een poes en draadjes, bolletjes en bewegende naalden gaan absoluut niet samen.


Ik kocht dus de wolletjes en struinde het huis af naar breinaalden, want in ons opgeruimde huis liggen die natuurlijk net niet waar je ze verwacht. Of niet net waar je ze verwacht.


Maar ik vond ze en begon. En werd uitgelachen. Maar daar had ik mooi maling aan.
Want zomaar tv kijken kan ik niet zo goed. Ik wil daar altijd iets bij te doen hebben.
En breien is ook iets doen. Dus kon ik nu rustig kijken en zitten en breien tegelijk. Multitasken heet dat.


En nu is ie af. Eigenlijk was hij 20 centimeter geleden ook al af, maar ik vond het zo jammer dat het dan klaar zou zijn. En ging nog even verder.
Hij is geinig geworden en lekker zacht. En lang dus.


Ik kreeg al een goed compliment. "O, dat zie je niet, dat hij zelf gemaakt is."
Dat is een compliment, toch?
En, ik heb ongelofelijke mazzel. L. wil er ook wel eentje en hoeft hem niet persé zelf te maken. Dat ga ik wel doen. Ben ik weer even onder de pannen.

ALS IK EVEN NIETS DOE, HOU ME DAN VOORAL NIET TEGEN. Loesje spreuk

woensdag 7 maart 2012

Cadeau voor haar


Ik ga een ballon opblazen
en neem een taartje bij de thee
aan blije dingen denken
even zijn we met z'n twee

Ik zal me haar stem herinneren
en hoe ze rook en hoe ze was
hoe ze hinnekend kon lachen
even ben ik in mijn sas

Ik zal me als haar kind
verstoppen in haar armen
even hoef ik nooit meer iets
en laat me door haar verwarmen

Ik zal haar zien
als toen, als toen
en op het eind
krijgt zij een zoen

Dit is mijn cadeau voor haar
een moment van feest
want morgen is mijn moeder jarig
zou ze jarig zijn geweest.......

~ 1973 ~

zondag 4 maart 2012

Meisjesspulletjes

Ik was vroeger niet echt zo'n meisjes-meisje. Ik deed niet aan uren tutten voor de spiegel en paarden waren ook niet zo mijn ding.
Ik hield niet van roze en las het liefste boeken waarin een hele hoop woest spannende avonturen werden beleefd.

~ In 2009 maakte ik voor Jelmer's Groep 7 een klassenbord ~

Ik geloof dat ik nog steeds geen vrouwtjes-vrouw ben. Hoewel je me nu best in een rokje tegen kunt komen. Echter, in de voetbalkantine en langs de lijn vind je me niet tussen de moeders, maar ben ik one of the guys.

~ Het was de bedoeling het bord in de volgende groep aan te passen,
maar dit juffie wilde er geen afstand van doen, omdat dit haar 1e groep ooit was ~

Maar in deze mannenhuishouding, heb ik soms heel erg behoefte aan meisjesspulletjes. Wolletjes, foto's, koekvormpjes, papiertjes, vilt, verf, lintjes, stempels en dat soort knutseldingen.

~ Sinterklaas maakte er ook één voor Wessel's Groep 3-4 ~

En zolang dat voor 2 x niks op te lossen is bij X.enos, K.ruidvat en A.ction is er geen MAN overboord, toch?


~ En aangezien deze juf al 114 groepen gedraaid had,
mocht deze wél mee naar de volgende groep ~

Het is ook een creatieve uiting - ik moet soms iets creeeren. Ja, ook om het rusteloze in mezelf kwijt te raken. Met al die verschillende behoeftes, energieniveaus, temperamenten, wensen en verlangens in een huis vind ik het wel eens lastig om daarvoor een plekje en tijd voor mezelf te vinden. Maar al frutselend vond ik er een.
Aan de eettafel.

~ Voor dit goede doel krijg ik elk jaar alle nieuwe pasfoto's van de schoolfotograaf ~

~ Sloop de boel uit elkaar, oude foto's er uit,
vers likje schoolbordverf erover en nieuwe foto's er in ~

~ en klaar is ie weer voor een jaar. Nog 2 groepen te gaan! ~



~ Midden in dit schooljaar gaat een klasgenoot verhuizen naar Frankrijk
- the lucky guy - of ik nog wat verf heb en tijd........ ~

zaterdag 3 maart 2012

Februari gezien door Gio

~ Hij zag ze hangen, toen we uit de kapperszaak liepen. Hij ZAG het! ~

Weet je wat zo leuk is aan terugkijken in je maand, bladerend door de foto's op je telefoon?
Dat je ziet hoe leuk je leven is.

~ Februari was koud en maakte fraaie ijssterren op de autoruit ~

Want het leven is LEUK zeg - niet iedere minuut van iedere dag, maar wel heel vaak.
Heeeeeeel vaak. Er is veel om dankbaar voor te zijn. Om gelukkig van te worden.

~ Een cadeautje voor Joel - Hallo Joel! ~

Dankbaarheid en geluk hangen, bij mij althans, net zo sterk als ritme en melodie.
Als kerstbomen en lampjes. Als aardbeien met een hele laag suiker erover gestrooid.


~ De eerste echte sneeuw van deze winter ~

De momenten die je de moeite waard vond om vast te leggen, die zijn wat dankbaarheid en geluk eigenlijk betekenen. Dat je alle kadootjes in je dag ziet, echt ziet - van een vogeltje in de tuin tot wit kleurende takken.


Die momenten van herkenning, waarop je je zo scherp bewust bent van hoe gezegend je bent, zijn dankbaarheid in haar puurste vorm.


~ Deze kreeg ik van Jongste, toen het Kerst was ~

Ik wil dat die momenten onze levens vullen. Ik wil mijn twee de hele dag vertellen hoe mooi ik de wereld om ons heen vind, want ik hoop dat ze al die kleine dingen dan zien als grote geschenken.

~ Het was weer eens zover...... ~

Zoals warme chocomel met koekjes op tafel, 's avonds met zijn allen. Bomen vol met rode bessen. Een broer die je tekening cool vindt.

~ De eerste 2 kaarten die ik via Postcrossing verstuurde ~

Ik blijf de wereld gewoon prijzen, de hele dag, en foto's maken van van alles.

~ Zelfs de winterse print op de auto vind ik mooi ~

Ik blijf dansen en zingen en wijzen. Zodat ze later een hele collectie bijvoeglijke naamwoorden in hun hoofd hebben waarmee ze een blauwe lucht kunnen beschrijven die ze mooi vinden of een ontbijtje dat zomaar voor ze wordt gemaakt of een knuffel van iemand die ze eigenlijk nooit meer los willen laten.

~ Ze stonden er zo fraai bij,
maar na de vorst en sneeuw bleef er slechts snot van over ~


~ Wij bewaren de limonade in de schuur
- de ijsblokken kregen we er nu gratis bij ~

Dankbaarheid, is dat. Met een hele laag geluk erover gestrooid.

Of kaaspoeder, zoals in dit gerecht. Toen was er van dankbaarheid eventjes geen sprake.
 Want hé, het is hier heus niet altijd rozengeur en manenschijn. En zéker niet als ik mijn beste best heb gedaan op een lekker maaltje en als finishing touch alleen nog maar de inhoud van dat ene zakje er overheen hoef te strooien. Ik was heel daadkrachtig: ik scheurde het open en kiepte het in 1x leeg boven de pan. En ik rook het direct: KAAS!?! En dat lust ie niet!
En zo kwam het dat ik 3 dagen achter elkaar in mijn eentje risotto zat te kanen..........

~ Ik maakte warme choco voor de hele klas die uit schaatsen ging..... ~


~ ..... en koekjes voor Valentijsdag ~

Dat compenseerde: ik voelde me eventjes weer de aller-leukste-moeder-van-de-klas.

~ Daags erna kreeg ik zomaar een doos bezorgd
en moet je kijken wat er in zat! ~

~ Hier gingen we tuben toen Jongste 9 1/2 was geworden ~



~ En we regelden een cadeautje voor een voetbalbroertje ~

~ Dit is Playstationnen in de relax-stand ~

~ Een onverwacht spektakel: toen we nietsvermoedend naar huis reden,
kwamen ons 3 brandweerauto's tegemoet ~

~ Een blommetje voor de logeeradressen van Oudste ~

~ Zelden zo iets lekkers gesnoept - boterkoek, chocola én caramel ~

~ Vier dagen gingen we ~

~ Genieten, maar ook afzien. Het is beslist geen uitrustvakantie geweest ~

~ Deze is in scene gezet - die moest naar Grote Broer ~

~ Bizar, hoeveel volk er in beweging komt nadat De Parade is afgelopen ~

~ Een schuimbad nemen in Hotel Cheyenne ~
En dan nu op, naar de Lentemaand.