Schoolkorfbal 1975

Diana doet niet mee

Diana kan niet schieten.
Niet korfschieten met de bal.
Dus mag zij ook niet meedoen
met Petra en Pascal.
Diana kan niet goed rennen.
Niet rennen zoals Sil.
Dus mag zij weer niet meedoen.
Dus staat zij alsmaar stil.
Iedereen is in de weer.
Rekken, strekken, lekker fit.
Alleen Diana niet 1 keer.
Diana zit.

Diana kan niet springen.
Niet springen zoals Frank.
Diana zit al uren
op de reservebank.

Iedereen roept: "Diana,
jij mag later wel.
Als 1 van ons te zwak is,
dan mag jij weer in het spel."
Iedereen rent heen en weer.
Hollen, dollen, wat een pit.
Alleen Diana niet 1 keer.
Diana zit.

Diana zit tewijl ze schoppen.
Diana zit terwijl ze koppen.
Diana zit en hoort ze fluiten.
Diana zit al uren buiten.
Diana kan er niets aan doen.
Zij is bank-zit-kampioen.

KAMPIOEN?

Diana heeft gewonnen!
Diana krijgt een prijs.
Diana is de beste.
Diana, dat is wijs!
Diana is een kanjer.
Diana is dolblij.
Niemand van haar klasgeoten
zat zolang als zij!

Horend bij het blogbericht van 8 november 2011
Bron: bagage

Jarig

Vandaag precies een jaar geleden, plaatste ik mijn eerste blogbericht.
Inmiddels staat de berichtenteller op 109.
Het aantal keer dat iemand hier een kijkje heeft genomen, is 1919 keer.
Dat vind ik verrassend veel.
En ook al is het me hier niet om begonnen, ik vind het wel leuk dat mensen meelezen. Soms zelfs handig.
Als ik dan ook af en toe nog te horen krijg dat men het graag leest en regelmatig "langs komt" om te zien of er nieuws is, vleit dat me.

Maar bovenal heb ik er zelf zo vreselijk veel lol in. Om stukjes te schrijven. Met foto's te rommelen. Om vast te leggen wat ik zo graag bewaren wil. Ik word er lekker rustig van in mijn hoofd.

Het moederschap heeft me veel gebracht. Geluk. Gemis. Ook onrust.
Ik ben me bewust dat ik altijd op zoek ben naar puzzelstukjes van de eerste 7 jaar van mijn leven. Naarmate de tijd vordert zijn er steeds minder mensen die met me mee kunnen puzzelen. Simpelweg, omdat mensen die toen nabij waren wegvallen.

Schijnbaar onnozele spulletjes zijn voor mij waardevol.
Het houten-zoutjes-serveerschaaltje en onze ontbijtbordjes bijvoorbeeld, beiden zo'n 47 jaar oud en huwelijkscadeaus van mijn ouders.
Een klein blauw parfumflesje, dat ik via mijn nicht kreeg. Zij had het op haar beurt van haar moeder gekregen met de boodschap dat het voor mij was, als zij zou zijn overleden. Het had vroeger mijn moeder toebehoord en was het enige tastbare dat haar oudste zus van haar bewaard had, al die 42 jaren lang. Ik vind dat mooi en het gebaar kan mij erg ontroeren.
Nog zo'n moment dat ik nooit meer vergeet is toen ik op mijn 15e verjaardag van mijn opa, die altijd meer met zichzelf dan met anderen bezig leek, een kettinkje kreeg. Ik herkende het direct van de trouwfoto. Opa had het 13 jaar voor mij bewaard. Ik heb hem nooit kunnen vragen wat het hem deed om zijn dochter zo plotseling te verliezen.
Bij brand zal ik ook zeker de vele zwart wit foto's-uit-lang-vervlogen-tijden redden. Zo jammer dat daar geen beweging en stemmen bij zitten.
En in De Doos zitten naast schoolrapporten - notabene van de basisschool waar die koters van ons ook op zitten en zaten - ook 2 poësiealbums, met door mijn moeder geschreven tekst daar voorin. Dat is denk ik wel het meest persoonlijke dat ik van haar heb.

Er zijn periodes geweest dat ik veel haast had. Haast omdat ik niet ouder dan 24 zou worden. Dacht ik. Of toen ik inmiddels tot mijn eigen verbazing toch dertiger was geworden, omdat het voor mij vast bij 42 zou stoppen.
Gelukkig bleken dat onzinnige hersenspinsels. Natuurlijk wist ik dat zelf ook wel, maar toch. Ik dacht er wel aan.

En ik bleef de onrust houden. En de gedachte dat eens de dag komt dat ik aan de beurt ben.......
Het is niet zo dat de angst regeert. Absoluut niet. Maar ik houd er wel rekening mee.
Ik leef er niet naar, maar ben wel voorbereid. En dus zit er in onze PC een map met allerlei liedjes, rituelen, overpeinzingen, kaarten, teksten, en andere meer of minder relevante zaken die verband houden met afscheid nemen en de voorbereiding daarop.
Voor een ander wellicht bizar; voor mij noodzaak om ruimte vrij te houden om intens te genieten van het hier en nu. En daar ben ik best goed in.

Ik had het al even over De Doos. Daarin zitten ook 2 boekjes, die voor onze jongens door opa en oma vol geschreven zijn. Met allerlei wetenswaardig-heden over de tijd waarin zij opgroeiden. Die boekjes koester ik.
En daarin zit voor mij ook het leuke van hier stukjes schrijven. Zodat ergens terug te lezen is hoe het er hier thuis aan toe ging. En hoe trots ik ben op mijn gezin.
Geen idee of dit ooit bij gaat dragen aan het levensgeluk van mijn kinderen. Maar So What? Ik word er zelf zo lekker rustig van.

Een luxeprobleem

Nog voor we kinderen kregen fietsten we samen twee weken door Ierland.
Ik kan er nog heimwee naar hebben. Nu blijkt dat hier en op Jersey en Guernsey onze mooiste vakantieherinneringen liggen. En dat deze landen op ons wensenlijstje staan voor-als-de-kinderen-niet meer-mee-gaan.

De overgang van hier naar daar is groot. Op menig gebied. Op krap twee uur vliegen hier vandaan.
Zo zie ik hier ambitieuze meisjes, op hoge hakken, met zware zonnebrillen en dure mobieltjes. Ze koesteren de illusie dat een carriere gelukkig maakt.
Ook zie ik een jongen van een jaar of twintig, met zorgvuldig door de war geknipt haar. Zijn spijkerboek zit vol scheuren - alsof er zojuist een tractor overheen is gereden. 

In Ierland dragen ze geen kleren met scheuren. Daar zijn ze te arm voor.
De jongen speelt met zijn iPhone en pocht tegen zijn vrienden. Hij ziet er welvarend uit. Welvarend en zelfvoldaan. Hem hoef ik niets meer te vertellen. Hij weet alles al, heeft alles gezien, is overal geweest, heeft alles gekregen. Twintig en niets meer om naar te verlangen.

Ik merk mijn afkeer en schrik. Ik begin een oud wijf te worden.
Zo'n moppersmurf. Een die altijd zure bommen eet. Die roept dat vroeger alles beter was.

Willen jullie me waarschuwen als het echt zover is? Ik mag zo niet denken.
Ik wil zo niet oordelen. De jeugd heeft recht op arrogantie. Ze heben nog alle tijd voor tegenslag en zelfinzicht.

Maar toch. ik wil niet dat mijn jongens zo worden. Ze mogen best weten dat overdaad niet vanzelf spreekt. Dat het eigenlijk heel bijzonder is dat je op je 12e al tig-keer in een voetbalstadion wedstrijden hebt gezien. Waarvan binnen twee maanden twee keer in Engeland.
Dat het, als je er goed over nadenkt, heel raar is om twee keer per week een ijsje te eten. Dat wij vroeger geen spelcomputer hadden, terwijl er hier in huis 4 DS-en rondslingeren en 2 Playstations plus een Wii staan.

Maar ja. Het moeten ook geen vreemde, buitenaardse wezens worden.
Met van die zelfgebreide kunstkleren aan.
Hoe langer ik erover nadenk, hoe duidelijker het wordt.
Opvoeden is een luxeprobleem.

Veel of weinig

De een eet bruinboord, de ander eet taart,

de een heeft een hamster, de ander rijdt paard.

Zij moet altijd lopen en zij wordt gebracht,

hij heeft 1 paar schoenen, hij heeft er wel acht.

Zij heeft een mobieltje, zij belt met haar fiets,

de een heeft heel veel en de ander haast niets.

Of 't veel is of weinig, 't is nooit wat het lijkt,

vooral als je verder de wereld inkijkt.

Jij krijgt steeds te eten, zij vragen om geld,

jij kunt rustig slapen, niet bang voor geweld.

Jij gaat straks naar huis toe, want jij hebt een huis,

zij blijven maar zwerven, de straat is hun thuis.

Jij gaat naar een school toe, zij naar een fabriek,

jij kunt naar een dokter, zij blijven maar ziek.

Een stukje karton als een bed, is al iets:

de een heeft heel veel en de ander haast niets.

bron: Bagage

Broers

Kijk dan! Dit zijn broers. Al bijna10 jaar.

~ oktober 2002 ~

Ze zijn elkaar spiegel - ze houden elkaar een wereld aan mogelijkheden voor.Ze zijn de getuigen van elkaars leven. Ze halen het beste en het slechtste in elkaar naar boven.

~ juni 2003 ~

~ december 2003 ~

Ze zijn partners in crime. Ze zijn elkaars maatje, als ik het gefluister hoor terwijl ik boven ben en zij beneden. Ze weten wanneer de ander glimlacht, ook al is het pikkedonker. Ze komen voor elkaar op en staan elkaar naar het leven.

~ mei 2004 ~

~ zomer 2004 ~

Ze spelen samen. Maken knetterende ruzie. Als de een bang is, kruipt hij achter de ander weg. Als de ander verlegen is, doet de een het woord. Op sommige dagen zijn ze elkaars reden dat ze wensten dat ze enig kind waren.

~ februari 2005 ~

~ augustus 2005 ~

Maar hij is zijn broer. En hij ook de zijne. En daar komt niemand tussen.

~ juni 2006 ~

~ februari 2007 ~

Iedere dag, wel tien keer per dag, moet ik ze hetzelfde vertellen. En nog een keer. En nog een keer.
Ruim die rommel even op. Laat je broer met rust. Zet de tv wat zachter. Laat je broer met rust. Niet op de bank springen. En nou hou je op je broer lastig te vallen. Nee, je mag niet op de computer. En verdorie, STOP toch eens met klieren jullie!

~ april 2007 ~

~ februari 2008 ~

Er zijn periodes dat ze de hele dag kibbelen. Bekvechten. Helemaal gek word je daarvan, en je vraagt je af of dat een fase is die uberhaupt ooit over zal gaan.

~ maart 2008 ~

~ augustus 2008 ~

En dan ineens, dan zie je het. Zo af en toe.
In een onbewaakt moment zie je datgene waarvan je hoopt dat ze het meekrijgen, naar boven drijven. Niet omdat het moet, niet omdat ik het zeg.
Omdat ze broers zijn. Omdat ze bij elkaar horen.

~ april 2009 ~

~ juli 2009 ~

Nu er eentje begint te puberen en eentje al vanaf zijn 2e jaar continu in de puberstand-lijkt te staan, staan ze elkaar verbaal soms zo naar het leven dat je je afvraagt of het ooit nog goed komt.
Maar dan ineens tref je ze samen, pratend over van alles. En dan weet je het is er nog.
En het blijft ook altijd.

~ januari 2010 ~

~ mei 2010 ~

Voor de buitenwereld worden ze groot, maar niet voor elkaar. Zij kennen elkaar zoals ze altijd al zijn geweest. Ze kennen elkaars hart. Ze delen grappen die alleen zij begrijpen.  Ze herinneren zich hun ruzies en plezier. Het hoogtepunt van hun dag is als ze de ander zo hard laten lachen dat er een natte plek in de broek ontstaat. In die van de ander.

~ december 2010 ~

~ mei 2011 ~

Ze zijn broers.

~ december 2011 ~

Vrouwen maken zich druk,

over dingen die mannen vergeten.

Mannen maken zich druk,

over dingen die vrouwen onthouden.

`~ juli 2011 ~

Het is gelukt!

Jeetje zeg, wat is het koud geworden! Ik vond het gisterochtend al, maar vandaag helemaal..........Het heeft voor een uniek moment in de geschiedenis - van het afgelopen jaar - gezorgd.
Kijk maar:

Zie je het? Niet?? Kijk goed dan!

Laat het me uitleggen. Dit verhaal gaat over CROCS. Iedereen kent ze, toch? De zomer waarin plots iedereen op die dingen liep, verafschuwde ik. Het schoolplein liep er vol mee. Ongelofelijk, maar zelfs de stoerste mannen hadden ze en de mooiste vrouwen ook. In het roze.
Ik kan me niet voorstellen dat mensen hier aan mee doen om het meedoen, dus ik geloofde heus wel dat ze lekker liepen.
Maar toch sprak ik met mezelf af: niet bij ons in huis. Nooit!

Tot de meivakantie op Kijkduin. We hadden er een heerlijke week.
Wessel was veel buiten met vriendjes en al na dag 2 kwam hij in opstand.
Want als hij nog aan het klieren en klooien was met zijn schoenen en klittenband, was de rest al lang vertrokken. Op crocs.
Dus: hij wilde ze ook. En omdat ik een prima inlevingsvermogen heb
èn graag doorga voor de allerliefste moeder van de hele wereld - al is het maar voor één dag - kocht ik ze.
Nou ja, de neppers dan hè. Lekker goedkoop.
Tja, dat werd dus duurkoop want om de klip klap scheurde er van alles af
en moest er een nieuw paar komen.

Toen in maart 2011 de buitentemperatuur opliep wilde hij ze graag weer aan. Natuurlijk gngen ze wéér kapot en schoorvoetend erkende ik mijn nederlaag. Ik kocht ze. De echte. Bij een outletshop, dat dan weer wel.
Ik werd daar al snel een bekende klant, want in een zomervakantieweek liet hij ze staan, in een zwembadkleedhokje.
En toen hadden we pas echt een probleem.
Nu kom ik natuurlijk niet helemaal uit een ei en had ik heus wel reserve-
schoenen meegenomen op vakantie. Maar ja, die had ie sinds maart niet meer aan gehad en die pasten dus echt niet meer, bleek. Een probleem dus.
Zie dan maar eens aan het eind van een zomer in een gehucht aan soortgelijk schoeisel te komen. We vonden 1 paar. Neppers. En twee (!) maten te groot. En toch wilde hij ze.
En gingen ze al snel weer kapot, maar thuis kon ik weer echte kopen bij de outlet.

Die deed hij dus niet meer uit. Ook niet toen het herfst werd. En november. Met veel moeite kreeg ik hem uiteindelijk in zijn sokken. Want ja, in november ging hij nog steeds met blote voeten + crocs naar school.
Maar ik kreeg hem echt zijn crocs niet uit gepraat.
Inmiddels schafte ik uiteraard wel een paar "gewone" schoenen voor hem aan, voor als het koud zou worden en gaan sneeuwen. Maar ja, dat deed het niet en de schoenen bleven in de kast.
De dag van de Kerstviering vroeg juffie nog aan hem of hij van plan was ook met crocs naar de kerk te komen? Ja, dat was ie.

Maar gister, gister was het zover. Ik zette de fietsen buiten en vond het k.o.u.d. buiten!
"Hé Wes, het is koud hoor, zou je vandaag maar niet beter je schoenen aan doen?".
"Is goed mam".

En zo kwam het. Op 16 januari 2012.
Vanochtend heeft hij afgedwongen dat hij ze vamiddag niet aan hoeft.
Want dan heeft ie gym. En ik snap toch wel dat dat niet te doen is, met schoenen.
Ja, dat snap ik. Dan ben ik vandaag tenslotte wéér de allerliefste moeder van de hele wereld.

The good you do today, people will often forget tomorrow. Do good anyway.......

Vrijdag de 13de.
Hoera.
Alles wat vandaag mislukt,
hoef ik in ieder geval niet aan mezelf te wijten .....

Decemberdagen, gezien door Gio

Nadat half december de geheugenkaart in mijn mobieltje sneuvelde,
heb ik de rest van de maand wel weer wat plaatjes verzameld. Ik weet niet wat ik verkeerd doe, maar het lijkt wel of de kwaliteit steeds slechter wordt. Volgens mij moet ik het voortaan bij buitenfoto's laten.
Maar afijn, hier komen ze dan toch.


Onze camping op zolder. En nee, het is nog steeds NIET droog.



Eindeijk, een nieuwe fiets.
Al heel lang nodig, want geen licht, geen standaard, geen bel, geen werkende versnellingen, comleet afgescheurde fietstassen, geen goede remmen. Maar ook geen zin om geld uit te geven, want ik kwam er nog wel mee vooruit. Tot die ene dag dan. Toen ik hem ook zo hard nodig had.
Eindelijk, een nieuwe fiets.

We werden door de Kerstman énorm verwend. Wat ie allemaal niet kan..........gewoon Youtube op TV. En wat zijn we er blij mee!

Hij heeft heel lang gestaan dit jaar. Geen uitval en geen hangende takken. Het is nu akelig donker in die hoek. Jammer.

Voor het eerst sinds jaren kregen we weer een heus Kerstpakket. Héél leuk.

Kijk, grappig toch? Dat zat er ook in. Een aankleedset voor een sneeuwpop. Als we dan eens sneeuw hebben, hoeven wij nooit meer te zoeken naar stenen, of te hollen naar de winkel om een wortel te kopen. Wij draaien dan heel lakoniek de schuurdeur open, et voila!

Met zijn 2-en verfden wij dit decorstuk voor de KinderKerstMusical.
En inderdaad, we hebben er een drol bij gemaakt.

Jelmer had een Kerstbrunch op school en maakte zelf zijn cake.
Bij thuiskomst pakte hij triomfantelijk de cake weer uit zijn tas. Wat bleek? Er waren te veel cakes gebakken en hij heeft deze heel link terug gemoffeld in zijn tas. En ja, hij is dol op cake!

Dat is dus wat kinderen met je doet. Dan zit je ineens op Kerstavond in de kerk. Maar mensen, ik heb er zo van genoten! Het was een mooie dienst, met als hoogtepunt de Musical. Hij straalde als een sterretje.

Nu Sint in ons leven naar de achtergrond verdwijnt zijn er bij ons cadeautjes onder de boom.

Deze ga ik niet uitleggen; is gewoon een familiegrapje.
Maar voor de geïnteresseerden: een aufertje = een drol op een plankie met een vlaggetje er in.

Daar is ze weer, mijn engeltje. Gekregen van mijn oma zo'n 2 maanden nadat mijn moeder is overleden. Inmiddels dus alweer 43 jaar oud.
Wessel draait regelmatig het muziekdoosje op. Het zou fijn zijn als hij haar in de familie wil houden.

Het bewonderen van elkaars vuurwerk.

Elk jaar op 29 december zien we hem. Hartstikke leuk. Tot volgend jaar Sem!

Terwijl de grote mannen overzee waren, gingen wij samen naar de bios

en bliezen we door Blijdorp heen.

Shoot, ik zie dat de rits van die jas wéér open staat. Toch maar eens met een steekje vast zetten.

En nu spaar ik weer verder, met foto's van de nieuwe maand.