zaterdag 31 december 2011

It's New Year's Eve

Ze hebben vuurwerk gehaald.


Al een paar weken werd de reclame nu eens niet door mij van de mat gehaald. Ik hoefde geen plastik er af te halen. Was allang gebeurd.
De folders lagen dagenlang op tafel. Er werden lijstjes gemaakt. Lijstjes die dan weer langer, dan weer korter waren. Hier iets er af, dan daar er weer bij.
Voor mij bleven ze te lang. En het gedrag onder de streep te hoog.
Maar ja.
"Het is maar 1 dag per jaar hè Mam en ik heb er zo'n zin in."


Ze hebben dus vuurwerk gehaald.
En al het één en ander afgeschoten vandaag. Met rode wangen, natte haren. Ze genieten zich suf.
Daarom was het stil in huis. Ongewoon stil. Het gebrek aan gekibbel. Het feit dat je de muziek gewoon kunt horen.
Wij waren samen. We hebben niet eens zoveel gepraat. Een beetje, over de kinderen, over dingen in het nieuws, over het leven. Maar we zijn vooral ook veel stil geweest. Geweldig vind ik dat, aan ons. Dat we niets hoeven te zeggen om een goed gesprek te hebben.


En verder? Verder ben ik gewoon blij als het straks weer morgen is. Ik gun ze héél erg deze superspannende coole dag, maar ben ook een bezorgde angsthaas.


We hebben alvast bij vrienden een borrel gehaald. We hebben pannenkoeken gebakken. Oliebollen en appelflappen gehaald en er is alcoholvrije appel-aardbeien-bubbel-champagne.
En dan hebben we straks ook nog 2 heel moeie ventjes, dat kan niet anders van zo'n hele dag buiten rondschooieren.


Straks begint er een nieuw jaar. Het voelt altijd als een cadeautje, vind je niet? Een heel nieuw jaar, zomaar voor je, met nog niets erin. Een nieuwe mogelijkheid om te dromen, te dansen, te lachen, te huilen, te spelen, te leren, fouten te maken, te geven, lief te hebben - te LEVEN.


Proost. GELUKKIG 2012!

zaterdag 24 december 2011

Het Kerstverhaal in plaatjes

Ik maak graag foto's.
Het helpt me om vast te houden wat ik niet vergeten wil.

Het fotograferen opent ook deuren die voor anderen gesloten blijven.
Zo ben ik inmiddels 'vast in dienst' op de basisschool van onze jongens.
Dus bij de sportdag, projectfeestjes, musicalavonden, Sinterklaasfeesten en de Kerstviering loop ik altijd rond en mag ik overal met mijn neus bovenop staan.

Ik weet dat menig ouder daar jaloers op is en dat begrijp ik. Dus ik koester het en bovenal geniet ik ervan.

Dit jaar werd ik ingezet om een heuse reportage te maken. Op locatie.
En mensen, het is daar zo mooi. Abtswoude heet het. De naam suggereert al dat het er groen en ruim moet zijn. En dat is het. Elke keer als ik er ben, waan ik me ver van de bewoonde wereld. Net vakantie.
Maar weet je, daar woont gewoon iemand. Iemand die ik ken. Goed ken.
En daarom voel ik me er ook altijd welkom.
Het was haar droom, om ooit zo te wonen. En het is haar gelukt, samen met haar gezin.
Je kunt er je eigen appels plukken in de boomgaard, je kunt er urenlang op een vlot ronddwalen, je sjouwt je een breuk tijdens het knotten van de vele wilgen die er staan, er zijn stallen en een heuse hooiberg. En als je lol hebt in het eindeloos plukken van onkruid kun je er je hart ophalen.

Er zijn schapen van de buurman en, sinds april is haar wens uitgekomen met de komst van twee ezels. 

Tel dit alles bij elkaar op en je hebt een pachtig decor voor een Kerstspel.
En dus trokken we met 12 kinderen, uit elke groep 1, met ieder hun mooiste schoenen aan naar het modderige Abtswoude. Ooit herders, wijzen en Maria op laarzen gezien? Bij ons kan het gewoon.
Ondanks de korte tijd, een ontsnappend schaap, de kou en de onervaren sterspelers is het gelukt om de juiste sfeer te pakken. En wie denkt op de achtergrond in Nazareth een trampoline te zien, die heeft gewoon gelijk.


  


















vrijdag 23 december 2011

Kerst- en Nieuwjaars Groet

Ook dit jaar maakte ik onze Kerstkaart zelf.
Met hulp van mijn figuranten uiteraard.
Ze vinden het OK om mee te werken.
Als het maar niet te lang duurt.
En wanneer ik vertel dat ze er niet met hun gezicht op hoeven,
zijn ze helemaal tevreden.
Het is een traditie geworden. En al de 8e op rij.
Ik vind hem prima gelukt. En dat vinden zij gelukkig ook.








donderdag 22 december 2011

Hallo, Kerstsfeer


Goed dat je er weer bent ♥.


Buiten mijn raam hagelt het. De wolken laag. De wind buldert. De lucht is grijs.
Het zijn grijze dagen. Maar in december is grijs een warme kleur.


Binnen mijn woning lekte het. Erg.
Als ik aan tafel zit en omhoog kijk zie ik de plassen in het plafond staan.

Plassen buiten, plassen binnen. Hier kan momenteel alles. Boven die plassen is het nog natter. En een chaos.


Maar in december zijn de plassen knus. Want nu slapen we al bijna 2 weken vlak onder de sterrenhemel, met zijn 4-en bij elkaar. Met de lichtjes van een klein boompje brandend. Kamperen in je eigen huis, hoe leuk is dat?!


Ik denk steeds aan wie er thuis moet komen. Hoe lang nog, voor Jelmer thuis komt uit school? Hoe lang nog voor Wim's werkdag er op zit? Hoe lang nog, voor Wessel terug is van Musical-training? Ik tel de minuten tot ze thuis zijn. Van werk, van vriendjes, van voetbaltrainingen.


Het is koud buiten, de dagen zijn kort. Waar in de zomer iedereen uitwaaiert om elkaar ergens te treffen aan het eind van de avond, is de winter voor thuis.
Voor iedereen om me heen, hier, waar het beneden warm is en gezellig.



In mijn hart wordt gevochten tussen verdriet en zorgeloosheid. Er gebeurt veel in gezinnen om ons heen.



In mijn hoofd heerste onrust, want ik moest heel veel. Van mezelf.
Maar behalve de lege slaapkamers en daardoor tot de nok vol gestampte zijkamertjes, weggerotte laminaatvloer, gaten in muren, contacten met verzekeringen en vele uren klushulpverleners over de vloer, waren er ook veel leuke dingen.


Allemaal gerelateerd aan deze tijd van het jaar. Die ik zo graag doe. Zelf doe.
Die ik ook zo leuk met mijn Gio op de foto had gezet. Voor mijn maandoverzichtje straks. Maar mensen: hij komt er niet.
Gisteren gaf Gio de melding dat de geheugenkaart beschadigd was en dus is alles verdwenen. Maar hé, natuurlijk niet van mijn harde schijf. Ik kan best heel goed zelf onthouden.



Maar toch, hoe ouder ik word, hoe meer mijn herinneringen aan vroeger beginnen te vervagen. De tijd tussen toen en nu laat een laagje mist landen op de details die ik me ooit zo goed voor de geest kon halen: alle namen van de kinderen in mijn klas. Verjaardagscadeautjes. Maar sommige herinneringen zijn zo bijzonder dat ze de tand des tijds doorstaan. Dat heb ik met onze decembermaanden.


Ik hoop dat mijn twee die later ook nog weten.
Ooit vergeten ze vast de Kinderboekenweekposter die in hun kamer hangt, of de reuze keepershandschoen. Of de zachte badstofpyjama die ooit hun lievelings was.
Maar de tradities die ons bij elkaar brengen - van de tijd van het jaar die het dagelijks leven versiert met licht en warmte.......die blijven hopelijk bij ze.

 

dinsdag 6 december 2011

Onze november maand, gezien door Gio

Welke gek heeft bedacht maar 24 uur in één dag te stoppen?
Die zou ik best graag eens tegen willen komen. Nee joh,... niet voor 'n beschuitje.
Onderstaande kiekjes zijn met m'n mobiel genomen. Kwaliteit mwahh, dat mag je best zeggen.
Maar hee,... het gaat om de momentjes toch? De dingetjes die je onthouden wilt, dingen die in een seconde zomaar weer voorbij zijn en die ergens wegzweven voor je het in de gaten hebt.
Ik zou de hele dag wel alles vast willen leggen, alle gekke dingen, maar ook de mooie, leuke, idiote dingen. En dat is heul veul!

De maand november was een bewogen maand. Ik geloof niet dat ik ooit eerder in een paar weken tijd, 3x bij een afscheidsdienst aanwezig ben.
Inderdaad, het is hier wel raak....

En kaboem,... deze maand is ook alweer voorbij.
We gaan nu een rustiger maand in. Hoop ik. Easy living,... of zoiets. 
 
Een herfstknutsel van onze Benjamin


Het is me er eentje hoor. Eentje van gewoontes, patronen en rituelen. En als er op een dag iets is wat hem bevalt, maakt hij er gewoon per direct een nieuwe van.
Dus bakte ik op een hele gewone dinsdag een keer wentelteefjes.
En riep hij me vandaag, inderdaad het is dinsdag, vanuit de school toe dat ik maar alvast naar huis moest gaan. Om te bakken.


Tijdens het stofzuigen hoorde ik boven het gesnor en gebrom uit een hoop gegiechel. "Mam, moet je eens kijken naar hoe dat snoer ligt!"
Ik keek en zag het: 2 ogen en een neus. Geinig hoor.
Daarop zwol het gegiechel enorm aan, want mijn mini-mannen zagen er iets héél anders in.



Ik bracht een bloemetje bij de buurvrouw, die net 3 weken ziekenhuis achter de rug had.We praatten bij. Het was goed en fijn om er even te zijn.
De eerstvolgende keer dat ik haar weer zag, zei ze niets meer terug. Hoe wreed en onverwacht kan het leven zijn.


De jongens van D1 hebben de smaak van de overwinning weer geproefd.
De stand? Nou, dat zie je toch zo ook wel?
 

Op een vroege zondagmorgen hesen Wessel en ik ons in trainingspak.
Een uurtje later waren we beiden een medaille, leuke ervaring én een prominente rol in de film van de lokale TV omroep rijker.
Hij wil best vaker aan een prestatieloop mee doen. Dan gaan we gewoon het hele land door, hè mam? Uhhhhh, ja hoor.......


Hier zat ik dan de hele week, 2x per dag. Meneer voelde zich te groot om van school opgehaald te worden, maar ook te klein om helemaal alleen naar huis te gaan.
Of ik niet op het bankje aan de Kerkweg wilde wachten.
Dat wilde ik wel. Ik heb wat afgezwaaid vanaf dat bankje, want het halve oudervolk komt daar langs. Of ik op de bus zat te wachten, wanneer de bingo begon, dat soort vragen....
Gelukkig mag ik nu gewoon weer het plein op. De schaamte voorbij zeker.



Net als vorig jaar deed hij mee met het schoolschaaktoernooi. Zijn team bestond uit twee 6e groepers en twee 7e groepers. Er deed ook een team 8e groepers mee van zijn school. Zij werden 6e van de 32 teams die mee deden.
Maar die van mij, ha! Die werd daar mooi 4e. Pienter baasje joh. 

De avond van te voren hadden we samen nog het herdersmatje doorgenomen.
Hij snapte hem, ik snapte hem. So far, so good.
Voorafgaand aan het toernooi deden we in de hal samen even een potje. Om op te warmen. 
Het duurde ook echt maar even. Ik deed 2 zetten. Hij deed er 3. En ik lag er uit. Herdersmatje.


Het leek hem leuk om net als voorgaande jaren, naar de intocht van de Sint in de stad te gaan kijken. Vooral het verzamelen van zoveel mogelijk snoepgoed spreekt hem aan.
Hij had bedacht dat hij wel geschminckt wilde worden. Maar niet te zwart, want dat hoefde nu ook weer niet.
Ik deed er erg mijn best op. Ik liet hem ook even in de spiegel checken of dit zo'n beetje de bedoeling was.
Nee dus, niet goed.
Het was té donker! Echt hoor, ongelogen. Dus het mocht er wel weer af.


Het was wél een leuke middag en hij heeft toch maar mooi het Grote Boek van de Sint vast mogen houden.


Dit vies glibberige ding vonden ze in hun schoen. Heel flexibel zijn die pootjes.
"Kijk Mam, hij kan chillen!"


Al direct volgde het Sintfeest op papa zijn werk. En wie kan nou zeggen dat ie ooit de plonaise gelopen heeft, direct achter Sinterklaas?


Dit plaatje was voor mij een verrassing.
Blijkbaar speelt hij niet alléén maar Wordfeud op mijn mobiel.
Kijk, dat is em nou: Opa Olifant.

Stil en geschrokken 



Ik had nog een verjaarscadeautje te goed.
Het was er leuk, sfeervol en gezellig, bij het Kasteel van Ernst & Bobbie.